برای من که شیفته‌ی ادبیات اگزیستانسیالیستی هستم هر اجرایی از کامو یا سارتر دلنشین و دوست داشتنی است. اجرای خوبی بود و شعارگونگی اصل نمایشنامه را حفظ کرده بود، "انسان‌ها تنها به دنیا می‌آیند، تنها زندگی می‌کنند و تنها می‌میرند". با توجه به وضعیت کرونا و اقبال کمی که به حضور در سالن‌های نمایش وجود دارد ترجیح می‌دهم فعلا نقد نکنم و فقط از دوستان خواهش کنم سالن‌های تئاتر را خالی نگذارند و این هنر شکننده را بدون پشتوانه اجتماعی رها نکنند، قطعا حضور در سالن تئاتر با رعایت پروتکل‌ها خطرناک‌تر از حضور در خیلی اماکن دیگر نیست. در این سراشیبی بی‌انتهای عصبانیت پرورش ذهن انتزاعی برای رویارویی با آینده‌ی مبهم یک کنش فعال است.