تالار وحدت
تئاترشهر تهران
تماشاخانه ایرانشهر
پردیس تئاتر شهرزاد
مجموعه تئاتر لبخند
تماشاخانه ملک
عمارت هما
عمارت نوفل لوشاتو
تئاتر هامون
تالار مولوی
تماشاخانه هیلاج
خانه هنر دیوار
تماشاخانه طهران
خانه نمایش دا
بلک باکس ایران مالSB > com/org | (HTTPS) localhost : 23:06:27
نمایش یاماها اثر کهبد تاراج را در سومین شب اجرا دیدم
بعد از ماه ها تعطیلی نمایش ها دیدن تئاتر در خانه همیشگی اهل تئاتر یعنی تئاترشهر لذت بسیار ... دیدن ادامه ›› دارد
و اما بعد ...
در این نمایش شاهد بازی های بسیار دلچسب و خوبی از جانب بازیگران بودم.
مرجان قمری با تسلط بر روی بازی بدن و بیان و همچنین چاشنی کردن درست احساس با تکنیک به خوبی توانسته است وجه بیرونی کاراکتر دختری زخم خورده که رفتاری عادی ندارد را نشان دهد و در عین حال با قدرت بیانی خوب خود مخاطب را همراه کند. بازی مداوم و بدون منطق چشم ها، تلخندهایی ناگهانی و مکث کوتاه بعد از آن، به همراه تغییر مداوم پاساز های حسی، بخوبی توانسته عدم تعادل روانی این شخصیت را به مخاطب منتقل کند.
مازیار سیدی بازیگر خوب تئاتر و سینما هم با وجود آرامش نسبی کاراکتر در رفتار بیرونی نسبت به دو شخصیت دیگر اما با استایل بدنی مناسب و قدرت بیانی خود به خوبی تماشاگر را همراه کرده و در لحظات احساسی هم توانسته یقه مخاطب را بگیرد. در بازی سیدی شاید اگر این شخصیت میزانسن های حرکتی بیشتری داشت آن وقت این آرامش رفتاری باید قدری تغییر می کرد اما حال که شخصیت در یک مکان ثابت و بدون رفت و آمد روی صحنه با ما برخورد می کند، سیدی هم تمرکز و انرژی خود را روی قدرت بیان و انتقال احساس و عواطف شخصیت با استفاده از فرم و فیزیک بدن و ژست های رفتاری گذاشته که نشان دهنده هوش بالای این بازیگر است.
لبخند بدیعی شاید در میان دو بازیگر دیگر این نمایش کاری به مراتب سخت تر داشته باشد. از یک سو نماینده کاراکتری است که در کودکی مورد تهاجم روحی و روانی قرار گرفته است و از سوی دیگر نماد شخصیتی که قصد داشته خود را از فشار روانی اتفاقات دوران کودکی و نوجوانی رها کرده تا زندگی عادی داشته باشد اما بازهم کوه مشکلات اجازه نداده.
بازی لبخند بدیعی نسبت به دو شخصیت دیگر از نظر تکنیکی سخت تر بوده اما از منظر بار احساسی اندکی کمتر مخاطب را با خود درگیر می کند. شاید اگر بازیگر این نقش چاشنی احساس را کمی بیشتر وارد بازی کند با ریتم و ضرب آهنگ بهتری روبرو شویم. اما نباید فراموش کرد اگر سیر و روند حضور بدیعی در تئاتر را دنبال کرده باشیم کاملا می توان پختگی و شیب ملایم پیشرفت را در کار او دید.
انتخاب جای صدای مناسب کاراکتر و انفجار انتهایی که انگار فریادی است که پس از سالها سکوت بلند می شود نمایان گر تسلط و فهم درست شخصیت توسط بازیگر است.
در مجموع دیدن این نمایش را به مخاطبین فهیم تئاتر پیشنهاد کرده و امیدوارم چراغ تئاتر دیگر هیچگاه خاموش نباشد چرا که تئاتر یک ضرورت است مثل نفس کشیدن، مثل نان
خسته نباشید به همه دوستان و گروه اجرایی
بعد از ماه ها تعطیلی نمایش ها دیدن تئاتر در خانه همیشگی اهل تئاتر یعنی تئاترشهر لذت بسیار ... دیدن ادامه ›› دارد
و اما بعد ...
در این نمایش شاهد بازی های بسیار دلچسب و خوبی از جانب بازیگران بودم.
مرجان قمری با تسلط بر روی بازی بدن و بیان و همچنین چاشنی کردن درست احساس با تکنیک به خوبی توانسته است وجه بیرونی کاراکتر دختری زخم خورده که رفتاری عادی ندارد را نشان دهد و در عین حال با قدرت بیانی خوب خود مخاطب را همراه کند. بازی مداوم و بدون منطق چشم ها، تلخندهایی ناگهانی و مکث کوتاه بعد از آن، به همراه تغییر مداوم پاساز های حسی، بخوبی توانسته عدم تعادل روانی این شخصیت را به مخاطب منتقل کند.
مازیار سیدی بازیگر خوب تئاتر و سینما هم با وجود آرامش نسبی کاراکتر در رفتار بیرونی نسبت به دو شخصیت دیگر اما با استایل بدنی مناسب و قدرت بیانی خود به خوبی تماشاگر را همراه کرده و در لحظات احساسی هم توانسته یقه مخاطب را بگیرد. در بازی سیدی شاید اگر این شخصیت میزانسن های حرکتی بیشتری داشت آن وقت این آرامش رفتاری باید قدری تغییر می کرد اما حال که شخصیت در یک مکان ثابت و بدون رفت و آمد روی صحنه با ما برخورد می کند، سیدی هم تمرکز و انرژی خود را روی قدرت بیان و انتقال احساس و عواطف شخصیت با استفاده از فرم و فیزیک بدن و ژست های رفتاری گذاشته که نشان دهنده هوش بالای این بازیگر است.
لبخند بدیعی شاید در میان دو بازیگر دیگر این نمایش کاری به مراتب سخت تر داشته باشد. از یک سو نماینده کاراکتری است که در کودکی مورد تهاجم روحی و روانی قرار گرفته است و از سوی دیگر نماد شخصیتی که قصد داشته خود را از فشار روانی اتفاقات دوران کودکی و نوجوانی رها کرده تا زندگی عادی داشته باشد اما بازهم کوه مشکلات اجازه نداده.
بازی لبخند بدیعی نسبت به دو شخصیت دیگر از نظر تکنیکی سخت تر بوده اما از منظر بار احساسی اندکی کمتر مخاطب را با خود درگیر می کند. شاید اگر بازیگر این نقش چاشنی احساس را کمی بیشتر وارد بازی کند با ریتم و ضرب آهنگ بهتری روبرو شویم. اما نباید فراموش کرد اگر سیر و روند حضور بدیعی در تئاتر را دنبال کرده باشیم کاملا می توان پختگی و شیب ملایم پیشرفت را در کار او دید.
انتخاب جای صدای مناسب کاراکتر و انفجار انتهایی که انگار فریادی است که پس از سالها سکوت بلند می شود نمایان گر تسلط و فهم درست شخصیت توسط بازیگر است.
در مجموع دیدن این نمایش را به مخاطبین فهیم تئاتر پیشنهاد کرده و امیدوارم چراغ تئاتر دیگر هیچگاه خاموش نباشد چرا که تئاتر یک ضرورت است مثل نفس کشیدن، مثل نان
خسته نباشید به همه دوستان و گروه اجرایی
مهدی حسین مردی، امیر مسعود، فاطمه برادران، رضا بهرامی، پوریا صادقی و نیلوفر ثانی این را
خواندند
لبخند بدیعی، کهبد تاراج و حسین تاجیک این را دوست دارند
لبخند بدیعی، کهبد تاراج و حسین تاجیک این را دوست دارند
کهبد تاراج (kahbodtaraj)
تیوال این کانال
دنبال
کهبد تاراج
از ۱۶ مرداد ۱۳۹۹
ارادت
محمد رضا جان
لطفت پاینده♥️??
محمد رضا جان
لطفت پاینده♥️??
۰۳ بهمن ۱۳۹۹
دوست‌دارم
( ۱ )
پاسخ
برای بهره بهتر از تیوال لطفا عضو یا وارد شوید
+۱,۶۱۰,۰۰۰ نفر
+۲۹,۱۵۰ برنامه
+۹,۳۰۷,۰۰۰ بلیت
+۲۰۰,۰۰۰ بازدید
۴۸,۳۱۳ برگه
۹,۷۷۵ آلبوم
۵,۶۱۶ پادکست
