همیشه وقتی پای تماشای یک اثر نمایشی رئال ، آن هم از نوع ایرانی می نشینم. یا در آن بازی می کنم. این حس دوگانه در من قلیان می کند که مخاطب راضی و منتقد احتمالا ناراضی خواهد بود. بشخصه آنقدر که برای انتخاب نقش در یک نمایش رئال ایرانی دچار وسواس هستم ، در پذیرش متون آن ور آبی دچار تردید نیستم.(بماند که چرا و چطور...) این توضیح از آن جهت بود، تا عنوان کنم انتخاب چنین اثری برای اجرا، یک جسارت ذاتی می خواهد و خود این یک نقطه قوت است و بارک ا... دارد.
مسلما تئاتر در شرایط اندوهباری به سر می برد و نبض آن رو به افول است. (هرچند معتقدم تئاتر هرگز نمی میرد). پس انتخاب آثاری که ذائقه مخاطب را نوازش کند و او را به سمت سالن های نیمه تعطیل بکشاند، کار بسیار مهم ایست. هلال زاده با تیزهوشی و انتخابی با ویژگیهای دغده های روز و طراحی جذاب سعی بر این مهم داشته است. که در این احوال تئاتر، موفق هم بوده.
سوای نقص هایی که همه متون ایرانی دارند(و البته نقاط قوتشان). اجرای آن با ریتم و تمپوی بالا، و مدلاسیون صحنه ها، این نقصان را پوشش می دهد. کارگردانی سنجیده است. زیاده گویی و شعارزدگی ندارد. و بازیهای نسبتا ملموسی را ابقا کرده است. بازیگران که همه از جوانان موفق تئاتری هستند در نقش هایشان بسیار درست انتخاب شده اند و بازی های قابل قبولی دارند.
در پایان به همه دوستان و عزیزانم در این اثر نمایشی تبریک و خسته نباشید می گویم. که در این احوال ناخوش تئاتر چراغ این هنر را با آبرومندی؛ روشن نگهداشته اند.