این که در روزهای تعطیلی این گروه نمایشی با بازی های روان و صمیمانه تلاش کرده اند لحظات مفرحی برای تماشاگران بیافرینند قابل ستایش و تحسین است،ولی کاش بضاعت های موجود اعم از محدودیت های ممیزی و اشراف بر مطالعات تاریخی خود را می سنجیدند و ادعای بیان قصه یی از تاریخ یک قرن را در تیتر و متن نمایش اظهار نمی کردند.متن بین روایت رویدادهای سیاسی و اجتماعی سردرگم است.کاش اجرا نهایتا در حد موسیقی کورس و اندی باقی می ماند.حتی پدیده های اجتماعی مانند محله جمشید و یاقوت به صورت گنگ و سطحی مطرح و از آن عبور می شود.چه برسد به سرفصل های سیاسی تاثیرگذار.به عنوان نمونه چه ضرورتی دارد که روزهای تیره دهه شصت که هنوز پس از چهل سال ابعاد پیچیده آن قابلیت ارزیابی دارد و قطعا تا ده ها سال بعد می بایست آن را تحلیل و نقش آفرینانش را در دادگاه های مجازی یا حقیقی به پاسخگویی واداشت؛ سرهم بندی شود و با بیان یک جمله تکراری که روایت صاحبان قدرت است از آن گذر کرد؟