طبق روال همیشه ی کارهای محمد مساوات، قبل از تماشای نمایش کلی نظرات ضد و نقیض خوندم و بعد هم (با توجه به تمایلی که در خودم مبنی بر برقرای ارتباط سادومازوخیستی رومانتیک با نمایش های مساوات کشف کرده ام 🤣) رفتم به تماشای اجرا.
تماشای اجرا برای من با توجه به پس زمینه دانسته هام از عرفان شرقی و علاقه ام به فرهنگ ژاپن، بسیار تجربه ی لذت بخشی بود و از سکوت جاری در طول نمایش و همه حواشیش خیلی لذت بردم و دوست دارم خیلی ساده و بی تکلف و اطناب و بازی با لغات درباره چند مورد از نقدهای کاربران نظر خودم رو بگم:
تعدادی از دوستان گفته اند که "فرم" در انتقال مفاهیم مورد نظر کارگردان هیچ نقشی نداشته و گفته بودند که می تونستن فقط نوشته ها رو بخونن و براشون کافی بود... در حالی که به عقیده من این کم لطفیه. چطور ممکنه به موضوعاتی مثل گذر زمان، مرگ، فلسفه وجودی انسان و اصلاً خود ذن و ذاذِن ، بدون جاری کردنشون در بستر زمان، کمک گرفتن از سکوت و بدون فرصت دادن به مخاطب برای هضم و جذبش حرف زد؟ و چطور ممکنه بگیم خواندن اون روایت تاثیرش روی مخاطب به اندازه جاری کردنش در بستر 100 دقیقه از عمر تماشاگر، اون هم در سکوت هست؟
و نکته دیگر گله برخی دوستان از فونت نوشته ها و آینه ای بودن دیالوگ های سایه بود، که از نظر من با توجه به کوتاه بودن جملات و مدت نسبتاً طولانی ماندگاری نوشته ها روی صفحه ی نمایش، حتی برای تماشاگر دارای سواد متوسط هم فرصت کافی برای خوانش و فهم نوشته ها وجود داشت.
نکته سوم اعتراض تعدادی از دوستان به عدم اطلاع رسانی در مورد وجود نوشته در پس زمینه و وجود سکوت در تمام طول نمایش بود که این یکی هم واقعاً ... دیدن ادامه ›› کم لطفیه، چون مگر ممکنه مخاطب فرهیخته ی تئاتر قبل از انتخاب یک نمایش در موردش هیچ تحقیقی نکنه؟ مگر این که باری به هر جهت کلاهش داخل تئاتر شهر افتاده باشه که در اون صورت هم حرجی بهش نیست و فرد ریسک انتخاب بدون تحقیق رو باید بپذیره.
و نکته ی آخر:
دو ردیف اول و کناره های سالن واقعاً دید خوبی به نوشته ها نمی داد و برای من تعدادی از دیالوگ ها پشت بازیگران ماسکه شد و کلی حرص خوردم حین تماشای اجرا. به کارگردان محترم توصیه می کنم جاهای مختلف سالن رو از منظر تماشاگر تست کنن قبل از اجرا.