هیدن ، ایده ای که پنهان ماند
کار جدید شاهونه و رضی تجربه است در راستای نمایش قبلی شان، مانستر! در هیدن و مانستر و نمایشهایی از این دست ، فضا سازی و ایجاد اتمسفر همواره مقدم بوده بر قصه گویی و فرم ، شاید بهترین نمونه های ایرانی از این دست نمایشها کارهای کوهستانی بوده در سنوات پیش که البته در فرم و انتخاب همین فرم صحیح از همتایانش کیلومتر ها فاصله دارد.
هیدن ، فارغ از هیاهوی تبلیغاتی اش نمایشی است متوسط ، که در ایجاد مود و اتمسفر به مدد بازی درست بازیگرانش موفق شده و این در کنار بازی درخشان رحیمی و بازی خوب رضی و عمرانی برگ برنده ی هیدن محسوب میشود .
هیدن یک بازی درخشان دارد و دو بازی خوب ، در کارگردانی متوسط است و در متن ضعیف!
کارگردانی در پرداخت ایده ی مرکزی ناکام مانده ، و هرآنچه در چنته دارد در بیست دقیقه ی ابتدایی خرج میکند ، بعد از آن نمایش دچار رکود میشود و دیگر نمیتواند در ایده پردازی و تکامل و بهبود همان ایده ی ابتدایی کار پیش برود از همین رو تلاش میکند به مدد ملودرام و موقعیت های احساسی ریتم نمایش را حفظ کند ، اما سوال اینجاست که اساسا برانگیختن احساسات در این جنس نمایش فضا محور ایده محسوب میشود یا ضد ایده ؟ به نظر میرسد کارگردان با ته کشیدن ایده های اجرایی اش خود در مقابل اثرش می ایستد و تلاش میکند مخاطب همراهش را روی صندلی های بدقلق تئاتر هامون نگه دارد.
طراحی صحنه ضعیف است و آشپزخانه ی در ... دیدن ادامه ›› آوانسن دست و پا گیر است ، از صندلی ها ی سمت چپ یکبار استفاده میشود ، دکور بین مینیمالیسم و معماری رئالیستی معلق مانده و عملا کاربردی ندارد ، لباس ها معمولی است و لباس خواب کارکتر خانم بیشتر شبیه لباس عروسی است!
موسیقی فضا ساز است و در ایجاد مود موفق است.
متن پاشنه آشیل هیدن است ، متنی ژورنالیستی که نتوانسته نقشه ی راهی برای کارگردان باشد ، ایده ای خوب با پرداخت کم و عقیم .
هیدن برای تماشا خوب است. کمی عقب تر از مانستر می ایستد ولی دیدنش خالی از لطف نیست به شرطی که انتظار دیدن شاهکاری شگرف را نداشته باشید.