من اینجا ریشه در خاکم
 من اینجا عاشق این خاک ، اگر آلوده یا پاکم
من اینجا تا نفس باقی است می مانم
 من از اینجا چه می خواهم ، نمی دانم
امید روشنائی گر چه در این تیرگی ها نیست
 من اینجا باز در این دشت خشک تشنه می رانم
 من اینجا روزی آخر از دل این خاک ، با دست تهی
 گل بر می افشانم
من اینجا روزی آخر از ستیغ کوه ، چون خورشید
 سرود فتح می خوانم
 و میدانم
 تو روزی باز خواهی گشت ..

“ فریدون مشیری - بخش پایانی شعر “

به نظر میرسد “ انگلیسی “ در پی معنایی فارغ از پرداختن به مشقات یادگیری زبانی غیرمادریست چرا که اولا آموختن هر مهارتی نیاز به ممارست و ... دیدن ادامه ›› تحمل رنج آن را دارد و زبان آموزی نیز مستثنی از این قاعده نیست و ثانیا متن اختصاصا ایرانیانی را مورد هدف قرار میدهد که پدیده ی دو یا چند زبانی به دلیل حضور و همزیستی تاریخی قومیت های مختلف در یک جغرافیا و زیر نام یک کشور واحد برایشان عادیست ، فارسی - ارمنی ، فارسی - عربی ، فارسی - ترکی و .. تنها نمونه هایی از این دو زبانی ها در جامعه ی بزرگ ایران است که به نوعی هر دو زبان برای تکلم کنندگانشان مادری محسوب میشود و این گذشته از بیشمار لهجه هاییست که مورد نظر این مبحث نیست .

اما آنچه “ انگلیسی “ را قابل تامل میکند پرداخت آن به مقوله ی زبان که از موئلفه های بسیار مهم و حیاتی هویت فردی و اجتماعی و حتی ملی است .
و اینکه یادگیری زبان بیگانه در شرایطی که نوعی اضطرار و اجبار در آن وجود دارد و در واقع به دلایل مختلف ممکن است به جامعه تحمیل شده باشد میتواند در درون افراد به تقابل با زبان مادری بپردازد و نهایتا منجر به بحران هویت در لایه ها و سطح های مختلف شود .
یادگیری و تسلط بر یک یا چند زبان دیگر فی نفسه بسیار کارآمد و باعث ارتباط هر چه عمیق تر ، صمیمی تر و حقیقی تر بین ملت ها و گسترش هر چه وسیع تر دهکده ی جهانی است .
اما همین پدیده ی به ظاهر عادی اگر تعلقات خاطر ملی افراد را تحت تاثیر قرار دهد میتواند هویت فردی و فرهنگی جوامع را به سوی استحاله سوق دهد و این بدان معناست که آینده ای “ تهی“ انتظارمان را میکشد .
آدمهای تهی ، فرهنگی تهی و کشوری تهی …

به نظرم در انگلیسیِ روی صحنه بازیهای روان و ساده ای را شاهدیم که برای متن به اندازه است و هریک از کاراکتر های مورد نظر را به درستی معرفی میکند .
طراحی صحنه و نور پردازی حتما میتوانست بهتر باشد و موسیقی هم خوب و کافیست .

و من از جای خالی ریشه ات در خاک و بوی پیراهنت که جا گذاشته ای و صدایت که بدون هُرم نفس هایت به گوشهایم میرسد دانستم ، تا تو نباشی ، من ، من نمیشود …