با این که خیلی وقته تصمیم گرفتم دیگه چیزی در مورد عکاس یا تماشاچی‌ها ننویسم و فقط سعی کنم تذکر بدم و نادیده بگیرمشون، ولی دیشب دوستی بود که مرزهای عکاسی تئاتر رو جابجا کرد، سرعت شات‌ها در ثانیه برابر بود با حداکثر سرعتی که مدل دوربین اجازه می‌داد، فکر کنم مسابقات ورزشی هم اینقدر عکس نمی‌گیرن، تذکرها هم که فایده‌ای نداشت، با این توجیه که ازشون خواسته شده عکس بگیرن و کاری نمی‌تونن بکنن؛ عکس‌ها چک هم می‌شدن؛ نه فقط توسط خود عکاس، بلکه توسط دوست دیگه‌ای که کنارشون بود که در صورت رضایت از عکس یه احسنت هم می‌گفت و در نهایت دوربین رو گرفت و خودش هم مشغول عکاسی شد.

با وجود زحمتی که کشیده شده بود، نمایش هم برای شخص من چیزی نداشت؛ بعضی وقت‌ها که با نمایش به‌هیچ عنوان رابطه برقرار نمی‌کنم با خودم میگم من جای اشتباهی اومدم، ولی دیشب چند نفر دیگه هم جای اشتباهی بودن.

با آروزی تجربه‌ای بهتر برای سایر عزیزان