سلام و عرض ادب.
ضمن عرض خسته نباشید به دغدغه‌مندان حوزه‌ی فرهنگ و هنر،
برتری این نمایش، از دیدگاه من، به طور کلی، با متن و نویسنده بود.
گرچه بازیگرانی با توانمندی بالقوه دیده می‌شد اما در اکثر اپیزودها چنان درگیر دیالوگ‌ها بودند که بازی و کارگردانی به وضوح از متن عقب می‌ماند. محتوای نمایش و نحوه‌ی ارائه‌ی آن بسیار سطحی بود در حالیکه همین متن با اجرا و کارگردانی مناسب شاید می‌توانست پتانسیل بالایی برای یک اجرای نسبتاً قابل قبول داشته باشد. نور، صحنه و ... معمولی بود و خلاقیت خاصی ندیدم. ابتدا تصور می‌کردم چیدمان صحنه که به تدریج در هر اپیزود خلوت‌تر می‌شد خلاقانه است و حرفی برای ارائه دارد اما در ادامه که با اجبار کارگردان برای نوشتن نظرات بین اپیزود‌ها مواجه شدم، حس کردم شاید این نوع مشارکت گرفتن اجباری از مخاطب، که در نوع خود غیرحرفه‌ای تلقی می‌شد، دلیلی داشته باشد؛ مثلاً پرت کردن حواس تماشاچی‌ از آشفتگی‌ها و آنچه حین تعویض اپیزودها، پیش روی ما، بر صحنه می‌گذشت. برای فردی که برای یادگیری و تقویت سواد بصری به تماشای نمایشی می‌نشیند تمام این موارد تنها فاصله‌ی مخاطب و هنرمندان را به مرور بیشتر و بیشتر می‌کند و در نهایت این ارتباط گسسته می‌شود، اتفاقی که برای من به معنای واقعی افتاد. در کل در عین حال که نویسنده و توانمندی تعدادی از بازیگران را تحسین می‌کنم، احساس خوبی از تماشای اثر نداشتم، جز درس عبرت، جنبه‌ی آموزشی دیگری برای من نداشت و تماشای آن را پیشنهاد نمی‌کنم. با‌احترام.