ادبیات نه فقط در هر کشوری که ساختار توتالیتر را حفظ کند محکوم به فناست، بلکه هر نویسنده ای که در هر نقطه ای از جهان دیدگاه توتالیتر را بپذیرد،آزار و اذیت دگراندیشان را توجیه و واقعیت را جعل کند، حرفه نویسندگی خود را از بین می برد. هیچ نطق غرایی علیه "فردگرایی" و "برج عاج نشینی" هیچ شعار توخالی و متظاهرانه ای مبنی بر این که "فردیت واقعی از طریق یکی پنداری خود با جامعه به دست می آید" نمی تواند بر این واقعیت غلبه کند که ذهن اجیرشده ذهنی تباه است. تا زمانی که خودانگیختگی رخ ندهد، آفرینش ادبی ناممکن است. تخیل به حیوانات وحشی خاصی می ماند که در اسارت رشد نمیکند. هر نویسنده یا روزنامه نگاری که این واقعیت را انکار کند در واقع نابودی خود را خواهان است.

جورج اورول

من طرف حقیقت می ایستم/نشر خوب