اول از همه تشکر میکنم و درود فراوان میفرستم به عوامل این نمایش به خاطر انتخاب این موضوع و اجرای خلاقانه و عالی آن، این نمایش در مورد مارک روتکو نقاش سبک آبستره اکسپرسیونیسم (اکسپرسیونیسم انتزاعی) است و ما برشی از زندگی هنری او را شاهد هستیم(زمانی که در حال تدارک مجموعه سیگرام است)و با دغدغه ها، نظرات جنجالی، افکار و ترسهایش وقتی با دستیار جوانش در استودیوی نقاشی اش صحبت میکند، آشنا میشویم،
بزرگترین دغدغه ی این نقاش این است که به دنبال یک مکان مناسب و به قول خودش یک مکان امن میگردد برای ارائه ی نقاشی هایش،مکانی برای ارتباط مؤثر بین مخاطب و اثر...

نورپردازی و طراحی صحنه مقبول و در راستای فرم و محتوای نمایش، دیالوگ های پینگ پونگی و بازی های عالی، صحبت های جذاب و کمتر گفته شده در فضای نمایش در مورد نقاشان، فلسفه، تاریخ هنر، مخاطب های هنر....
روتکو، نقاشی که بیزار است از هنر مصرفی و صرفا مردم پسند... بیزار است که نقاش به خاطر شهرت و پول از هویت هنری اش فاصله بگیرد و به دام تکرار بیفتد... می ترسد که همه ی امیدها و روشنایی های وجودش را از دست بدهد و به قول خودش: سیاهی، قرمز را ببلعد و قورت دهد.