رفته به رفته بهتر شد و البته این اوجِ دوست داشتنیش را تا حدی مرهون آن مقدمه ی طولانی است. چیزی که در قرمز جالب توجه است غنی بودن است. آنقدر در متن مقتدر است و به آنچه میخواهد بگوید مصر که نیازی نمیبیند دست به دامان درام شود و ذره ای خود نمایی در اثر نیست. نقاشی شاگرد هیچ گاه باز نمیشود. تا حد امکان ضیافت دو نفره ای به قصد کشفِ شخصیت ها برقرار نمیشود و هیچ گاه به عمقِ شخصیت روتکو پی نمیبریم. در نگاهی میتواند ضعف اجرا باشد اما مشخص است که تصمیمی است آگاهانه، حتی جایی به سخره گرفته میشود: صحنه ی رنگ روی رگ. گویی مهرداد قیومی حصاری دور شخصیت هایش کشیده که روتکو به تنهایی اهمیت ندارد، آنچه روتکو میگوید مهم است. آنچه روتکو می اندیشد، آن تعریف والا از هنر. آن دلسوزی پدرانه برای آثار. قیومی هم پدرانه اثرش را حفظ کرده است. قصه گویی را در اثر قربانی کرده تا ذهنیت و تفکر روتکو جان بگیرد‌. روتکو، قیومی، جان لوگان، معجونی دلسوزند برای هنر ناب، نگرانند از هنر نازل و مصرف گرایی. این تقابل و این دعوای شور انگیز یک یادآوری بزرگ است به ما. که کجای این دعوا ایستاده ایم.

اما رضا بهبودی، که گفتن ندارد. این تغییر الحان شگفت انگیزش، خشمش، عمیق شدنش و ... همه آنچنان شگفت آور است که در هر اجرا با خودت میگویی از این بهتر نمیشود و در اجرای بعدی شکست میخوری. دلتنگیمان برای تماشایش رفع شد. استاد از آن دست بازیگران است که ضعف اجرا را با دیدن او میتوان نادیده ... دیدن ادامه ›› گرفت.

در آخر از خانم هما متشکرم. از کاربران تیوال که در کامنت ها پیش زمینه مطالعه پیشنهاد دادند و همین جستجوی کوتاه کمک شایانی به فهم و حظ از اثر کرد. نکته ی جالب تاثیر گذاری اجرا بود. قرمز میتواند نگاه شما به دنیای رنگ ها را تغییر دهد. بعد از این اجرا توجه شما به رنگ ها بیشتر و عمیق تر میشود. این یعنی موفقیت قرمز. قرمزی که باید تمام تلاشمان را بکنیم تا سیاهی آن را نبلعد.