ابزورد در فرم خالص خودش مثل منیزیم است که مستقلاً وجود ندارد و مدام با چیز های دیگر در حال ترکیب و واکنش پذیری است.ذهن انسان تحمل پوچی سرخوش کامل آن را ندارد و عمدتا با سایر فرم ها و روایت های «جدی تر» به طور سریع و ناخواستنی گره می خورد.
درک من از این اثر این بود که تلاش ستودنی برای تحقق ابزوردیسم محض داشت، و همین باعث میشد که المان های روایی و نمایشی متعدد آن در مرز بی محتوایی و ابزوردیسم نوسان متعددی کند. آیا طنز تقریبا بی نمک کار به عمد اینگونه بود که پوچی را به صورت مخاطب بکوبد یا صرفا تلاش بیهوده ای برای ایجاد یک کمدی ابزورد بود؟ نمی دانم. آیا گذر از بکت به کامو، روایتگر ناتوان تاریخی پیوند ابزوردیسم و اگزیستانسیالیسم است یا نشانه ای از ریشه های فلسفی اثر است؟ آیا نشانه های جدی از جدی نبودن یک اثر خودش یک نوع جدیت نیست؟ نمی دانم.
در دست این نوع نمایش، شاید شب شک امیرحسین بریمانی متعهدتر به ابزورد و این اثر محترم تر از ابزوردیسم محض است.
آیا اثر خوبی بود ؟ نمی دانم. آیا از دیدنش لذت بردم ؟ احتمالا.