سلام و خسته نباشید میگم به آروین شاه حسینی عزیز و همه ی عزیزانی که برای اجرای این نمایش زحمت کشیدن خدا قوت
کلوزآپ برای من فقط یک نمایش نبود، یک سفر بود. سفری که سه ساعت طول کشید و هنوز هم دلم نمی‌خواهد تمام شده باشد. تجربه‌ای کمیاب که نشان داد تئاتر، اگر با عشق و شجاعت روی صحنه برود، حتی بدون دکور و زرق‌ و برق هم می‌تواند عمیق‌ترین تأثیر را بگذارد.

اروین شاه‌حسینی با جسارت و انرژی بی‌پایانش، تماشاچی را از همان لحظه‌ی اول همراه خودش کرد؛ نه تنها قصه‌ای روایت کرد، بلکه روحش را در اختیار نقش گذاشت و لحظه به لحظه با ما نفس کشید. این قدرتِ بازیگری بود که باعث شد زمان از دست برود و بین خنده و بغض مدام در نوسان باشیم.

کلوزآپ برای من آینه‌ای بود از زندگی، آینه‌ای که صادقانه و بی‌پرده نشان داد عشق به هنر چطور می‌تواند آدمی را تا آخرین حد پیش ببرد. نمایشی که یادآور شد چرا هنوز صحنه مقدس است و چرا تئاتر زنده است؛ چون از دلِ عشق و از جانِ هنرمند می‌آید. این کار برای من یک بیانیه‌ی هنری بود؛ بیانیه‌ای پرشور که می‌گفت حتی اگر همه‌چیز علیه تو باشد، باید ادامه داد. برای چنین هنرمندانی باید ایستاد و دست زد؛ چون شجاعتشان الهام‌ بخش است و عشقشان به هنر، واقعی.

تبریک به اروین شاه‌حسینی برای این همه خلوص، شهامت و خلاقیت. کلوزآپ از آن اجراهایی بود که نه فقط دیده می‌شود، بلکه تا مدت‌ها در جان تماشاگر می‌ماند.