اجرای نمایشنامه های اسطوره ای در قالب های جدید، همراه با بهره گیری از تکنولوژی، گرچه معمول نیست اما گاه گاه اتفاق می افتد. در نظر بگیریم که ادیپوس نیز اگر از این قاعده مستثنا می بود، قطعن دیالوگ ها و منولوگ های سنگین با نثر فاخر مخاطب را در کسالت محض فرو می برد.
گمان می برم اجرا ها نقصی نداشت اما ارتباط با دکور و صحنه و اجزای مربوط به آن، کمی برای اجرا کنندگان سخت و نچسب بود (البته دلیل آن می تواند این باشد که اجرای شب دوم را دیده ام).
افشین هاشمی، مسلط تر از هر زمان دیگری، چه در سینما و چه در تئاتر و تلویزیون بر روی صحنه نقش آفرینی کرد. همه چیزش همانجایی بود که می باید. (اما می توان بازیگران دیگری را نیز برای این نقش متصور شد)
لادن موستوفی را در سینما بهتر دیدم، چه که قابلیت های لازم برای اجرای روی صحنه در وی هست. صدای دلنشین و مقتدر، سیمای فریبنده و اغوا کننده، و حرکات پخته و متناسب با نقش.
دیگران نیز بر عرصه تئاتر، به هر نحوی، تاخت و تازی در پیشینه داشته اند که جای آن نیست به گفتگویش بپردازم.

در انتها سپاس گوی تمامی دست اندر کاران ادیپوس خواهم بود. گرچه، جای بروشور آن در بایگانی تئاتر های تماشا کرده ام خالیست :)