نمایش خوبی بود. ایده‌ و پرداختی بکر که قبلا ندیده بودم و البته بازی دوست‌داشتنی علی سرابی که مثل همیشه عالی بود. خیلی از دوستان نقطه ضعف نمایش رو کند بودنش در دقایق اول می‌دونن. من هم موافقم که روند ابتدایی داستان کند و کم‌دیالوگ بود اما اتفاقا فکر می‌کنم همین مسئله از نقاط قوت نمایشه که از همون ابتدای کار، با "یکنواختی" زندگی شخصیت‌های داستان، "دردمند" بودنشون و حتا کند گذشتن زندگی‌هاشون همراهی کنیم. همون‌طور که دوستان هم اشاره کردند از نمادهای داستان، "منزوی" بودن و شدن انسان مدرن است که با اشاره‌های نمایش و اینکه "امید هم از ایران رفته" روشنفکرها و طبقه‌ی تحصیلکرده و متوسط ایرانی در نظر میان که حتا بازگشت و "حضور" نسل بعدی هم برای موندن راهگشا نیست. از تلخی پایان نمایش می‌توان کم کرد وقتی عدد 8 شخصیت مرد داستان رو نمادی از بی‌نهایت و ازلی و ابدی بودن ببینیم و این‌که این رفتن صرفا یک مرحله‌ی گذار است.