Ben Wade) Russell Crowe) :
همه راه های یک آدم ، به نظر خودش درسته ؛
خدا دل ها رو می سنجه ...

James Mangold - 3.10 To Yuma

زندگی پر است از معلول هایی که علت ندارد ... انگار ...
خیلی لذت بخشه ببینی (یا بهتر بگم حس کنی) حجم بزرگی از اون ابرِ تاریکُ سرگردانِ بی سر و تهِ درونت ، قلبت ، ذهنت ، بیرون بیاد و حرفهاش رو جلوی چشمهات بزنه ، رهات کنه از ندانم ها و تردیدهایی که وای ، سرِ نخِ این کلافِ دلخستگی ها رو از کجا شروع کنم ؛ جوری که نفست رو در سینه ات حبس کنه ؛...
...
هملتِ درونت رو بیرون بکشه و بنشونه جلوی روت ، تا راحت تر بساطِ داوریت فراهم بشه از خودت ، از زندگی ، دنیا ؛ از مردمی که مطابق هوسشون پرده ی شاید رنگین و زیبای زندگی و حیثیت دیگران رو بی رحمانه میدرند و تو رو توی چاله ی تردید و اندوه میندازن. شاید بد هم نباشه ، شاید هدف زندگی همین هاست ، تا تورو وادار به تفکر و سعی برای پیدا کردنِ جوابِ کلــــــی چراهایی بکنه که سرخوشانه گاهی نادیده می گیری.
...
تا بگذاره ببینی این دنیاوُ این همه بازی ها که انقدر عمیقُ بی رحمانه تو رو توی چاله های درونشون کشیدن نگاه کنی، ببینی چی ازت ساختن، یه جسد غرق شده توی امواجش؟ توی تفکراتی که خواسته مالِ تو باشند؟ مثله اون قبرهایی که با تمام خیالاتُ و توهم های انسان مدفون شده ی درونشان،با نام هایی یکسان ... دیدن ادامه ›› روی آن ها،بدون تفاوتند؟ نکند ما هم یکی از همین ها باشیم؟ یا مثل آدم هایی با لبخندی مصنوعی و نقاشی شده روی لب اما تهی ...؟ و شاید پر از مصرع های ترانه ی الکیِ نامجو ، هر روز زمزمه کنان در گوشمان ؛ الکی ...
...
حرف هام کمی ؛ یا نه ؛ خیلی احساسیُ صحنه ی زدُ خوردِ درونی بود ، تو حالِ خودم بودم ، بخشِ منطقیِ ذهنِ منِ آماتورِ علاقمند به تئاتر بمونه برای بعد از تماشای بار دوم تا وقتی خونده میشه تو دلتون نگید عجب دیوانه نمای جوگیر معابِ هملت ندیده ای :) .
...
به جناب طیبی عزیز و گروه خوبشون هم از تهِ تهِ تهِ دلم تبریک میگم ، امیدوارم راهی که درپیش گرفتید همینطور با قدرت و موفقیت ادامه بدید ، ما که دیگه متوقع شدیم.

قانون اول : من هیچوقت اشتباه نمی کنم ؛
قانون دوم : هروقت فکر کردی من اشتباه کردم ، یادِ قانون اول بیفت .

زیبا بود ؛ خیلی هم زیبا بود ؛
پر از ریزه کاری های دل نشین ...
منی که با چشم و گوش دل می بینم و می شنوم شـــــــــــــدیداً و عمیقـــــــــــاً لذت بردم ، بازی های زیبا و بسیار باورپذیری که در آنها نقشِ علی سرابیِ عزیز در زیبا جلوه دادنشان مشهود بود. به دل نشست
مخصوصاً سکانسِ پایانی که دلِ هر کسی رو چنگ میندازه و اشک از چشمهاش جاری می کنه...

یرما :
بارون سنگ‌ها رو نرم می‌کنه ،
از شنزار علف‌هایی در میاره که آدما می‌گن به درد هیچ کوفتی نمی‌خوره ،
اما من ؛
گلبرگ‌های زردشونو می‌بینم که تو باد می‌رقصن ...

از آن فیلم هایی بود که بعد از تماشایش دلت می خواست ساعت ها خیره در پیاده رو ها قدم بزنی ...
چقدر نامِ حوضِ نقاشی به فیلم می آمد ...
چقدر احساس بازی شهاب حسینی و نگار جواهریان دلنشین بود ؛ ...
چقدر سادگیِ علاقه ی بین رضا و مریم دوست داشتنی بود ،
نگاه هایشان ، معصومیتشان ؛
آن بوسه ی رضا به انگشتانِ مریم از پشتِ شیشه ...

گاهی که در هوای مه آلود و گرفته ای از زندگی هستی ،در روزهایی که هر بار شروع می‌کنی تا با دل نوشته ای خستگی از دل بزدایی و هنوز به جمله‌ی دوم نرسیده، پشیمان می‌شوی ؛ و فکر می‌کنی که چه فایده دارد؟ این روزهایی که توضیح‌دادنی نیست؟ ، چه‌جور می‌شود گفت؟ اصلا می‌شود گفت؟ و فکر می‌کنی که بگذار بگذرد ؛ بگذار هم‌این جوری در سکوت بگذرد ؛ ... در این هوا ، تماشای نمایشی که گوشه ای از حرف دل را می زند ، قدری از سنگینی دلت که سکوتت را اجبار و عادت کرده کم می کند ...
بازی عالی بانو آدینه در کنار کنایه های طنز اما غم آلودش ، اجرای بسیار گیرای جناب دهکردی مخصوصا قسمت اوج تقابل با سایه واقعیت ها ، و بازی بسیار خوب و روان مریم سعادت همراه داستان تلخش ، نمایش را برایم از یک تئاتر خوب ، بنا به دلایل شخصی و ؛ عزیزی که به تازگی از دست دادم ، به درد و دلی عمیق تبدیل کرد ...
ممنون و سپاس گذار از تمامی عوامل ...

یک تشکر گرم ؛ و عمیق از تمامی هنرمندان نمایش ویران ؛
برای قرار دادن علامت سوال هایی تو ذهن خیلی ها ؛
تو مسیرِ زندگی ای که سایه ی عادت ؛ روزمرگی و وهمِ دنیا خیلی از جاهاشو تاریک کرده ...
برای مایی که خستگی هامونو توی سالن های تئاتر میاریم برای لحظه ای رهایی ،
تماشای این نمایش بسیار لذت بخش بود ...
ممنون از تک تکِ عوامل و صدای زیبا ؛ دوست داشتنی و به یاد ماندنی آقای افشاری ...