فک کنم یکی از تاثیرگذارترین نمایش های زندگیم رو دیدم. دومین بازیگر که از صحنه خارج شد، کاملا احساس کردم که دیگه توانایی دیدن بقیشو ندارم. البته بازی نسیم ادبی رو از همه بیشتر دوست داشتم. انتقاد اولم به خنده ی تماشاگرها هنگام گفتن بخشی از دیالوگ های خنده دار سخیفی بود که بهاره رهنما داشت. به نظر من که هیچ کدوم از تیکه های خنده دار ارزش خندیدن نداشت و حتی اگر می داشت جاش نبود. انتقاد دومم هم دوباره بر می گرده به دیالوگ خانم رهنما که من نفهمیدم که زن جنوبی چرا اینقدر سنگ تهرانی بودن رو به سینه می زد و تهران تهران می کرد. به نظر می رسید که تفکر بازیگر در دیالوگ این نقش ممکنه نفوذ کرده باشه. امیدوارم که اینطور نباشه. در کل که واقعا ممنون به خاطر نمایش. در کل عالی بود.