یه چیزی بود که من تو بروشور نمایش دیدم اما تو خود نمایش ندیدم. و اون این که تو بروشور نوشته بود که این نمایش صرفا سه روایت از زندگی سه نفره. بدون هیچ گونه قضاوتی. (نزدیک به همین مضمون). اما اون چیزی که من تو نمایش ندیدم همین بی طرفی و عدم قضاوت بود. به نظر من نویسنده خیلی دوست داشت که قضاوت کنه و ما قضاوت هاش رو بپذیریم. این روحی بود که تو کل نمایش دمیده بود. آیا کسی هست که منو روشن کنه؟