عباس رحمانی مطلق فعال هنری

نمایش از دیدگاه من متن یه دنیای شخصی و خاص حال و هوای نویسنده بود که به تنهایی و بی کس بودن انسان و از بین رفتن عشق کنار هم در این دنیای پرهیاهو پرداخته
کارگردانی به سمت مینیمال بودن رفته بود و بیشتر سمت قاب بندی و فرم بدنی بازیگران سوق داده شده بود و در کل بازیها کاملا درست و تکنیکی بود ولی اگر روی متن و شیوه ی اجرایی یک بازنگری و بازنویسی تکنیکی انجام می شد

خسته نباشید می گم به مجید شکری عزیز و مرتضی دلداده عزیز هر دو از رفقای هنرمندم و گروهی اجرایی

اولین بار بود که در کافه تریای تئاتر شهر اجرای تئاتر می دیدم و نمایش جالب و جذابی بود
متن درست و به روز و در راستای مشکلات عدم ارتباط و فهم نسلهای امروز با دیروز بود
بازیها روان و باور پذیر بود و زندگی در بازیها روان و جاری بود
کارگردانی مهندسی شده و مینیمال و نو بود

اگر اخرین ملاقات با فردی که دوست دارم بود بهش می گفتم حجم حضورت در تک تک ثانیه های زندگیم لازم و مهم و تاثیر گذار هست