روایتی زنانه از سیمرغ عطار

هنر تئاتر دارای اصالت عظیمی است که در بدنه خود فرهنگ و جامعه شناسی را قرار می‌دهد، که تنها به زایش یک اثر هنری محدود نمی‌شود بلکه بر بسیاری از هنرها توجه دارد، مانند نقاشی ، ادبیات، موسیقی، عکاسی و....
نمایش "بعد از این" کاری مشترک از ندا شاهرخی، ژان لویی اکل و یاسمن خواجه ای است که ترکیب نمایش با ادبیات کلاسیک ایرانی بوده که هنرهای بسیاری را در لایه‌های عمیق معنایی گنجانده است.
نمایش"بعد از این" نگاهی متفاوت به سیمرغ عطار دارد و به گونه ای دیگر این روایت را باز تفسیر می کند، بدین‌سان هر فرد از نگاه و دنیای خودش از سی مرغ شدن سخن می‌گوید، زنانی که هر کدام از طلب، عشق، معرفت، استغنا، توحید، حیرت و فقر و فنا شخصی خود که با سرنوشتاشان ارتباط تنگاتنگی پیدا کرده صحبت می‌کنند و موانعی که آنها را از حس سیمرغ شدن باز داشته و راه‌شان را به این مسیر دشوار ساخته و در جامعه شناسی سنتی و تعصب گونه دسترسی به آن ابر انسان را برایشان سخت نموده است. مرغان "بعد از این" پنج زن هستند که در سر سودای سیمرغ شدن دارند و هر کدام با علم به مراحل زندگی خود هدف خویش را برگزیده و به سوی کمال گام بر می‌دارند. این مرغان جزئی از یک کل به شمار می‌آیند که از من وجودی فراتر رفته و به همین دلیل تماشاگر قادر است با مونولوگ هر وادی همذات‌پنداری نماید.
نمایش"بعد از این" بر اساس یک ضربان آهنگ شعری، واقعیت عینی و زیبایی هنری خود را شکل داده و در توالی تصویری شاعرانه آفرینش پیدا می‌کند.
در اینجا باید بگویم نمایش بعد از این جابه جایی مرزهای هنر و ادبیات بوده و آنها را ساختارشکنی کرده است، در این اثر ارزش‌گذاری زیباشناسی تنها معطوف به مونولوگ‌ها نبوده بلکه حوزه موسیقی را در بر می‌گیرد. این اثر که تجربه‌های زنانه را در اندام‌واره‌اش جای داده، حتی با موسیقی زنانه مخاطب را محصور و تا انتهای نمایش همراه می‌سازد.
خلاقیت هنری در "بعد از این"، انفرادی نیست بلکه جمعی است و این مسئله به نوعی سلطه در هنر را خاتمه می‌بخشد و تملک بر هنر و ادبیات را می‌کاهد.