افلاطون گرامی است اما حقیقت از او گرامی‌تر - ارسطو

تا جایی که ممکن بود از نوشتن این یاداشت گریختم، چرا که قائلم هر آنچه به رشته تحریر درآید و مکتوب شود محکوم به محدود شدن است و این "محدودیت" هم معنی "توقف" می‌شود، درست زمانی که خود مولف قصد نوشتن در مورد اثرش را داشته باشد، به هر روی در این یاداشت تلاش می‌کنم به اختصار به وجوهی از اجرای نمایش "توارد" که جنبه توضیحی و تفسیری نداشته باشد اشاراتی کنم.
 نمایش "توارد" مثل هر نمایش یا اجرایی دیگری که قصد شرکت در جشنواره تئاتر دانشگاهی را دارد، مبتنی بر ایده ی اجرایی شکل گرفت ایده ای که آرام آرام مبدل به ایده متنی هم شد. تصمیم در مورد ایده اصلی و هسته فکری اولیه توانست نقشه فرمی اجرا را به شکلی کلی برایم ترسیم کند، انتخاب اولیه برای فرم اجرا امکانی را در اختیارم قرار داد تا بتوانم با تکلیفی روشن و چهارچوب‌مند به قصه هایی که در ذهنم بود فکر کنم، دلیل این تقدم در دست داشتن نقشه راه بود، مسئله ی انطباق فرم و محتوا اولین و مهم ترین دغدغه من بود، نگاشتن متن برای ما همراه با تصویرها و تصورات مان از اجرا بود، تخیل آن چیزی که در نهایت قرار بود اجرا شود بخش عمده‌ای از نگارش متن را پیش برد، بخشی از متن اولیه هم در پروسه تمرینات و با توجه به اقتضاعات اجرا تغییر کرد که در نهایت ما با متنی اجرایی تمریناتمان را شروع کردیم تا به اجرا رسیدیم. عنصر مهمی که در روند تمرین بر متن افزوده شد و در نهایت بخش عمده‌ای از اتمسفر و استراتژی اجرا را شکل داد، مسئله عدم قطعیت بود، فهمیدن اینکه اجرای "توارد" همواره با فاصله نسبت به خودش و جهان پیرامونش پیش می‌رود تکلیف چیزهایی بسیاری را برایم در حوزه کارگردانی روشن کرد، فهمیدن این جمله که "همه چیز در کمترین فاصله از مقصدش متوقف می شود" مبدل به یکی از مفاصل اصلی این اجرا شد و سعی بر آن بود که این جمله در تمام اجزای این اجرا اعمال شود. همراه شدن جمله ای که در بالا ذکر شد، با ایده ی اصلی و مرکزی متن و اجرا که مفهوم "حذف" بود این امکان را برایم به همراه داشت که خطوط ذهنی ام را برای کارگردانی پررنگ و شفاف کنم و بخشی از پروسه تمرین را به این اختصاص بدهم که این دو ستون که به اعتباری اجرا بر آن ها قرار گرفته را با بازیگران و عوامل به اشتراک بگذارم. تمام تلاش این اجرا تاکید بر اصل فاصله است بدون نگاهی کمی یا کیفی، این یاداشت بی‌شک یکی از همین فواصل است.

على نورانى؛ زمستان ٩٦