ساسان گویا تهیه کننده

درود بیکران.خسته نباشید به همه ی عوامل گروه جناب فلاح.
علیرضا اخوان همکلاسی بنده بوده و به واسطه ی اون با نادر فلاح و کارهاش آشنا شدم که به عنوان بازیگر تو این نمایش خوش درخشید.
اول راجع به نمایشی صحبت میکنم که سطح توقعم رو تا سقف کشید بالا.
نادر جان فلاح! تو خالق نمایشی هستی به اسم کابوس های آن که نمی میرد...اثری که من تا آخر زندگی زمینی ام به یاد و خاطره ام خواهم داشت و ازش حرف ها خواهم زد.من خیلی کار دیدم اما اون اثر تو بی نظیر ترین اثری بود که دیدم و در زمان درست به بهترین شکل انجامش دادی و در لیست بهترینها در ذهنم ماندگار کردی.
نادر عزیز انقد سطح توقعم بالا بود که وقتی اومدم این اجرا رو ببینم گفتم دیگه تمومه میسازی ما رو و مدت ها کاتارسیس وجودم رو تامین میکنی.بدجوری خورد تو ذوقم...حتی اجرای قبلی که جایی که گوزن ها آواز می‌خوانند بهتر بود به مراتب.
اما دیدگاهت رو دوست دارم همچنان و مفهوم اثرت رو درک کردم و فهمیدم چی میخوای بگی اما ارتباط ذهنیم با اثر برقرار نشد.انگار یه چیزی کم داشت نمیدونم بگم چی اما کم داشت.جا نیفتاده.مثل قورمه سبزی های همیشه ت نبود که لوبیاها پخته شده باشن گوشت ها پخته باشن،لعاب ننداخته بود ... دیدن ادامه ›› این نمایش.
تو همچنان در صدر بازیگر های مورد علاقه منی که به نظرم برای درخونگاه سیمرغ باید میگرفتی...اما نمیدونم چرا خودت بازی نکردی تو این کار حداقل به جای نقشی که رامین داشت.نمایشت رو یه تنه میکشیدی بالا.
در هر صورت منتظرت خواهم بود که مثل پرده خانه گلاب آدینه،هر کس یا روز می‌میرد یا شب من شبانه روز سجاد افشاریان و حتی کار مختلف الاضلاع دوباره تو رو قوی و پر قدرت رو صحنه ببینم و حظ ببرم و خر کیف بشم.تو بسیار توانمند و صاحب سبکی.

درود بیکران.خسته نباشید به همه عوامل.
سومین باری که به دیدن فردریک نشستم.
از اجرای اول در سالن اصلی تئاتر شهر گرفته تا دفعه دومی که در تالار وحدت فردریک روی صحنه بود و این دفعه، میتونم بگم گروه بازیگرانی که همیشه با آقای نعیمی کار میکنن،به شدت عالی ایفای نقش میکنن.فردریک اولی رو با بازی بهناز نازی و کتانه افشاری نژاد رو بیشتر دوست داشتم اما فردریک حامد کمیلی جذاب تر بود.احساس میکنم حامد کمیلی از اونجایی که در شوایک و ریچارد کنار آقای نعیمی بود خیلی خوب میدونه کارگردان چی میخواد ازش و به همین خاطر خوش میدرخشه.
در کل موسیقی بهزاد عبدی و نور رضا خضرایی جایی برای بحث نگذاشته بود.دکور نسبت به اجراهای گذشته تغییرات داشته بود و به شدت بهتر به فضا کمک کرد.
حمیدرضا نعیمی عزیز استاد همه ی ما تئاتری ها و فخر تئاتر... تو فقط بساز و ما بیایم لذت ببریم.تو همیشه و در همه حال بهترینی

آزادی و استبداد لازم و ملزومند
دموکراسی چیز عجیبیه…من پادشاهم…قانون منم…
همه جا بوی خون میاد…
اینجا خود جهنمه که به اسم قانون و دموکراسی هر کسی رو که خواستین کشتین…
طلوع خونین اثر دیگه ای از مسعود طیبی عزیز که خیلی حرف برای گفتن داره.
مسعود نازنین برای تو می نویسم؛ من متوجه شدم که چی گفتی و چی میخوای بگی.آفرین بهت که میدونی داری چیکار میکنی.درام تو به زیبایی شکل گرفت.مخاطبانت رو درگیر کردی.متن شکسپیر رو کمتر کسی تمیز کار میکنه اما تو نشون دادی که توانمندی.به خودت افتخار کن چون سواد و معلومات داری و آگاهی که تئاتر بستر چه چیزیه…از مانیفستت خوشم اومد.
دیالوگ ها نفوذی ان و درست ذهنت رو هدف می گیرن.بازیگران درست اند و مو به مو طبق گفته های کارگردانشون عمل میکنن.
طراحی لباس فوق العاده بود ... دیدن ادامه ›› و گریم ها متناسب نقش.
علی کوزه گر هم نشون داد که در طراحی نور بسیار عالی عمل کرده.
درباره دکور کار باید بگم حیف شد که میتونست بهتر از این باشه و قاب های زیبای کارگردان رو تکمیل بکنه با پر زرق و برق بودنش.دکور و صحنه حتی میتونه در فروش کار کمک کنه چون وقتی همه چیز دقیق و منظمه، دکور فضا ایجاد میکنه و قاب ها در چشم مخاطب حک میشه.
و حرف پایانی رو هم با مونولوگ پایانی باسیانوس تموم میکنم: برای هر تغییری اول از خودمون شروع کنیم…
قساوت چشمانت دموکراسی را نشانم داد؛ 

از آن لحظه که من گفتم : قصد رفتن دارم؛

و تو گفتی : هر جور که راحتـــــــــی عزیزم ...

برای احترام به دموکراسی چشمانت

اینبار میخواهم
به دیکتاتوری قلبت
لشکر کشی کنم
به آنجا که رسیدم
قول میدهم هیچ حرکت نظامی انجام ندهم
فقط......
پرچم سفید را بر زمین بکوبم…

خسته نباشید به کل گروه کارگردانی و تیم خوب و همه عوامل اثر طلوع خونین.

یادداشتی برای مسعود طیبی
-عشق هم مثل مرگ قدرتمنده…
+لوسیفر:قبل از اینکه شلیک کنی،به حرفام گوش کن! آدم ها فکر میکنن که میتونن مدتی عمر کنن و هنوز فرصت دارن
-رومئو:آدم های باید بدونن که خیلی فرصت ندارن…اگه فقط امروز آخرین روز زندگیم باشه میرم به کسی که دوستش دارم میگم که چقدر عاشقشم و دوستش دارم…
*رزالین:ای کاش استخون های ژولیت مال من بود…کاش دستاش مال من بود…کاش لب هاش مال من بود…کاش من جای اون بودم تا رومئو برای همیشه مال من میشد…
نفرین رزالین برداشتی بود از داستان رومئو و ژولیت همراه با چاشنی عشق نافرجام این دو…
عشق اول رومئو، ژولیت نبود روزالین بود،رومئو تو یه مهمونی روزالین رو دید و عاشقش شد ولی عشقشون یه طرفه بود و خیلی رنج میکشید برای همین وقتی ژولیت رو دید عاشقش شد، روزالین فراموش شد... همه مردم دنیا، رومئو و ژولیت رو میشناسن،ولی کسی نمیدونه روزالین کی بود روزالین عشق اولی بود که ... دیدن ادامه ›› فراموش شد...
ولی تو بگو رومئو؛‌ چرا عشق اینقدر بی ارزش شده و چرا اینقدر ساده عوض میشه؟
«همه عشقی چون رومئو و ژولیت می‌خوان، بدون این که بدونن این عشق فقط ۳ روز دوام داشت و جان ۶ نفر رو گرفت!
به نظرم استفاده از تابوت هایی که حتی نور صحنه هم در قسمت بالای اون ها تعبیه شده بود حرکت قشنگی بود.بازی بازیگران درخشان بود.میزانسن ها درست بودن.یه صحنه تو ذهنم موندگار شد اونجایی که صدای جعبه موزیکال پخش شد و بازیگران همچون یک پرفورمر حرکت میکردن و بک قاب زیبا به چشمان ما هدیه دادن.
مسعود طیبی عزیز،حرکتت رو دوست داشتم و فکر میکنم یه کم باید به مردم عشق تزریق کرد تا شاید نقطه مقابل کنترل کننده خشم و عصبانیت درونشون باشه.احسنت بر تو.بازم ازت کار ببینیم.خسته نباشید به کل تیمت🙏🏻

‏Hidden مخفی یا غیر قابل دیدن…
کوروش شاهونه تو سبک و سیاق کارهای خودش بسیار منحصر به فرده و این خیلی مانیفست قشنگیه👌🏻👍🏻
این تئاتر فراتر از زمان خودشه و به نظرم اینکار میتونست سه چهار سال دیگه انجام بشه چون هنوز یه عده ای درگیر سبک و ژانر های قدیمی ان اما کوروش نشون میده فراتر از اینها فکر میکنه و شیوه های جدید که واقعا تئاتر الان بهشون نیاز داره رو کار میکنه و به نحو زیبایی ازش استفاده میکنه و انصافا هم دمش گرم✌🏻
چیز اولی که بهش خیره شدم دو مانیتور چپ و راست بود که خیلی شیک ازش استفاده شد.دکور و صحنه به حدی سطحش بالا بود که فکر کنم حداقل هفت تا نه ماه رو دکورش کار شده و چقد هزینه برداشته با اون حجم از کار و حتی نور صحنه هم از دکور گرفته میشد و هم از بیرون.
از بازی ها نگم براتون که واقعا احساس کردم رفتم یه آدمی دیدم که واقعا نابیناست و پیشش خط بریل باید یاد بگیرم…بازی ریحانه رضی؛حقا که ترکوند و بازیش رو به رخ کشید که دست خوش بهش…حتی اگزجره بودن هاش هم درست و به جا بود چون بن مایه نمایش همین رو ازش طلب میکرد.
راجع به موسیقی میتونم بگم خیلی گروتسک رو تداعی میکرد و میموندم با حسم تو اون لحظه ... دیدن ادامه ›› چیکار کنم!
استفاده از فضای نوآر و همچنین گونه ی جالبی از ویدئو آرت در این نمایش به چشم میخوره که ایده خوبیه.
و اما راجع به موضوع نمایش تا چند شب درگیرش بودم و خیلی حلاجی کردم چون ذهن منو برد به چیزایی که تا حالا اصلا بهش فکر نکرده بودم.
خالق مانستر اینبار در هیدن هم گل کاشت.تبریک به کوروش شاهونه عزیز و تیمش.👍🏻👌🏻🙏🏻💙
-دوستت دارم ژان…❤️
من نمیبینم! لطفا میشه به من کمک کنید؟!…

مارگریت،باز هم که در آشپزخانه ای! تو همسر یک ژنرالی! زنی با جایگاه تو چطور میتواند تمام و فکر و ذکرش سیب زمینی باشد! امان از تو و این جنون پوست کندن سیب زمینی…
نمایش ژنرال مجهول یه ایده قشنگ پشتشه و با چیدمان درست فنی اجرا به صورت جذابی به نمایش درمیاد.
دکتر دریابیگی متخصص شکستن فاصله ی بین مخاطب و اجراست👌🏻 و پرده رو از میان میبره به گونه ای که شما از محیط کافه و قبل از شروع نمایش درگیر نمایش میشید و به دنبال بازیگر میرید و وارد سالن اجرا میشید.ساختن/برساختن
تکنیک استفاده از چند بازیگر برای یک نقش،حرکتی جالب و پسندیده ای هست و همچنین سخت اما علرضو دربیگو میدونه کجا و تو چه لحظه ای از بازیگراش بازی بگیره و درامش رو پیش ببره.👍🏻
خسته نباشید به دکتر و خانوم مقدم و تک تک بچه ها و عوامل و گروه تئاتر یوونتوس🙏🏻🤍🖤

علیرضا معروفی بهت خسته نباشید میگم.کارگردانی خوبی داشتی و تمام بازیگرها درخشان بودند.داستان طوریه که مخاطب ترغیب میشه به خوندن بیشتر راجع به تاریخ که کار بسیار پسندیده ای هست.درس های خوبی میشه گرفت از تحولات اجتماعی فرهنگی و سیاسی که کشور به خودش دیده.من تو چند صحنه عمیقا به فکر فرو رفتم و دمت گرم که منظورت رو رسوندی.
موسیقی درست بود و میزانسن ها از اون بهتر.
وقتی کار تن ها رو دیدم انتظارم خیلی ازت بالا رفت و نشون دادی که میشه یه متن رو به شیوه قابل قبولی برای تماشاگر تئاتر ارائه کرد.
حسین عارف و ایمان سلگی نگین صحنه بودن.
خسته نباشی و به امید دیدن یه کار دیگه از تو و این تیم فوق العاده ت.

پاراسایشگاه نوشته آرتور کوپیت با ترجمه بانوی هنرمند عاطفه پاکباز نیا،نمایشنامه ای هست که کارگردانی با جسارت دست به انتخاب اون میزنه که آشنایی با سایر نوشته های این نویسنده آمریکایی داشته باشه. و فضا و بن مایه و سبک و سیاق کارهای کوپیت رو شناخته باشه.ارسلان گلمحمدی،داراماتورژیه که قبلا نمایش موسیقی مجلسی رو به صحنه برد و اتقاقا موفق هم بود.
درک کردن فضای این نمایش به حدی دشواره که میتونم یه مثال بزنم مثل اینکه یک منتقد تئاتر همچون میکائیل شهرستانی میاد و از یک کاری تمام قد دفاع میکنه که از نظر بقیه مخاطبین کار نامفهومی بوده اما شهرستانی با ارائه توضیحات و روابط بین اشخاص داستان و چگونگی شخصیت پردازی نویسنده و ارتباط متن با دیگر کارها در یک ژانر،کار رو معنا دار و با مفهوم میدونه.
این نمایش از اون دسته است.شما به تماشای یک آسایشگاه روانی رفتید پس طبیعتا بازی ها و دیالوگ ها کاملا در جهت برهم زدن اعصاب پیش میره و کارهایی رو که میبینید برای شما خوشایند نخواهد بود،چون شخصیت ها روان پریش هستند…
در کل خسته نباشید میگم به بازیگران گروه که باورپذیر بودند و واقعا روانی بودند!
و تبریک به شهامت ارسلان گلمحمدی که خوب کار میکنه.