"یک فیلم مستند داستانی"
بازی خانم سلامت که نقطه ثقل این نمایش بودند بسیار قابل ستایش بود. بازی های دیگر و خصوصا بازی آقای نادری هم خوب بود... اما دیالوگ ها ضعف چشم گیری داشت و چیز درخوری برای شنیدن به گوش جستجوگر نمی بخشید... تکرار فریاد «خفه شو...» که از خفه بودن نمایش برای آفرینش جملات ماندگار بر می خواست... برای تماشاگر جویا خفه کننده بود...

"یک فیلم مستند داستانی"
به نظرم منطق دو وجهی، و همچنین ساده سازی حاکم بر این نمایش، آن را از طرح مسائل جدی مربوط به انسان سخت ناتوان و در گشودن راه تأمل در روابط بسیار پیچیده انسان ها به شدت ناموفق ساخته است. منظورم از منطق دو وجهی، منطق سیاه و سفید دیدن انسان هاست که در داوری این نمایش، به صورت گناهکار و غیر قابل اعتماد بودن مردان و بی گناهی و پاکدامنی و عصمت بی زبان زنان جلوه گر شده است. بی زبانی این عصمت البته امروز دیگر با تکنولوژی های جدید از میان رفته و دوربین های مخفی و... در خدمت آشکار سازی مخفیگاه های رذالت پنهان مردان و عصمت مخفی زنان قرار گرفته است. از این جهت نمی توان از نگاه کودکانه این نمایش به نسبت میان انسان و تکنولوژی جدید تأسف نخورد و از قربانی شدن امکان طرح پرسش هایی که ای بسا بتوانند ما را به تأمل در این نسبت برانگیزانند متأثر نبود....

به نظرم این تئاتر هم از نظر کارگردانی و هم به لحاظ بازی بازیگران و طراحی صحنه بسیار عالی بود
و به همین دلیل جا دارد و بایسته است که همه از عوامل این اجرا تشکر کنیم
اما به نظرم این تئاتر به دلایل مختلفی از نفوذ به لایه های عمیق زندگی ناتوان است.
دردهایی که در این نمایش ما را سخت درگیر خود می سازند و به تأمل و تأسف وامی دارند، چون بیشتر مربوط به و متوقف در ساحت اسفناک وضع اجتماعی ما هستند، از اینکه راهی به درک سرشت تراژیک خود زندگی بگشایند و چشمان ما را به پرسش های بزرگتر و بنیادی تری بازکنند و ما را به درک دردهای عمیق تری قادر سازند ناتوانند. ریشه های این ناتوانی البته متعدد است که به نظرم عمده آن مربوط به نگاه ایدئولوژیکی است که بر نمایش حاکم است. نمایش تقریبا از زبان مقتولان کاملا ساکت است و در مجموع با منطق سیاه و سفید کردن شخصیت ها، آن قدر از پیچیدگی مسائل اجتماعی و انسانی ما می کاهد که حکم به بی گناهی و گناهکاری انسان ها را به محکمه عقل مشترک و همگانی می برد و حتی شاید بتوان گفت که آن را کودکانه می کند. یک کودک هم با تماشای این نمایش حس می کند که مرگ پیرزن های فخرفروش – که زیورآلاتشان را به رخ می کشند- چندان تأسف بار نیست و دیگر هیچ نمی پرسد که آن به مرزرسیدگان چرا این گونه به نمایش زیورآلاتشان پناه می برند. قدرت نمایش در توجیه زنان قاتل یا متهم به قتل آن قدرعواطف ما را بر می انگیزاند و خاطرمان را دردآلود می کند و اشکمان را سرازیر که ذره ای مجال همدلی با مقتولان ... دیدن ادامه ›› را برای ما باقی نمی گذارد. مجالی که به نظر می آید می توانست از طریق درک بی پناهی های قاتل و مقتول و ریشه های شاید گریزناپذیر تباهی بشر، ما را به فهمی از سوگناکی خود زندگی رهنمون شود...