دیشب به تماشای این کار ارزشمند، فوق العاده خوب و بی نظیر نشستم و بسیار حظ بردم
واقعا کم پیش میاد یه مخاطب با کاری رو به رو بشه که انقدر همه چیزش عالی باشی، اول از همه به کارگردان کار که انقدر درک خوبی از نمایشنامه داشتند تبریک می گم.
بازی صبا سرور به من نشون داد که چقدر میشه امید داشت به نسل بعدی بازیگرانی که قراره مسئولیت بازی ها رو به عهده بگیرند و انقدر خوب نقششون رو ایفا کنند. علی پویا قاسمی مثل همیشه بی نظیر بود ، و انقدر خوبه این بازیگر که گاهی وقتا با خودت می گی مگه میشه تو این سن ته بازیگری رو در آورد؟! چقدر پدر کریستین خوب بود. و همچنین ما بقی عزیزان بازیگر. فقط به نظرم یکی از بازیگرای خانم که اسمشو نمی دونم و موهای بوری داشت یکم «آور اکت» بود. انگار حرکات اضافه تری نسبت به بقیه داشت. این کمی محسوس بود.
از این بگذریم مگه میشه از گریم های فوق العاده و طراحی لباس تعریف نکرد؟ حیف و صد حیف که کارهای اینچنینی همیشه مهجور تر از کارهای سترونی که نام بازیگران معروف رو یدک میکشن هستند. و باید افسوس خورد از این بابت.
من از دیشب درک عمیق تری نسبت به اتیسم پیدا کردم. و همه اش دارم با خودم فکر می کنم چطور می شه با چند شخصیت و بصورت پلان هایی مقطع که گاه خالی از مفهوم و معنی اند زندگی کرد؟!
از اینجا می خوام از کارگردان کار تقاضا کنم، با اینکه می دونم نزدیک اجراهای پایانی هستید. اما حتما در آینده دوباره این کار رو اجرا کنید و بدون شک من دوباره از مخاطبای اون خواهم بود.