شاید برای منی که مخاطبِ مهدی کوشکی هستم غافل گیر کننده بود نمایش شک ! دور از حد انتظار من ، اگه بخایم نمایش شک رو برسی کنیم باید بگم با مخاطب شناسی که از مهدی کوشکی سراغ دارم میتونم با اطمینان کامل بگم صرفا برای تجربه ای نیک دست به اجرای این نمایش زده اما به عقیده من موفق از آب در نیامده زیرا منی که دوبار مخاطبِ نمایش سیزده بودم خارج از ظرفیت بلیط تهیه میکردم ، اما در این کار فضای سالن هم فضای پری نیست ! درون مایه کار همان خشم و خشونت همیشگی را به همراه دارد ، شاید دیده نشدن این نمایش به این دلیله که زبانِ نمایش ارتباط مستقیمی با مخاطب برقرار نمیکند ، به نظرم باید اهل ادبیات باشی یا بهتره بگم زبانِ تاریخ رو بلد باشی ، برای همین پیشنهادی نیست برای عمومِ مردم ... مخاطب خاص این نمایش را دوست دارد ،و دلیل دیگه پیچیدگی کاراکترهاست که به مخاطب اجازه داده نمیشه ( جز چندین کاراکتر) تا بفهمه نقش ها به چه صورت اند ، بهترین بازیگر این نمایش خودِ مهدی جانِ کوشکیِ چون نقش شاهی رو بازی میکنه که ان را زندگی کرده ، گویی تمامِ این حجم از دیالوگ ها که از پوست و گوشتِ تنش بیان میشود و این نبوغی دیده نشده بود از مهدی کوشکی ، نقشی که از لحظه اول تا پایان کار در صحنه است و بدون دیدنِ صحنه و شخصی کلیت نمایش را پیش می برد...
مهم ترین فاکتور کارهای مهدی کوشکی هم که طراحی صحنه های ساده است، زیرا او دوست ندارد مخاطبش درگیرو داره صحنه باشد میخاد از همان لحظه ای که برق ها کم میشود در مسیر داستان با خودش همراه شوند ...
و هنر ینی جسارتیِ که تو را وادر به انجام کند نه شک و تردیدی که تو را از تصمیم باز دارد شاید دلیل نامِ این نمایش هم همین باشد ...

نبوغ مهدی کوشکی در شناخت خشم و خشونت قابل ستایش است ، در کارِ شک ما مواجهیم با ادبیاتی از جنس زمان های قدیم ، زبانی که برای روزگار ما نا آشناس و چقد زیبا بیان میشود دیالوگ ها، با ریتمی سریع و فنِ بیانی رسا ، از ویژگی کار های مهدی کوشکی میتوان به طراحی صحنه ساده اشاره کرد و این مهارت اوست که مارو درگیره صحنه نمیکنه و از همان اول یقه تماشاگر رو میگیره و پرت میکنه وسط نمایش ، شاید تردیدی بود برای دیدنِ شک اما الان به یقین میتوان گفت ، شَک دیدنیست ...