امشب به تماشای «در بارانداز» نشستم. نه منتقدم، نه نقد حرفه ای بلدم، فقط تئاتر را دوست دارم. گاهی برای اینکه خودم را رها کنم از تصاویری که در سرم چرخ میخورند، می نویسم.
امشب هم میخواهم از «بارانداز» ی بنویسم که شد مجال نبرد خیر وشر (شاید هم سیاهی و سپیدی).

اول اینکه من این تئاتر را دوست داشتم. دلم میخواهد بگویم خدا قوت. به تک تک عوامل این تئاتر.

«در بارانداز» با صحنه میخکوب کننده ای شروع شد. دقیقن در همان لحظه انگار قلاب نویسنده و کارگردان به یقه تماشاگرش گیر کرد تا تا پایان نمایش صحنه ها را لحظه به لحظه نفس بکشد.
ترفند نویسنده و کارگردان در ذره به ذره ساختن و پرداختن شخصیت ها با کدهایی که در هر صحنه به جا می ماند، بسیار خوب بود. و این در پایان اجرا ... دیدن ادامه ›› داستان شسته رفته ای را میساخت که با قلابش مخاطب را به کشف صحنه ها میرساند.

استفاده از المان های خاص مثل صندلی ها! ، چترها و سقوطشان، عروسکی که بازرس می تراشید، پیراهن های قرمزی که ... تاثیرگذار و هوشمندانه بود.
حرکات در این نمایش کاملن حساب شده و با طراحی و کارگردانی دقیق بود.

در دنیا موضوع (درونمایه) غیر تکراری نداریم این اثبات شده است! اما اینکه یک موضوع چطور پرداخت یا اجرا شود جای تامل دارد. «در بارانداز» نبرد خیر و شر را با لایه ظریفی از سه عشق (در نظر من) به تصویر کشید. عشق پدری، عشق برادری و عشق معشوقه. با وجود بازرسی که نقش خدایی داشت! (باز هم از نگاه من)

نمیتوانم نامش را انتقاد بگذارم اما دلم میخواهد از نویسنده سوال بپرسم:
چرا باید به داستان (نمایشنامه) «ملاقات بانوی سالخورده» اشاره میشد!؟ ایا نمیشد از ان به عنوان تاریخ شهر اسم برد؟ مخاطبی که این نماشنامه را نخوانده یا تئاترش را ندیده از همان تاریخ شهر!!!! به گذشته «جانی» پی میبرد! و کسی هم که دیده بود یا خوانده بود (یا هردو) خودش این تلاقی را کشف میکرد و این به جذابیت کار می افزود! باید اعتراف کنم این صحنه کمی شیرفهم کردن مخاطب را به همراه دارد و تا حدی توی ذوق می زند.

پ.ن1: خیلی تلاش کردم تا جوری بنویسم که داستان و جذابیت های ان لو نرود! امیدوارم خیلی لو نرفته باشد.

پ.ن2: از تک تک عوامل و بازیگران این نمایش ممنونم به خاطر حال خوبی که از دیدنش برای من ساختند.

صفحه ام را باز کردم و گوشه صفحه سمت چپ قاب صورت بانو فرزانه کابلی در چادری طرحدار با تیتر "پایکوبان" بی اختیار وادارم کرد صفحه را باز کنم. سال پیش تجربه اش را داشتم تردید نکردم و بلیطی خریدم بلیط با تیتر"همه ایران سرای من است2" چاپ شد.
دیروز با عجله خودم از سرکار به محل اجرا رساندم .مثل همه، موبایلم را قبل از ورود تحویل دادم و وارد سالن شدم. نمیدانم چقدر انتظار کشیدم تا وارد سالن اجرا شدم. پرده ها کشیده شد؛
و من پشت پرده های کشیده شده و در هزارتوی تالار وحدت هنر دخترکان سرزمینم را در میان رنگ و موسیقی و نقش لبخند به تماشا نشستم.
دخترکانی که لبخند برلب داشتند و شاید مثل من حسرتی بر دل از پرده های فروافتاده. انان که عشق را همگام با موسیقی،و با حرکات موزونشان نقش میکردند.
دخترکانی که به هرجای ایران که سرک میکشیدند در سالن ولوله برپا میشد.
لحظه رفتن هرکسی سهم لبخند و عشقش را با خود میبرد تا روزی شاید سالی ماهی دگر باز برگردد و سهمی دیگر بردارد.
پ.ن1: دوساعت تمام بدون خستگی، ... دیدن ادامه ›› همه سه طبقه پرشده تالار از خانمهایی که یکسره فریاد کشیدند و کف زدند. و دختران هنرمند سرزمینم تمام این دو ساعت با عشق چرخیدند و پای کوبیدند.
پ.ن2: نمایش هنری را دیدم که شاید به جرات در مدارس تخصصی این هنر هم در جای جای دنیا کمتر بتوان دید.