هرچند فرم بدیع این اجرا باب طبعم نبود ولی منکر زحمتی که برای این کار کشیده بودن نمیشه شد و جدا عوامل و بازیگران خسته نباشند. بنظر من همین که نابغه ای مثل پورآذری میاد و اصفهان کارشو عرضه میکنه باعث افتخاره و می بایست سر تحسین فرو آورد. ضمن اینکه میشه بسیار درباره محتواش صحبت کرد و معانی بسیاری که در ذهن متبادر میشه. امیدوارم جلسه ای در پایان تشکیل بشه تا بتونیم درباره این تاتر بیشتر صحبت کنیم.

خیلی بد بود. جز بدترین اجراهایی که امسال دیدم. البته باید قبلش حدس میزدم از اسمش عواملش از حتی تماشاچی هاش. با همه چیزش مشکل داشتم. میشه گفت عمده ضعفش هم نمایشنامه بود و پلات ضعیفش. بعد از اجرا هم واقعا نمیدونم چرا ملت اینقدر تشویق میکردند؟ چرا یاد نمیگیریم وقتی از کاری خوشمون نمیاد اینقدر شور حسینی نگیردمون. بغل دستیمدختری بود که به وضوح حوصلش سر رفته بود. دو هزار بار ساعتو نگاه کرد. مطلقا چیزی از نمایش نفهمید ولی آخرش با هیجان تشویق میکرد. چرا؟ ادا اطوار بورژواییه؟ نمایش در مجموع کار ضعیفی بود. بخصوص این رقاص ها میون اپیزودها که جدا خنده دارش کرده بود. تازگیها فکر کنم مد شده. در جهت جلب توجه مخاطب عام از این کارا میکنن. اجرا تموم شد وگرنه می نوشتم اصلا دیدنشو توصیه نمیکنم.

خوب بود البته نه در حد کارهای قبلی جلال تهرانی. همه چیز سر جاش بود. بخصوص طراحی صحنه و نور پردازی که حتی برای من بعنوان مخاطب عام تفکر برانگیز بود. احساس می کنم ذهنم بعد از گذشت یک روز از دیدن اجرا هنوز درگیرشه. درگیر کشف نمادها. چند لایه بودن داستان و کشف زوایای پنهان روایت ناگزیرم میکنه به دوباره دیدن این تاتر. ولی بطور اجمال می تونم بگم روایتی بود زنانه از سرنوشت سی و چند ساله نسلی که زندگیش از معنا تهی شده. هیچ چیز معنایی را نداره که باید داشته باشه. همه چیز خالیه از معنای اصلی خودش. نسرینی که توی دهه 60 شهید میشه.شهیدی که هنوز خونش جاریه. خونی که از گوشه چشم تک تکمون هنوز جاریه. موسایی که توی جنگ قربانی میشه و شخصیت اصلی داستان که دچار یه پوچی بی حد میشه. خالی از خودش. از عشق. اینقدر که پناه می بره به رخت شویی فقط برای اینکه فکر نکنه. همه راهها به رم ختم میشه. جواب همه سوالها همینه. انگار سوالها هیچ جوابی جز این مسخرگی بی حد نمی تونن داشته باشن. فصل شکار بادبادکها داستانی بی نهایت دردناکیه از نسلی که دوست داره قوی باشه. شجاع باشه. ولی خودش میدونه نیست. فقط یه فریاد پوشالیه. فریادی که حتی از ته حنجره زده نمیشه. باید بارها دیدش این تاتر را و بارها لذت برد.

من یکساعته از سالن بیرون آمدم و واقعا واقعا واقعا از خود بیخودم. اجرا قوی. داستان قوی. کارگردانی قوی.بازیگری قوی. یعنی واقعا بنظرم بیشتر و بهتر از این دیگه نمیشه. یک جاهایی با تمام وجود زار زدم. من این تاتر یکی از بهترین اجراهاییه که در همه عمرم دیدم و به بقیه هم پیشنهاد می کنم ببینند. اگر بتونم باز به دیدن این اجرا میرم. ستاره اسکندری، مهدی سلطانی و بازیگر نقش نصرالله عالی تر از سایرین بودند