هر آدمی یه رویایی داره،
‏هر آدمی می‌خواد بشه یه چیزی یا یه کسِ دیگه؛
‏کیه که بگه از رفتن نمی‌ترسه؟
‏کیه که بگه از موندن نمی‌ترسه؟
‏کیه که بگه از دروغ نمی‌ترسه؟
‏کیه که بگه از تنهایی نمی‌ترسه؟
‏کیه که بگه از نرسیدن به رویاهاش نمی‌ترسه؟
‏کیه که بگه از رویا نمی‌ترسه؟
‏🎭 سی‌و‌یک‌رویا

اگه تنهایی؛
اگه دلت گرفته
اگه عاشقی؛
اگه دلت هوای یه مهمونی رو کرده
ما توی باغ کتاب برات یه مهمونی برپا کردیم.
توی بلندترین شبِ سال

مریم، هومن، وحید، گیلدا، آریا و جواد
سارا، سجاد، زهره، عارفه و محمدرضا
منتظرتونیم … 🍉✨

مهمونی ما تا آخر آذر برپاست و شما می‌تونین همچنان برای بودن کنارمون از طریق تیوال بلیت تهیه کنین.
یادتون نره روز جمعه دو سانس مهمونی برپاست.
هم ساعت ۱۶:۳۰ و هم ساعت ۱۹
ترافیک محدوده‌ی باغ کتاب رو به خاطر جمعه بازار هم لحاظ کنین
منتظرتون هستیم ❤️

بازی زنانه است اما یک زن هم ندارد.

بهناز جلالی‌پور نویسنده و ژورنالیست در خصوص نمایش «اینجا پنجره‌ای باز مانده‌است» چنین گفت: « یک عمر، دقیقا قد و اندازه یک عمر، مردانه بازی می‌کنی که فقط راه داده بشی، که فقط بازی داده بشی که در یک بزنگاهی، راست راست توی چشم‌هات نگاه کنند و یک جور چندش شده‌ای بگن «چقدر تو مردی!!!». جنگ آدم و کلمات و آدم‌ها احتمالا از همین‌جاها شروع می‌شود. تو حاکمی هستی که یک عمر آجر به آجر روی هم گذاشته‌ای و قلعه و بارویی سرهم کرده‌ای، حالا اختیارش را به تمامی نداری و هر کی رد می‌شود لنگ و لگدی به آن می‌اندازد که زیادی بالا رفته که زیادی خاکستری است که زیادی پنجره ندارد که زیادی صورتی نیست که زیادی شب‌ها دلبری نمی‌کند که...که...که...که آنجا و «اینجا پنجره‌ای باز مانده است» شاید از عمد یا که قصد یا که اصلا بازی بازی. بازی که زنانه است، اما یک زن هم ندارد. همه عمر بازی‌اش نداده‌اند، یک نمایش هم رویش. مرد از همه دنیای زنانه، فقط یک اسم زنانه دارد که بی‌اغراق‌ترین است، با کله‌ای که یک تار مو هم ندارد، تنی که ادای زنانه ندارد، کرشمه و چشم شوخ هم. حتی وقتی طنازی می‌کند و هم‌خوابگی می‌کند و در تنی مردانه، زنانه بازی می‌کند، و چرخ چرخ می‌زند و در دلش جنینی رشد می‌کند، فقط یک اسم زنانه دارد که تو باورش می‌کنی و به چشم می‌بینی که حلقه به حلقه جان می‌کند برای پوست انداختن و به معشوق رسیدن، نمایش «اینجا پنجره‌ای باز مانده است» ندا شاهرخی، تجربه بامزه‌ای است، مزه‌اش شیرین نیست؛ برای شخص من تلخ و گس هم بود، جاهایی دلم گرفت، یاد خودم افتادم، یاد تو افتادم، پشیمان شدم و حتی مطمئن هم. دلم غنج هم رفت. کیفور هم شدم.»
این نمایش در خرداد و تیر ۱۴۰۲ در تماشاخانه ایرانشهر سالن استاد سمندریان به روی صحنه رفت.

مفهوم «زنانگی» در مقاله‌-اجرایی با رنگ و بوی عارفانه

همکاری ندا شاهرخی و یاسمن خواجه‌ای را می‌توان نوعی مقاله-اجرا فرض گرفت. روایتی از نسبت آدم‌ها با چشم‌انداز پنجره‌ها در محله‌های مختلف تهران؛ از مولوی تا شهرک غرب. اما این نسبت آدم‌ها با اشیا مدام با نسبتی دیگر این‌بار انسان با انسان، از نو صورت‌بندی می‌شود. نسبتی که رابطه عاطفی سعید و هنگامه را در مدت یک دهه می‌کاود. سعید که نقش او را مرتضی یونس‌زاده بازی می‌کند، در قالب یک سخنرانی، زیست شهری مردمان تهران با پنجره‌ها را بررسی می‌کند. گفتار نظرورزانه سعید از طریق روایت روزمره شخصیت هنگامه به چالش کشیده می‌شود. هنگامه در آستانه 39 سالگی، با مرور گذشته، از حق مادر شدن می‌پرسد و تجربه مادرانگی را طرح می‌کند. در این سیر و سلوک عاشقانه که با منطق‌الطیر عطار رنگ و بوی عارفانه به خود می‌گیرد، هنگامه با غیاب سعید، به خودآگاهی رسیده و تماشاگران را به مشارکت در نمایشگاهی که در حال خلق آن است دعوت می‌کند.
,ندا شاهرخی و یاسمن خواجه‌ای در مقام نویسنده و کارگردان، از منطق بازنمایی فاصله گرفته و تلاش دارند یک فضای تجسمی را خلق کنند. به دیگر سخن با اجرایی مواجه هستیم که خود را به تدریج از طریق نشانه‌های بصری نمایان کرده و گسترش می‌دهد. سعید چنگیزیان در نقش هنگامه، بیش از آنکه نقش یک زن را با ... دیدن ادامه ›› تمام استلزمات آن بازی کند تلاش دارد به مفهوم «زنانگی» نزدیک شود. انتخاب چنگیزیان در نقش هنگامه، نوعی بازیگوشی و حتی تامل انتقادی در رابطه با حضور بدن زنانه در تئاتر ایران امروز است. اما چنگیزیان با مهارت از این چالش بزرگ عبور می‌کند. چه آن زمان که با سعید مشغول بازی پینک‌پونگ می‌شود و چه آن زمان که دیوانه‌وار رقص سماع می‌کند و بدن یک مرد را میانجی حضور غایب یک بدن زنانه می‌کند.
اجرای «این‌جا پنجره‌ای باز مانده است» به لحاظ فرمال، پیشنهادهای تازه‌ای برای تئاتر ایران دارد. به هر حال بعد از رخدادهای پاییز گذشته، نهاد اجتماعی تئاتر می‌بایست به فرم‌های تازه و رادیکال‌تر فکر کند. چراکه بادهای تغییر وزیدن گرفته است و پنجره‌ها در حال بسته شدن است.
محمد حسن خدایی | منتقد
روزنامه توسعه ایرانی | اخبار فرهنگ و هنر | پنجشنبه ۲۵ خرداد | شماره ۱۳۷۱

شاید هم به خاطر فرار
یا خجالت
یا ترس
یا شاید هم فراموشی،
حرفش رو گذاشته بودیم برای بعد
و حالا اون “بعد” رسیده بود.

فاصله‌ی رهگذر و ساکن خانه از بین می‌رود
و کالبدها یکی می‌شوند.
بنابراین صدای ساکنان در خیابان ظهور پیدا می‌کند.

الان مساله‌اش دلتنگی نیست
انتخــابه …

«پنجره‌های مشبک امکان دیدن، بدون دیده شدن را فراهم می‌آورند، امری که به طور خاص در مراسمی که زنان حضورشان در آن ممنوع بوده، ولی مجاز به مشاهده‌ی آن بوده‌اند، به کار می‌آید.»

پنجره‌ای به سوی حقیقت؟
حقیقت چیست ؟

جنون اسلپ استیک
نگاهی به نمایش «جنون محض » به کارگردانی علیرضا کوشک جلالی

جنون محض به قلم مایکل فراین را پیشتر خوانده بودم، نگاهی درجه یک به عاشقان تئاتر، که صد البته با ترجمه‌ی علیرضا کوشک جلالی که کارگردانی این نمایش را برعهده داشته است. پیش از دیدن نمایش، قطعا با توقع وارد سالن می‌شوید چون اسامی بازیگران نشان دهنده‌ی آن است که با اثری مواجه‌اید، که هم بازیگری روی صحنه را به خوبی می‌شناسند، هم چند تن از این عزیزان پیش‌تر با علیرضا کوشک جلالی کار کرده‌اند، از آن‌جا که خودم نیز با این مترجم و کارگردان همکاری داشتم می‌دانم هم ادبیات شدن تیم و کارگردان به شدت مهم و تاثیر گذار است و این اتفاق می تواند در این نمایش هم رخ دهد. اما زیاده‌گویی نکنم و مستقیم بروم سر نمایش.

مارک فراین، نویسنده این اثر، تحصیلاتش در حوزه‌ی فلسفه است، پس آماده‌ی دیدن اثری با بارقه‌های فلسفی‌ می‌شوم؛ همچنین او سال‌ها در تلویزیون ... دیدن ادامه ›› و روزنامه منچستر گاردین فعالیت داشته پس به طبع انتظار دارم مخاطب را بشناسد و درک درستی از تئاتر به عنوان رسانه داشته باشد.
با شروع نمایش و گذر چند دقیقه‌ای و نگاه به رفتار مخاطبین متوجه شدم درست به هدف زده، مخاطب زودتر از تصور با بازیگران همراه می‌شود، شروع راحت و روان الهام پاوه‌نژاد کمک بزرگی به این همراهی می‌کند.
صحنه‌ی اول نمایش بذری را می‌کارد و صحنه دوم به درستی با کمک گیری از کمدی Slapstick برداشت می‌کند.
بازی بازیگرانی چون علی پویا قاسمی، امین میری و سام کبودوند این بزن و بکوب را ریتم می‌دهد و چیزی که واضح است ترکیب بازیگرانی است که صحنه‌ی تئاتر و چشم مخاطب را در دستشان می‌گیرند، به عنوان کسی که سال‌های زیادی است در «پشت صحنه» نمایش‌ها فعالیت داشتم به شدت با صحنه‌ی دوم نمایش ارتباط برقرار کرده‌ام. استرس، تلاش، وسواس، تنش‌ها، شوخی‌ها همه و همه را پشت صحنه نمایش تجربه کردم و چه درست بدون اغراقِ اضافی، حول محور اکت بازیگر و فعالیت بدنی پیش رفت.حتی صامت بودن در کمدی اسلپ استیک هم در صحنه‌ی دوم به جا استفاده شده است.
اما از بازیگرانی چون میثاق زارع و الهه فرازمند نباید گذشت، در آرامش و سکوت کاتالیزور بازی دیگر بازیگران شدند، بدون هیچ زیاده گویی کارشان را انجام دادند و لحظاتی ملیح را برای تماشاگر ساختند.
این سومین نمایش در‌ یک سال گذشته است که از این تکنیک ( کمدی اسلپ استیک) استفاده می‌کند که به نظرم این ژانر از کمدی به سلیقه شخصی‌ام اضافه شده است. پوستر نمایش بسیار با نمایش هم‌سو است؛ تیزر اول هم به نظر هوشمندانه است چون هم چیزی را لو نمی دهد، هم لو می‌دهد، اما وقتی نمایش را دیدید و دوباره تیزر را بازنگری کنید برایتان دی-کد decode می‌شود. اما در بین اقلام تبلیغاتی نمایش پوستر به نظرم بسیار خلاقانه است.
به طبع ایراداتی هم در نمایش وجود دارد، که می‌توان به خاطر شیرینی صحنه‌ی دوم نمایش، چشم‌پوشی کرد. دکور را «حاوی اسپویل» که پرتابل است و چرخش در میانه‌ی نمایش دارد را دوست دارم. براساس آن‌چه من در کتاب اصلی خواندم صحنه‌ی سومی وجود دارد که این هم به نظرم به درستی حذف شده و با یک چرخش نیمه در ذهن مخاطب بذر صحنه‌‌ی‌سوم کاشته می‌شود. مخصوصا اگه مخاطب تئاتری باشد ( تماشاگر جدی یا هم صنف ).

تماشاخانه جدید اهورا دو ویژگی مثبت داشت، یک) تهویه‌ی مناسب سالن و دوم فاصله صندلی‌ها که به عنوان مخاطب اصلا اذیت نمی‌کرد.برخلاف سالن‌هایی شبیه شهرزاد که از فاصله‌ی کم بین ردیف‌ها پا درد می‌گیرید، فقط خواهش می‌کنم در شروع نمایش تاخیر نداشته باشید. از دید برندینگ و بازاریابی به جایگاه سالن، به نظر لوکیشن و دسترسی تماشاخانه اهورا بسیار مناسب است، اما سالن به عنوان یک مشخصه و برند باید هویت داشته باشد؛ در بین شلوغی مانتو فروشی‌ها و بوی تند روغن سرخ کردنی مغازه های اطراف. به نظرم بیشتر سالن نمایش به فروش سوپرمارکت و غذافروشی‌های اطرافش کمک می‌کند تا شلوغی منطقه به گیشه‌ی گروه‌های تئاتری.

خلاصه که خسته نباشید به تمام تیم «جنون محض» بازیگران و تیم پشت صحنه ❤️

نمایش «پروین» به پایان رسید.

نمایش پروین به نویسندگی و کارگردانی حسین کیانی و تهیه‌کنندگی داود نامور به دلیل شیوع مجدد کرونا با تصمیم گروه اجرایی برای حفظ سلامت تماشاگران، دیگر اعضای گروه اجرایی نمایش و کارکنان مجموعه تئاترشهر و همچین هماهنگی‌های به عمل آمده با مدیریت مجموعه تئاترشهر متوقف شد.

به گزارش مدیر روابط عمومی نمایش «پروین» به دلیل ابتلای برخی از بازیگران اصلی و برخی از عوامل پشت صحنه به سویه‌ی جدید کرونا اجرای این اثر به طور کامل متوقف شد.

نمایش پروین که اجرای خود را از ۸ خرداد ماه در سالن اصلی با بازی نرگس محمدی، امین زندگانی، مهران‌رنج‌بر، مجید رحمتی، سیدجواد یحیوی، جواد ... دیدن ادامه ›› مولانیا،مریم ندایی، آتنا تندرو، سهیل ملکی و اکرم محمدی با حضور هوشنگ قوانلو، در مجموعه‌ی تئاتر شهر آغاز کرده بود، پس از پشت سر گذاشتن سی اجرا به دلیل ابتلای برخی از عوامل اصلی گروه نمایشی به اجرای خود خاتمه داد.
دیگر عوامل نمایش «پروین» عبارتند از محمد ‌گودرزیانی (دستیار کارگردان، برنامه‌ریز و مدیر تولید)، رضا مهدی‌زاده (طراح صحنه)، پریدخت عابدین‌نژاد، ماریا ‌حاجیها (طراح گریم)، رضا ‌خضرایی (طراح نور)، مهدی ‌دوایی (طراح گرافیک)، علی کاظمی (طراح ویدئو و ویدئومپینگ)، فرشاد دهنوی (آهنگساز و نوازنده پیانو و ویلن)، کارن کیانی (ساخت و طراحی صدا)، محمدصادق ‌زرجویان (ساخت تیزر و عکاس تبلیغاتی)، سارا ‌حدادی (مدیر روابط‌ عمومی، مشاور رسانه‌ای و مدیر تبلیغات)، فربد ‌غفاری (دستیار دوم کارگردان)، فرزاد ‌هدایت‌نوری (ساخت آکسسوار)، علیرضا بابایی (منشی صحنه)، ندا کاوندی (امور مالی)، اردلان آشناگر ( عکاس)، مهتاب حاتمی (دستیار لباس) و نگار حسینی (اجرای ویدئو).
این اثر نمایشی با حمایت پوشاک گت، نشر آنجا و نوای کلاویه تا ۱۴ تیرماه ۱۴۰۱ میزبان ۴۷۵۷ تماشاگر، هنرمند و اهالی فرهنگ و هنر بوده است.

مهکامه، مادر اردشیر محصص و دوست نزدیک [پروین]

سَروَر مهکامه مُحَصِص آشتیانی ( ۱۲۹۱-۱۳۵۷) شاعر، خوشنویس و فعال حقوق زنان بود، او عضو هیئت رئیسه کنگره نویسندگان نیز بود و از وی بیش از ۵۰۰۰ بیت شعر برجا مانده‌است.
او از کودکی شعر با تخلص «مهکامه» شعر می‌گفت و در نشریه‌های گیلان به چاپ می‌رسید. وی با پسرعموی خود عباسقلی محصص ازدواج کرد و حاصل این پیوند ۴ فرزند بود که می‌توان به اردشیر محصص ، کارتونیست و ایران‌دخت پیانیست و مترجم اشاره کرد.

مهکامه دوستی نزدیکی نیز با پروین داشت و این دوستی و رابطه تا پایان عمر کوتاه پروین ادامه داشت، نامه‌های این دو تن به یکدیگر معروف است، به ویژه قطعه غم‌انگیزی که در سوگ پروین سروده است بارها چاپ شده‌است.به نظر می‌رسد اولین آشنایی مهکامه با پروین از طریق سروده‌های مهکامه که در رسانه‌های آن زمان منتشر می‌شد بوده‌است.

« ای زاده اعتصام فخر ایران
ای مایه افتخار نوع انسان
سرور به نثار مقدم آورده نثار
گلهای محبت از گلستان روان»