موجی دوباره
برمیخیزد

با گردباد شن ،

ای رهروان فردا

تا کوچه های روشن و هموار

راهی دراز درپیش است

وقتی که باد

روبند حریر بیابان را

برمیدارد

از روی تپه ها

در جستجوی دیده بیدار است .

ای دوست،

با چشم های باز

سفر باید کرد

هرچند

موجی دوباره

برخیزد

با گردباد شن

کاظم سادات اشکوری

بیداری 40

از یاد رفته
اما
انگار همین دیروز بود
که شعر در من ترانه خواند
و من
با قلمی که انگشتان تو بود
بر صفحه ی سپید دلم
بی اختیار
... دیدن ادامه ›› - چندان که نه -
خط های در همی را
شیار میزدم
تا دانه ها
-بعد ها به فرصت -
در آن بکارم
تا زندگی درختی شود
پر بار .
انگار همین امروز بود !!

من آموخته ام
به خود گوش فرا دهم
و صدائی
بشنوم
که با من می گوید
این لحظه مرا چه هدیه خواهد داد
نیاموخته ام
گوش فرا دادن
به صدائی را
که با من در سخن است
و بی وقفه می پرسد
من به دین «لحظه»چه هدیه خواهم داد.

مارگوت بیکل ترجمه بامداد

پیش از آنکه به تنهایی خود پناه برم
از دیگران شکوه آواز می کنم
فریاد می کشم که ترکم گفتند!
چرا از خود نمی پرسم:
کسی را دارم
که احساسم را
اندیشه و رویایم را
زندگی ام را با او قسمت کنم؟

آغاز جدا سری شاید از دیگران نبود

مارگوت بیکل ترجمه بامداد

حالا بیا برویم
برویم پای هر پنجره
روی هر دیوار و
بر سنگ هر دامنه
خطی از خوابِ دوستت‌دارمِ تنهایی را
برای مردمان ساده بنویسیم
مردمان ساده‌ی بی‌نصیبِ من
هوای تازه می‌‌خواهند!
ترانه‌ی روشن، تبسم بی‌سبب و
اندکی حقیقتِ نزدیک به زندگی.

یادت هست؟
گفتی نشانی میهن من همین گندمِ سبز
همین ... دیدن ادامه ›› گهواره‌ی بنفش
همین بوسه‌ی مایل به طعمِ ترانه است؟
ها ری‌را ...!
من به خانه برمی‌گردم،
هنوز هم یک دیدار ساده می‌تواند
سرآغازِ‌ پرسه‌ای غریب در کوچهْ‌باغِ باران باشد.

"سید علی صالحی"

تو بودی که آواز را چیدی از پشت مه
تو بودی که گفتی چمن می دود
تو گفتی که از نقطه چین ها اگر بگذری
به اَسرار خواهی رسید
تو را نام بردم
و ظاهر شدی
تو از شعله‌ی گیسوانت
رسیدی به من
من از نام تو
رسیدم به آن شهر پیچیده در گردباد
تو گفتی سلام
گل و سنگ برخاستند.

"عمران صلاحی"

از کتاب: پشت دریچه ی جهان

شب آرامی بود
می روم در ایوان، تا بپرسم از خود
زندگی یعنی چه؟

مادرم سینی چایی در دست
گل لبخندی چید، هدیه اش داد به من
خواهرم تکه نانی آورد، آمد آنجا
لب پاشویه نشست
پدرم دفتر شعری آورد، تکیه بر پشتی داد
.
.
شعر زیبایی خواند و مرا برد، به آرامش زیبای یقین
با خودم می گفتم :
زندگی، ... دیدن ادامه ›› راز بزرگی است که در ما جاریست
زندگی فاصله آمدن و رفتن ماست
رود دنیا جاریست
زندگی، آبتنی کردن در این رود است
وقت رفتن به همان عریانی؛ که به هنگام ورود آمده ایم
دست ما در کف این رود به دنبال چه می گردد؟
هیچ !!!
زندگی، وزن نگاهی است که در خاطره ها می ماند
شاید این حسرت بیهوده که بر دل داری
شعله گرمی امید تو را، خواهد کشت
زندگی درک همین اکنون است
زندگی شوق رسیدن به همان
فردایی است، که نخواهد آمد
تو نه در دیروزی، و نه در فردایی
ظرف امروز، پر از بودن توست
شاید این خنده که امروز، دریغش کردی
آخرین فرصت همراهی با، امید است
زندگی یاد غریبی است که در سینه خاک
به جا می ماند
زندگی، سبزترین آیه، در اندیشه برگ
زندگی، خاطر دریایی یک قطره، در آرامش رود
زندگی، حس شکوفایی یک مزرعه، در باور بذر
زندگی، باور دریاست در اندیشه ماهی، در تنگ
زندگی، ترجمه روشن خاک است، در آیینه عشق
زندگی، فهم نفهمیدن هاست
زندگی، پنجره ای باز، به دنیای وجود
تا که این پنجره باز است، جهانی با ماست
آسمان، نور، خدا، عشق، سعادت با ماست
فرصت بازی این پنجره را دریابیم
در نبندیم به نور، در نبندیم به آرامش پر مهر نسیم
پرده از ساحت دل برگیریم
رو به این پنجره، با شوق، سلامی بکنیم
زندگی، رسم پذیرایی از تقدیر است
وزن خوشبختی من، وزن رضایتمندی ست
زندگی، شاید شعر پدرم بود که خواند
چای مادر، که مرا گرم نمود
نان خواهر، که به ماهی ها داد
زندگی شاید آن لبخندی ست، که دریغش کردیم
زندگی زمزمه پاک حیات ست، میان دو سکوت
زندگی، خاطره آمدن و رفتن ماست
لحظه آمدن و رفتن ما، تنهایی ست
من دلم می خواهد،
قدر این خاطره را ، دریابیم

.و بامداد است و
بامداد شنبه ششم مرداد ماه یک هزار و سیصد وهفتاد و نه
ساعت هشت و سی و پنج دقیقه ی بامداد

پسرم !
این بامداد
واین بامداد را بخاطر بسپار !
اینجا دو راهی قلهک
ماشین ها ایستاده اند
تا کلمات عبور گنند .

پسرم !
امروز را بخاطر بسپار !
که گفته است که اینجا استوای زمین نیست ... دیدن ادامه ›› ؟
پس این غول زیبا این جا چه می کند ؟
راه باز کنید
خانوم ها ! آقایان !
لطفا راه را باز کنید
مردی که اکنون غرق در زلالی خویش است
می خواهد مو های سفیدش را در این همه آیینه
بنگرد و شانه کند
وآن گوشه ء دم گل فروشی ساعت هشت وچهل دقیقه ی بامداد
بانوی باغ آیینه بگذارید
می خواهد لبخندش را در این همه آیینه بنگرد .
پسرم این دو راهی قلهک ... نه
اینجا محل وقوع یک شعر است
و پنج دقیقه ی دیگر اینجا بر آستان این در بی کوبه
مردی ظهور خواهد کرد که قامت اش در این آستانه نمی گنجد
مردی بزرگ که اکنون فرو تنانه فرود می آید !

اما ما در کجای این آستانه ایستاده ایم ؟
اینجا آن سوی آستانه است
وما هزار هزار منتظرش ایستاده ایم
پس او که گفته بود
آنجا تو را کسی به انتظار نیست.......
نه ! آقای بامداد !
لطفا به این سوی آستانه قدم بگذارید
این بامداد
آغاز بامدادی دیگر است
که تا پنج دقیقه ی دیگر آغاز می شود

انسان دشواری وظیفه است..
واین را هم به خاطر بسپار
انسان انسان انسان
مردی که هفتاد وپنج سال
همین پنج خرف را سرود
و پنج دقیقه پنح دقیقه دیگر صبر گنید
همین پنج خرف در همین دو راهی قلهک
او را برای
همیشه خواهد سرود

نقد چیست ؟ نقد خمیر مایه ی دانشی ست که راه گشاست و هدایت می کند جامعه ( هنری) را به سوی کمال آنچه که می باید باشد نه آنچه که هست .
نقد پر پرواز ایده ای است که هستی بخش است ونامیراست .
و این میسر نمی شود مگر با نشان دادن کژی ها وکاستی ها و راستی ها و ویژه گی های بالنده و پویای هر هنری و نمایاندن راهی که بکاهد آن نادرستی ها را و ببالاند راستی ها را .
و ناقد مجتهد است ء پیشواست ء معلم دهر است ء وهنر مندان باید آثارشان را چون مشق شب به رویت معلم برسانند تا فتوای حضور در صحنه حیات صادر شود
ناقد خوب توان آن را دارد که پنهان ترین رد انحرافی را در هنر کشف کند وآن را از لخاظ تئوریک با مسایل اجتماعی جهان معاصر پیوند دهد.

باور

باور نمی کند دل من مرگ خویش را
نه نه من این یقین را باور نمی کنم
تا همدم من است نفسهای زندگی
من با خیال مرگ دمی سر نمی کنم
آخر چگونه گل خس و خاشک می شود ؟
آخر چگونه این همه رویای نو نهال
نگشوده گل هنوز
ننشسته در بهار
می پژمرد به جان من و خک می شود ؟
در من چه وعده هاست
در من چه هجرهاست
در ... دیدن ادامه ›› من چه دستها به دعا مانده روز و شب
اینها چه می شود ؟
آخر چگونه این همه عشاق بی شمار
آواره از دیار
یک روز بی صدا
در کوره راه ها همه خاموش می شوند ؟
باور کنم که دخترکان سفید بخت
بی وصل و نامراد
بالای بامها و کنار دریاچه ها
چشم انتظار یار سیه پوش می شوند ؟
باور نمی کنم که عشق نهان می شود به گور
بی آنکه سر کشد گل عصیانی اش ز خک
باور کنم که دل
روزی نمی تپد
نفرین برین دروغ دروغ هراسنک
پل می کشد به ساحل اینده شعر من
تا رهروان سرخوشی از آن گذر کنند
پیغام من به بوسه لبها و دستها
پرواز می کند
باشد که عاشقان به چنین پیک آشتی
یک ره نظر کننند
در کاوش پیاپی لبها و دستهاست
کاین نقش آدمی
بر لوحه زمان
جاوید می شود
این ذره ذره گرمی خاموش وار ما
یک روز بی گمان
سر می زند جایی و خورشید می شود
تا دوست داری ام
تا دوست دارمت
تا اشک ما به گونه هم می چکد ز مهر
تا هست در زمانه یکی جان دوستدار
کی مرگ می تواند
نام مرا بروبد از یاد روزگار ؟
بسیار گل که از کف من برده است باد
اما من غمین
گلهای یاد کس را پرپر نمی کنم
من مرگ هیچ عزیزی را
باور نمی کنم
می ریزد عاقبت
یک روز برگ من
یک روز چشم من هم در خواب می شود
زین خواب چشم هیچ کسی را گریز نیست
اما درون باغ
همواره عطر باور من در هوا پر است

سیاوش کسرایی

تو به من خندیدی
و نمی دانستی
من به چه دلهره از باغچه همسایه
سیب را دزدیدم
باغبان از پی من تند دوید
سیب را دست تو دید
غضب آلود به من کرد نگاه
سیب دندان زده از دست تو افتاد به خاک
و تو رفتی
و هنوز ...
سال ها هست که در گوش من آرام آرام
خش خش گام تو تکرار کنان
می دهد آزارم
ومن اندیشه کنان٬ غرق این پندارم
که چرا باغچه کوچک ما سیب نداشت ؟!!!


حمید مصدق

من کتاب < آن روز ها > را
و اکنون را
خوانده ام

و از این پس
خواهم خواند
کتاب فردا ها را

در فردا ها
همیشه جذبه ای هست
که در لحطه های سقوط
- به اعماق سیاهی ها -
جذبم می کند

واین جذبه
خود ایمان من است
ایمان من
به فردا های
پاک و روشن

بیداری 24

شب بود
باران بود
تنهایی
تنها بود .

تنهایی را
در شب
نوشیدم

صبح آمد
عطش گلها را
چیدم

برای زیستن دو قلب لازم است
قلبی که دوست بدارد
قلبی که دوستش بدارند
قلبی که هدیه کند
قلبی که بپذیرد
قلبی که بگوید قلبی که جواب بگوید
قلبی برای من
قلبی برای انسانی که من می خواهم
تا انسان را در کنار خود حس کنم .

از : احمد شاملو

خونه ی بهار

کمک کنین هلش بدیم چرخ ستاره پنچره
رو آسمون شهری که ستاره برق خنجره
گلدون سرد و خالی رو بذار کنار پنجره
بلکه با دیدنش یه شب وا بشه چن تا حنجره
به ما که خسته ایم بگه خونه ی باهار کدوم وره ؟

تو شهرمون آخ بمیرم چشم ستاره کور شده
برگ درخت باغمون زباله سپور شده
مسافر امیدمون رفته از اینجا دور شده
کاش تو فضای چشممون پیدا ... دیدن ادامه ›› بشه یه شاپره
به ما که خسته ایم بگه خونه ی باهار کدوم وره ؟

کنار تنگ ماهیا گربه رو نازش می کنن
سنگ سیاه حقه رو مهر نمازش می کنن
آخر خط که می رسیم خطو درازش می کنن
آهای فلک که گردنت از همه مون بلن تره
به ما که خسته ایم بگو خونه ی باهار کدوم وره ؟

عمران صلاحی از کتاب گریه در آب 26- 10- 1348

بیداری 38

به یاد می آری ؟
عقابان بومی را
وقتی به سوی قاف
ترانه می خواندند!
و فریادمان را
در آن هنگام که ( آهای توفان ترانه می خواند !!)


در آرامش بعد از توفان بود
که آهسته
بر لب شور ساحل
قدم بر نهادیم
و نشستیم پاها در آب
بازیگوشانه از سر غمناکی!
و تماس موجکها بر پاهایمان
همچون نوازشی از سر غمخواری !!