نمایش امشب ۷ تیر هیولای چوبی رو دیدم
میگن که از کار زده شده ولی خب به نظرم هیچ برشی نمیتونه بازی های قوی ،حسرت برانگیز، پر انرژی ، رها و متناسب علی حیدری ، آمیتا سیرانی و نسترن نعمتی رو کم یا بدون اثر کنه مطمئنم از بازی امیر موذنی هم میشه بیشتر از این لذت برد.
کار "هیولای چوبی" روی شاسی "هیچکس جیمی نمیشه" نشسته و به وضوع میشه نشانه های صوتی و حرکتی و اثرش رو در بازی ها دید .اما متن متفاوت فرزند جدیدی رو با خودش حمل میکنه که برای زایمانش به همان شیوه قبلی گویا مجبور به زایمان جداگانه دست و پا و سر و بدن شده اند.
پازل های درد ناک و زخم نمایانه قشنگ شناسایی شده اند اما بجای نشستن روی بال ابزار های نمایشی و داستان گویی روان تر به قند شیرین اما دندان خراب کن شعار ها و تیکه های اعتراضی افتاده است که پسند من یکی نیست، در عین حال بازی های قوی دوستان یاد شده و محتوای گیرنده کار مطمئنن شمارا از دیدن "هیولای چوبی" پشیمان نخواهد کرد و تا آخرش روی صندلی میخکوب خواهید ماند.

اگر اهل تئاتر و دیدن هنر بازیگری و تئاتر به معنی واقعی خودش هستید ؟ دیدن این اجرای خوش ریتم و پر کشش رو توصیه میکنم ، اجرای #هیشکی_جیمی_نمیشه سبکی از بازی در بازی و بازی های ذهنی رو بصورت خیلی تصویری و نمایشی ایجاد میکنه که حتی اگر زبان بازیگران انگلیسی مثلا باش شما هنر تئاتر رو در بازی ها و موسیقی که بسیار با ریتم نمایش هماهنگ است حس می کنید ،
موسیقی کار بسیار چفت و بست محکمی با کلیت کار دارد و یکی از ستون های این نمایش است، کارگردان بسیار کنترل شده از شعار زدگی عامه پسندانه ایرانی گریز کرده و اجرایی اینترنشنال ارائه می دهد ، بازیگران در تمامی جزئیات و صحنه ها کوچکترین موارد رو در باری هایشان رعایت می کنند و حرکت چشم ها بسیار دقیق و پر حس است... در مجموع دیدن این نمایش توصیه من به تئاتر بین های حرفه ای است