سال هاست که با کارهای علیرضا ناظر فصیحی آشنام. اجراهایی مثل "داستان بزرگ جنگ" و "پدرخوانده" و حالا هم این اجرا رو از این کارگردان خوش فکر دیده ام. چیزی که همیشه منو به دیدن اجراهای ناظر فصیحی ترغیب می کنه دیدگاه بسیار خاص و متفاوتیه که مثل یک موتیف در روح و پیکره کار وجود داره. طرح ساده ای که بدون امکانات ویژه صحنه ای و دقیقا به سنت تاتر بی چیز، رشد می کنه و اون قدر به این رشد ادامه می ده که فضای خاص خودش رو می سازه... بداهه کلا کار مشکلیه اما وقتی با یک بداهه‌پردازی تثبیت شده که هنوز هم توی اجرای خوب و صمیمی بازیگران طراوت اش رو با خودش داره روبرو هستی، فرصت برای لذت بردن پیوسته فراهم می آد. ایده پردازی و خلق بداهه در هر دقیقه و شاید در برخی موارد بی اغراق بشه گفت در هر ثانیه تماشاگر رو متعجب و با خودش همراه می کنه. اجرای شهر زامبی با یک ایده خیلی ساده شروع می شه و به روش سیال ذهن در سه فضای متفاوت به خلاقانه ترین شکل ممکن به گردش در می آد. اجرا با هوشمندی از ابزارهای صحنه ای آشنایی زدایی های پی در پی صورت می ده و این روش نه تنها به آکسسوار های محدود صحنه بلکه به شخصیت پردازی ها و فضای کلی کار هم تسری پیدا می کنه طوری که خلق های صحنه ای به سرعت ادامه پیدا می کنن و فرصت خمیازه کشیدن و به ساعت و موبایل نگاه کردن رو از تماشاگر می گیرند. تماشاگری که از شوآف های ابتر جنسی و شوخی های بی نمک و کم بو و خاصیت مجازی و تلگرامی و... این روزهای بی غرور تاتر خسته شده. بخش دیگری از تاثیر این اجرای کوتاه، فرآیند تفکر مخاطب بعد از اجراست. اجرایی که با تم مایه ای گروتسک در موازنه ای عجیب بین وحشت و خنده در رفت و آمده و باعث به فکر فرو رفتن مخاطبش می شه... تماشاگر ممکنه به این فکر کنه که تو این شهر زامبی ها کی و کجا خودش هم به یک زامبی تبدیل می شه؟... این اجرا رو برای تمام تماشاگران به ویژه اونهایی که از شو آف های مجلل تاتری و اجراهای سانتی مانتال بی خاصیت و... خسته شدن... پیشنهاد می کنم. به همه اعضای گروه خسته نباشید می گم.