نمایش «گزارش وضع هوا» اثری ست به زبان فیزیکال تئاتر که بیشتر با زبان تصویر، حرکت و ژست، و اندکی گفتارهای ناپیوسته، و به کمک فضایی که موسیقی آمبیانس ایجاد کرده، بحران زندگی تک تک ما و کلیت جامعه را نشان می دهد.
اثری پر از «خشم و هیاهو» که شرایط سخت زندگی و زمانه ی فردی ما را نشان می دهد و با نشانه های تصویری-فیزیکال و جمله هایی که بریده ای ست از حرف های روزمره، دشواری زیست مان را فریاد می زند و جنبه ی اجتماعی زیست بحران زده مان را نمایش می دهد.
در این اثر کارگردان تلاش کرده تک افتادگی و انزوای درونی هر کدام از آدم ها را با میزانسن و ترکیب بندی صحنه ای نشان بدهد و با طراحی حرکت درونی ترین لایه های روان های آزرده را آشکار کند.
با این حال دو نقد و یک پیشنهاد در مورد کار دارم:
اول اینکه طراحی حرکت های فردی، بسیار بهتر از حرکات هماهنگ بازیگرهاست و گاه ناهماهنگی در ژست های جمعی دیده میشد.
دوم اینکه نورپردازی در فضاسازی اثر نقش چندانی نداشت. در حالی در این گونه آثار، نور خود یک شخصیت مهم و شاخص کلیدی در ایجاد اتمسفر، روایت و میزانسن است.
و پیشنهاد اینکه به طور کلی بازیگران فیزیکال تئاتر باید به طور کلی با موسیقی آشنا باشن (به ویژه با ریتم و طراحی حرکت براساس موسیقی) یا اهل نوازندگی.
تئاتر ایران بیش از این به زبان تصویری و فیزیکال تئاتر نیاز دارد و امیدوارم شاهد کارهای دیگر و بهتر این گروه باشم.