(یادمان نرفته است)
ویتسک اثر شاخص نمایشنامه‌نویس آلمانی، گئورگ بوشنر، به سبب ناتمامی‌اش، در میان دست نوشته‌های شخصی وی به پایان می‌رسد. نمایشنامه‌ای که در میان اهالی تئاتر ایران شهرت بسزایی دارد. این اثر در سال ۹۱ با طراحی و کارگردانی یکی از مهمترین و تاثیرگذارترین کارگردانان تئاتر دانشگاهی یعنی رضا ثروتی به روی صحنه رفت. طراحی‌ای مملوء از خلاقیت با بهره‌گیری از صحنه‌ای مورب به مانند یک پیست اسکی و اختلاف سطوح فراوان برای بهره‌گیری تمام و کمال از ابزار بازیگران. بازیگرانی چون بابک حمیدیان، پانته‌آ پناهی‌ها، مرتضی اسماعیل کاشی، اصغر پیران و... نکته‌ی حائز اهمیت این نمایش شور هیجان بی‌وقفه‌ایست که از لحظه‌ی ورود به سالن تا انتهای نمایش به مانند کاراکتر ویتسک رها نمی‌شود. جنونی بی پایان که بازیگران را وادار می کند تا با ابزار بدن خود به مانند یک صحنه‌ی رقص بی‌بدیل و هماهنگ در کنار یکدیگر به نقش‌آفرینی بپردازند. جنونی که توامان با حرکت و فرم‌های بی‌نظیر، تماشاگر را به اعماق کاراکترها، موضوعیت نمایش و زندگی ویتسک مردی عاشق و سرخورده فرو می‌برد. مردی تهی دست که عاشقانه برای خانواده‌اش زیست می کند تا هر آنچه در توان دارد بگذارد و برای بازیابی زندگی بپا خیزید. گرچه این مهم با خیانت همسرش به سیاه‌چاله‌ای پر از کابوس، افکار عصیانگر و تباهی کشانده می‌شود. ثروتی این اثر را با نو‌آوری‌هایش تبدیل به یک نمایش شاخص در دهه‌ی نود می‌کند. اثری بدیع، عصیانگر و پر طمطراق از حیث نبوغ، بازی‌های درخشان، صحنه‌هایی کارا و هیجان‌آور. اثری که بر خلاف فضای حاکم بر نمایشنامه و شخصیت کاراکتر محوری، درخشش و غنای بسزایی دارد.