در روز
از روز
تا روز
آغاز از ساعت
پایان تا ساعت
دارای سانس فعال
آنلاین
کمدی
کودک و نوجوان
تیوال | ناهید درباره نمایش یکی نبود، یکی بود: هرگز طراحی نور به تنهایی نمی تونه خودشو به عنوان یک نمایش کامل و پخته
SB > com/org | (HTTPS) localhost : 11:02:27
هرگز طراحی نور به تنهایی نمی تونه خودشو به عنوان یک نمایش کامل و پخته گسترش بده. اشتباهی که کارگردان این نمایش چه در کار قبلی شون (مکبث) و چه در این کار مرتکب شدند. کار شدیدا ضعیف هست تا جایی که به نظرم باید مسئولین سالن ایرانشهر رو بابت دادن نوبت اجرا به چنین کاری با چنین کیفیتی مواخذه کرد.

داستان با یک ایده بسیار ضعیف شروع میشه و بدتر اینکه این ایده هیچ تکاملی هم پیدا نمی کنه. به نظرم یه تئاتر شاید بتونه بدون یک خط داستانی جذاب هم گاهی خودش رو سرپا نگه داره ولی بدون تکامل و گسترش اون خط داستانی قطعا تبدیل به یک نمایش بد میشه. بخش عمده ای از داستان نه در صحنه نمایش بلکه بر پرده نمایش به تصویر کشیده میشه که از قضا فاجعه از همینجا شروع میشه! استفاده از تصاویر ضبط شده شدیدا ضعیف و بی دلیل بود. جدا از کیفیت بسیار پایین تصاویر، سوال اصلی اینه که چرا باید از تصاویر ضبط شده استفاده کنیم؟ جوابش اینکه اون تصاویر چیزی به تاثیر صحنه اضافه کنند و یا لحظه ای را که نمی شود به هر دلیلی روی صحنه نشان داد را به تصویر بکشند. حالا تصاویر طولانی، بی کیفیت و ضعیف این نمایش به چه دردی می خورد؟ ظاهرا فقط قرار بود جای خالی بازیگران رو پوشش بده، بازیگرانی که یا شاید تمرین کوتاهی داشتند و یا شاید اصلا این نمایش برایشون اهمیتی نداشته، که با توجه به شکل بازی شان میشود حدس زد که گزینه دوم صحیح تر باشد.
اما همه این مشکلات در برابر بازی ضعیف بازیگران هیچی نیست! سالن ایرانشهر با میکروفون؟؟ و باز هم صداتون شنیده نشه؟؟ اصلا جدا از هدایت کارگردان و یا درک و دریافت از نقش، باید از بازیگران پرسید که آیا در زندگی شخصی خودتون تا حالا جمله عاشقانه نگفتید؟ پس چرا اینجوری دیالوگ می گید؟ چرا هیچ رابطه ... دیدن ادامه ›› ای بین تون نیست؟ به نظرم بدتر از بد بازی کردن، بازی نکردنه! اینکه روی صحنه اصلا در جایگاه یک بازیگر نباشی (حتی بازیگر بد) بلکه یک جسم با یک دهان باشی که یه سری کلمه ازش خارج بشه.
اینکه چرا به جایی رسیده ایم که باید در سالن ایرانشهر شاهد چنین اثری باشیم بزرگترین سوالیه که بعد از دیدن این نمایش تو ذهنت نقش می بنده. اینکه چه آثار درخشانی نتونستند فرصت حضور در یک سالن دولتی رو پیدا کنند و مجبور شدند پشت هزینه های سالن های خصوصی از ادامه راه منصرف بشن. اینکه برای مسئولین سالن های دولتی فقط این مهمه که یک نمایش بی خطر با دو تا بازیگر چهره روی صحنه بره؟ آخرش چی؟