درود . بعنوان یک تماشاگر وقتی با اثری مواجه میشم که مفهوم مورد نظر اجرا رو با استفاده از عناصر جوهری تئاتر روی صحنه میبره و بیش از نمایش دادن و اصطلاحا بازنمایی پرهیز میکنه و بیشتر به سمت خلق و نزدیک شدن به یک بیان تئاتری پیش میره ، غرق در لذت میشم . مفهوم و محتوا بنظرم انتخابی است که هر گروهی حق داره بنا به دغدغه های خودش انتخاب کنه و ما هم بعنوان تماشاگر به اون انتخاب احترام میگذاریم اما آنچه بعنوان مخاطب انتظار داریم و درباره اون حق اظهار نظر به خودمون میدیم اینکه ما برای تماشای تئاتر وقت و هزینه کردیم و توقع داریم روی صحنه تئاتر،تئاتر ببینیم .یعنی اثر با زبان تئاتر و با بیان تئاتری ، مفهوم و معنای مورد نظرش رو با ما به اشتراک بگذاره و از این بابت کوری برای من اثری تاثیر گذار و قابل تحسین است چرا که انتظارات مرا در نزدیک شدن به مرزهای تئاتر بودگی برآورده کرد . بعنوان مثال در تئاتری که بازیگر یک پارچه چماله شده را بلند می‌کند و در صحنه فریاد میکشد : من یک رادیو همراه دارم و از طریق طراحی کنش‌مند سایر بازیگران ما هم بعنوان مخاطب میپذیریم آنچه در دست بازیگر است یک رادیو ست اثر به زبان تئاتر و با قراردادهای تئاتری سعی در ایجاد ارتباط با تماشاگر دارد و برای من بعنوان یک تماشاگر تئاتر، این بیان تئاتری لذت بخش است چرا که من برای تماشای تئاتر پا به سالن گذاشته‌ام و نه هیچ چیز دیگر .بنظرم اینروزها تئاتر در اصفهان در حال وقوع است . و این کاملا بسنده و کافی است . اینکه تصور کنیم دیده شدن وقتی اتفاق میافتد که اثری در تهران روی صحنه برود بنظرم اندکی کم لطفی است . هیچ مخالفتی با اجرای آثار در تهران ندارم و چه خوب که این اتفاق بیافتد اما اتفاق اصلی در تئاتر ایجاد ارتباط سالم و هنرمندانه بین گروه اجرا و تماشاگران است و این قاعده چندان محدود به هیچ جغرافیای خاصی نیست . به آقای سیفی و گروهشون خسته نباشید میگم .

آقای روانبد باندازه‌ای خوب و دقیق نوشتند که ترجیح دادم یادداشت ایشون رو تکرار کنم .فقط یک نکته اضافه کنم و آنهم اینکه ای کاش همه گروه هایی که قصدفاصله گرفتن از قصه به مفهوم آغاز ، میانه و پایان را دارند باندازه آقای جمالی و گروه نازنینشان ژرف اندیش و زحمتکش باشند تا همه ما را متقاعد کنند اینکار شدنی است اما با زحمت و تلاشی وصف ناشدنی مشابه آنچه در " ارور " اتفاق افتاد .برای من این اجرا فراموش نشدنی است و بواقع نباید و نمی‌توان از سر این اجرا به سادگی گذشت.
یادداشت آقای روانبُد:
نمایشى در مذمت نمایش

هنر نمایش بخش لاینفک و جدایى ناپذیرى از خواستگاه یک جامعه است، به عبارت دیگر در زمانه ى کنونى، تئاتر معاصر متأثر و الهام گرفته از نیازها و کشمکش هاى موجود جامعه و بازنمایى دراماتیک آن پیش نگاه مخاطبان است. این امر زمانى بدل به نهضت مى شود که در آن تمامى عناصر دیالکتیک (تز، آنتى تز، سنتز) حضور ... دیدن ادامه ›› داشته باشند.
ارور ٤٠٤ گزاره اى آغازین و معین را به پیش مى کشد و آن را اجراى نمایش ( تز ) نام گذارى مى کند
در ادامه اما نیروى خارجى و ناظر بر روند اجراى نمایش ( ناظر کل ) به عنوان نیروى سرکوبگر، مفتش و طغیانگر با عبارت "این نسخه اصلى نیست" از اجراى نمایش جلوگیرى مى کند (آنتى تز ) اما در پایان این دیالکتیک پر پیچ و خم (به لحاظ روایى) وجه جمع مشخصی برای دو ایده متضاد پیشین ارائه نمی‌شود و ایده جدیدی را شکل نمی‌دهد (سنتز) و در نتیجه ى اجرا، این جمع بندى با فرمى خاص به مثابه رورانس به مخاطب واگذار مى شود.
ارور ٤٠٤ از مرحله ى آنتى تز خود جلوتر نمى رود و حتى نسخه ى اصلى خود را هم ارائه نمیدهد، این در حالیست که فرم اجرایى اثر با بهره گیرى از خصلت معناگریزى و نشانه گذارى مى کوشد تا ذهن مخاطب را دائما در نوسان اجراى نمایش و عدم اجراى آن در موازنه نگاه دارد. بى شک استفاده ى دائمى کارگردان از فضاى پرالتهاب و عصیان زده صحنه به منظور شکستن ساختار خطى نمایش و ارائه ى یک ساختار غیرمنسجم (لازمه ى محتواى اثر) و مدور است. اثرى که شاید بتوان آن را بواسطه ى همین ساختار، پست مدرن نامید و از کلید واژه هاى زمان، جغرافیا، نژاد و ... صرف نظر کرد.
فرم اجرایى اثر با تاثر از تئاتر شقاوت مى کوشد تا مخاطب را به مذمت بازیگرى وادارد. فرمى که همواره با نقاطى پررنگ به تاکید جمله ى "بازیگرى بعد از کار در معدن سخت ترین کار دنیاست" مى کوشد تا مذمت نمایش را به مخاطبین خود القا (بخوانید حقنه کردن) نماید!
با نگاهى اجمالى بر فعالیت هاى پیشین کارگردان مى توان امضاى مشترکى در میان آثار او یافت و آن برانگیختن عواطف و احساسات مخاطبین در فرم اجرایى (نه در محتوا) اثر است. مخاطب در هر پرده از نمایش دچار حس ترحم و تحسین بازیگر سخت کوشى ست که خود را وقف فرم و صحنه کرده است و در پیاده سازى خواسته ى مطلوب کارگردان از هیچ تلاشى مضایغه نمى کند.
این اثر بدان جهت شریف است که مجال تأمل و تعامل را در پس اجرا نگاه میدارد، نمایشى نیست که بتوان به راحتى از آن گذشت و براى مخاطبین خود بعد از پایان نمایش حرف هاى زیادى براى گفتمان پدید مى آورد. مى توان گفت دیدن این نمایش براى قشر خاص (فعالین تئاتر) به شدت جذاب و حتى لازم است و براى مخاطب عام سرشار از ازدهام، پیچیدگى، ساختار و حتی تابو شکنی می باشد که براى مخاطبین صحنه هایى پرهیجان مى آفریند.
در پایان به عباس جمالى نازنین و گروه بازیگران جوان و سخت کوش این نمایش، دست مریزاد و خداقوت عرض مى کنم و امید دارم نتیجه ى زحمات این اثر به قدر مطلوب ادا بشه

شاید تعارف عنصری جدا نشدنی از فرهنگ شرقی است شاید هم در نظر گرفتن منافع یا روابط شخصی نمیگذارد حتی در حوزه نقد فنی و ایراد و نظر ، شفاف و واقع نگر باشیم .همانطور که آقای کوشکی را برای برخی از آثارش باید ستود اما درباره توفان باید بگوییم " نه" . اصلا شگفتی و بی کرانه بودن تئاتر و اساسا هنر در همین است که موفقیت را برای هیچ اثری تضمین نمیکند . اما آنچه باعث شگفتی است اینکه بازیگران با تجربه ای همچون آقای امامبخش چطور و چگونه حاضر به گفتن دیالوگ‌هایی شده اند که به لحاظ زبان کاملا آشفته و دارای نوسان هستند . ما با نمی دانم های بیشماری روبرو هستیم اما آنچه بنظر میرسد اثر نهایی حاصل تلاش و انرژی یک گروه نیست و گویی همه این توان و انرژی تحت اندیشه و خط فکری یک نفر به بیگاری گرفته شده اند .چرا که هیچکدام از بازیگران در حد و اندازه و توانی که از آنها سراغ داریم ظاهر نمی شوند . پراکندگی و عدم انسجام ، متنی که بیشتر تداعی کننده تئاترهای دبیرستانی است و خلاقیتی در طراحی صحنه که هر چند عجایب المخلوقاتی روی صحنه آفریده است اما ظاهرا همه چیز از جمله توان کارگردان و خلاقیت و تجربه بازیگران را بلعیده و انگار همه تلاشها برای دیده شدن این ابزار در میانه صحنه صرف می شود .و توجهی به عناصر اصلی در اجرای تئاتر از جمله ریتم نمی شود .

متر ، معیار ، کارشناسی ... کدام باید مرز تئاتر حرفه ای و تئاتر آماتور باشد؟ تا کِی باید مخاطب رو با اسم و رسم سالن های آنچنانی گول بزنیم ، پولش را بگیریم و یک تئاتر آماتور را به قیمت یک کار حرفه ای به خوردش بدیم؟ نمایش سگک مقداری داد و بیداد و لحن های یکنواخت و یک شکل را بریزیم توی اسم و رسم سالن استاد سمندریان و یک مشت مخاطب ناراضی و فراری از تئاتر تولید کنیم . اگر اسم این جفا در حق تئاتر نیست پس چیست ؟ حاصل تمام تجربه و سابقه شما در تئاتر شد همین ؟ ! یک مشت خاطره تعریف کردن و ملافه گره زدن شد تئاتر؟ یعنی فکر نمی کنید چهارتا آدم تئاتر دیده ، ننمایشنامه خوانده کار رو میبینن و بحال و روز شما و تئاتر افسوس می خورند . یا برای اهمیتی ندارد . آنچه برای شما مهمه رزومه پرکردن . اینقدر خشمگینم که از نقد فنی معذورم . اصلا تا کِی قراره شما بی در و پیکر مجوز اجرا بدید و ما مغز بذاریم ثابت کنیم به لحاظ فنی این کارها آثاری آماتور هستند که برای اجرای عموم مناسب نیستند .مگر در شما توجهی برانگیخته می شود ؟ مگر شما با اصول و فنون هنر رابطه ای دارید