بعضی ظرافت ها در طراحی صحنه رو دوست داشتم اما متأسفانه حضور و بازی و بیان به شدت ضعیف و تصنعی (یا به قول اهالی موسیقی "خارج"ِ) آقای سعیدیان اونقدر سطح اجرا رو پایین آورده که حتی بازی بسیار خوب و تسلط آقای بجستانی هم نمیتونه کار رو نجات بده. واقعاً برام عجیب بود کسی با تحصیلات بازیگری تئاتر و مدرک گویندگی اینطور روی صحنه حاضر بشه. متن هم یک متن خالی و دم دستیه که فقط شخصیت گورکن کمی بهش بعد داده. ادعای پرداخت به اختلاف طبقاتی برای چنین متن الکنی واقعاً بیش از اندازه بزرگ به نظر میرسه که البته شاید بخشیش به دراماتورژی و ترجمه هم مربوط باشه.
ای کاش اهالی تئاتر هم برای خودشون و هم برای وقت -و نه حتی هزینه ی- تماشاگر بیشتر ارزش قائل بشند و هر کاری رو به هر قیمتی و به هر شکلی روی صحنه نبرند.

تجربه ی جالب و هیجان انگیزی به نظر میاد، فقط ای کاش ای کاش هوس ساختن برج بابل به سر آدمیزاد نمی زد و ما هم می تونستیم بدون نیاز به زیرنویس خوندن دیالوگ ها رو متوجه بشیم. حیفه به خاطر خوندن زیرنویس لحظه ای از این تصاویر رو از دست داد و اون حال و هوای فانتزی رو نگرفت.

در حاشیه ی اجرای پنج شنبه 24 تیر نمایش مستأجر:
1. کنترلچی سالن حافظ در نهایت خوش سلیقگی تصمیم می گیرد میهمان شخصی اش را روی صندلی من بنشاند که از قضا بهترین صندلی قابل خرید هم بوده و میهمان عزیز در جواب پرسش من مصرانه پاسخ می دهد شماره صندلی اش درست است تا کنترلچی می رسد و ابتدا من را به نشستن روی صندلی کناری و پس از رسیدن صاحب صندلی کناری به روی صندلی کنار آن دعوت می کند و که قبول نمی کنم و بالأخره خانم میهمان عزیز با اخم و ناراحتی از اینکه صندلی اش را تصاحب کرده ام، بلند شده و در انتهای ردیف می نشیند.
2. موسیقی ابتدای نمایش در حال پخش است و در لحظه ای که چراغ ها خاموش می شود اصواتی بلند و نامشخص و همراه آن صدای دست زدن و سوت از ردیف های بالا به گوش می رسد و آنقدر شوکه کننده است که من شخصاً اول فکر می کنم مربوط به اجراست تا ادامه پیدا می کند و سایر تماشاگران نزدیکتر با اعتراض موفق به ساکت کردن اشخاص مربوطه می شوند. با روشن شدن صحنه و پیدا شدن پرده های سفیدی که باد در آنها پیچیده، یک "یا ابوالفضل" و قهقهه ی سایر اشخاص مربوطه تا باز با اعتراض سایر تماشاگران ساکت می شوند و در چنین لحظه ای مرتضی اسماعیل کاشی و بازیگر نقش سرایدار وارد صحنه می شوند.
3. (شماره ی مربوط به 75 دقیقه زمان نمایش به دلیل اینکه باعث حذف پست خواهد شد، پیشاپیش نوشته نخواهد شد)
4. معدود تماشاگران باکس کناری به محض روشن شدن چراغ ها قبل از بازگشتن بازیگران روی صحنه سالن را ترک می کنند و من و همراهم که در وسط باکس روبرو گیر افتاده ایم می ایستیم و به احترام همان دو سه نفری که اندک احترامی برایمان قائل شده اند، دست می زنیم.

همیشه نوشتن درباره ی آنچه دوستش داشته ام برایم مشکلتر بوده اما به هر حال، اگر رنج های بشری جایی در دغدغه های شما دارند، دیدن این نمایش را به شما توصیه می کنم.
علاوه بر متنی قوی، بازیگرانی سخت کوش با بازی هایی که بین خیلی خوب تا عالی نوسان دارند، طراحی صحنه ی خلاقانه، و مواردی از این دست، یکی از نکات قوت کار عدم استفاده ی نابجا از موسیقی است که البته کاملاً در خدمت متن و صحنه ی پایانی است. صحنه ای که اگر دردآشنا باشید، شاید بغض شما را هم بترکاند.
با آرزوی موفقیت های بزرگتر برای گروه محترم.

مدیر تئاتر (خطاب به بکمان): کار شما فاقد محتویات جنسی پنهانی ولی جذابیه که باعث غلیان احساسات میشه. مردم میخوان به هیجان بیان نه اینکه احساساتشون سرکوب بشه... ما نمیتونیم مردمو با نون سیاه سیر کنیم، اونم وقتی اونا خواستار کیک ان.