گفتم تا از حس و حالش بیرون نرفته ام ، چیزی بنویسم.
محمد معتمدی که تا پیش از این فکر میکردم یک خواننده معمولی است ، آهنگی خوانده درباره جنگ. گویا برای تیتراژ یک سریال . شنیدن این آهنگ با من کاری کرد که توان گفتنش را ندارم. تا همین حالا چند متن نوشتم و همه را پاک کردم. این آخری را تصمیم گرفتم بی واسطه بنویسم.
از محمد معتمدی سپاسگزارم برای خواندن این آهنگ. فکر میکنم در اولین فرصت باید تشکرم را حضوری به او اعلام کنم. من فکر میکنم این آهنگ ، هم محمد معتمدی را ، هم من را ، هم هر کسی را که به آن گوش کند ، بزرگ خواهد کرد.

http://mohammadmotamedi.com/fa/%D9%85%D8%AD%D9%85%D8%AF-%D9%85%D8%B9%D8%AA%D9%85%D8%AF%DB%8C-%D8%AF%D8%B1-%D9%85%D8%AD%D8%A7%D8%B5%D8%B1%D9%87/

چند سال پیش تلویزیون فیلمی نشون داد درباره یک پیشگو در زمان جنگ جهانی دوم. پیشگویی که خیلی چیزها رو گفته بود اما وقتی افسران نازی درباره سرنوشت جنگ جهانی ازش پرسیدن با اینکه میدونست ، اما گفت"نمیدونم"
حالا سالها از تماشای اون فیلم میگذره. تنها چیزی که ازش یادمه همین چیزاییه که گفتم. امروز کلی توی گوگل دنبال چنین فیلمی گشتم. فهمیدم با تمام هوشمندی گوگل ، هنوز نمیشه این چیزها رو توش پیدا کرد. اینجا مینویسم که ببینم از بروبچه های سینمایی تیوال آیا کسی یادش هست این فیلم رو؟

*گاماسیاب ماهی ندارد*
ما شاید بزرگترین ملتی باشیم که از جملات قصار استفاده می کنیم. چون ایجاز و قصارگویی محبوب ماست. این علاقه و کشش ، در بسیاری موارد خوب است اما در رمان نویسی ، گاهی ضربه هایی می زند. چون اصولن ایجاز و و قصه گویی در تنازع عجیب و حساسی با هم درگیرند.
در چند سال اخیر ادبیات ایران ، رمانهایی منتشر شده که خوب نبوده. اما در بین رمانهای ایرانی ، رمانهای خوبی هم نوشته می شود. البته که سلیقه و جایگاه و زمان و مکان بی تاثیر نیست اما تصمیم دارم هر رمانی را که خوشم آمد ، اینجا معرفی کنم.
ضمن بیان این نکته که از چندین و چند عنصر موجود در رمان مثل روایت ، شخصیت ، فضا ، داستان ، زبان و ... من از همه بیشتر "اندیشه" را دوست دارم. چیزی که در رمان فارسی این سالها ، کمتر دیده شده.

رمان زیبای "گاماسیاب ماهی ندارد" توسط حامد اسماعیلیون پزشک ایرانی مقیم کانادا نوشته شده است. به ماجرا و مکان و زمانش کاری نداریم ، چون با سرچی ساده می توانید درباره اش چنین اطلاعاتی را به دست بیاورید. نکته جالب درباره اندیشه جاری در اثر ، برای من این بود : رمان سرگذشت سه آدم ... دیدن ادامه ›› دست اول و چندین شخصیت وابسته به آنهاست که در رده های بعدی قرار می گیرند. رمان نمایش تاثیر ایدئولوژی روی زندگی تمام این آدمهاست. ایدئولوژی ای که عمومن از آدمهای رده های بعدی ، ساری می شود و آدمهای رده اول داستان را در سختی و سفتی خودش له می کند. آنها را تبدیل می کند و تفکر را از ایشان می گیرد. رمان "گاماسیاب ماهی ندارد" به سادگی به خواننده اش تفاوت تفکر و ایدئولوژی را معرفی میکند. به خواننده می گوید که چیزهای غلط و درست ، همگی یک شکلند. تنها توجیه متفاوت است که آنها را متفاوت می کند.
بیشتر توضیحی درباره این رمان خوب نمی دهم. "گاماسیاب ماهی ندارد" رمان خواندنی دکتر حامد اسماعیلیون را حتمن بخوانید. خیلی مفید خواهد بود

یکی دو ماه از اکران این فیلم میگذرد. این نوشته نه نقد فیلم است و نه نوشته ای در باب سینما. در واقع این نوشته ، یک دیدگاه جامعه شناسانه است درباره جامعه ای که فانتزی را دوست دارد. چطور می شود که یک فیلم متوسط با ایرادات معمول فیلمهای متوسط مورد توجه عده ی زیادی از افراد یک جامعه ، از قضا از قشر مطلع و به روز جامعه قرار میگیرد؟ مسئله بسیار تکان دهنده این است که شاهد یک جور تخلیه ی فکری ، در قشری هستیم که همیشه به تفکر آنها امیدوار بودیم.
باید اول عرض کنم که بنده از این فیلم خوشم آمد. چند جای دیگر هم نوشتم. این فیلم به خاطر لوکیشن(رشت) و موسیقی محلی اش و بازی زهرا حاتمی برای من جالب بود. اما میدانم که با فیلمی متوسط طرفم. فیلمی که در واقع ، یک عاشقانه ی آرام است. هیچ تنشی یا مشتی یا لگدی نمی زند به تماشاچی. نه تکان میدهد. نه آرام میکند. نه اصلن کاری میکند. پس این همه "حس خوب" که تماشاکردگان فیلم از آن حرف میزنند ، که بعد از تماشای فیلم سراغ آدم می آید ، نشان از چیست؟
باید قبول کنیم با جامعه ای طرفیم که از واقعیت خیری ندید. واقعیت در جامعه ما یعنی خشونت ، خشونت پنهان جاری . واقعیت در جامعه ما یعنی کمتر کسی می تواند عاشق شود. یعنی کمتر کسی میتواند انسان باشد. کمتر کسی میتواند با ادب و شعور ، شیک و زیبا ، مهربان و لطیف باشد. واقعیت در جامعه ما یعنی فراموشی به سادگی. یعنی رفتارهای خشونت آمیز انسانی و عافیت طلبی های وحشیانه. واقعیت در جامعه ما یعنی ، به قول دیالوگ زیبای سریال game of thrones هر انسانی یا قصاب خوبی است یا گوشت خوبی! در واقع جهان به سمت این خوانش از زندگی پیش رفته. تمام جهان از تمام جهان بیزار است. این یعنی بیماری!
هر جامعه بیماری ، مثل جامعه ما ، از خودش فرار میکند. بنابراین ما با تماشاچی ای طرفیم که از تمام واقعیتهایی که در بالا گفته شد ، فرار میکند. خوب ، کدام درام درستی بدون استفاده از این واقعیت ها شکل میگیرد؟ هیچ!
پس تنها انتخاب ، یک فیلم آرام پر از عشق فانتزی است ، در جایی شبیه پاریس (که نمیدانم ... دیدن ادامه ›› چرا تمام ماها فکر میکنیم باید تمیز و نوستالژیک و شیک و عاشقانه باشد) با آدمهایی مثل علی مصفا (که تک کاراکتره هستند و جز همین آدم شیک و منطقی و لفظ قلم نمی توانند باشند) و عشقی افلاطونی که از کودکی تا مرگ همراه آدم باشد!
من فکر میکنم تنها دلیل محبوبیت این فیلم و این ترکیب "حس خوب" که پس از تماشای آن به آدم دست می دهد ، همین فانتزی است. چون فیلم ، از بی اتفاقی به فانتزی رسیده. چون فانتزی خوب است. چون جامعه ما چنان از تمام واقعیت ها بیزار است ، که تنها "فانتزی" می ماند برای دوست داشتن!
یادمان بیاید قهرمانان مسخره و فانتزی سینمای هند را ، یادمان بیاید جامعه و مردم هند را. یادمان بیاید که تمام مردم هند ، در قعر فقر و بدبختی ، همیشه عاشق و پشتیبان سینمایشان هستند. یادمان بیاید که سینمای هند ، در کجای تاریخ سینما جای دارد!
جنگ هفتاد و دو ملت ، همه را عذر بنه
چون ندیدند حقیقت ، ره افسانه زدند