من از این نمایش واقعا لذت بردم و خیلی به قاعده یافتمش. با این تعداد بازیگر خیلی خوب و شسته رفته از آب در اومده بود که البته تعجبی هم نبود با توجه به کارگردانش. البته نمایشنامه اش شاید با همه مخاطبین امروزی ارتباط برقرار نکنه. اما من از اون دسته ای هستم که آثار کلاسیک رو حتی اگه راجع به جنگ دوم و ظهور نازیها باشه دوست دارم.
در این نمایش طراحی صحنه خیلی جالب و خیلی کاربردی بود. اون هم با این همه صحنه های گوناگون و متعدد.نور و لباسها هم خوب بودن. موزیک خیلی خوب بود و بازیها هم خیلی تمیز و خوب بودن. مرسی از همه دست اندر کارانش که واقعا زحمت کشیده بودن و در نهایت هماهنگی و تسلط کار میکردن.
تنها چیزی که منو واقعا آزار میداد نور موبایل تماشاچیها بود. تلفنهایی که ویبره میزدن و کسانیکه مدام ساعت رو چک میکردن یا مسج میدادن. آیا واقعا استفاده از موبایل در سالن نمایش کار درستیه؟
این هم جالب بود که یکی از تماشاچیها تم یکی از آهنگها رو با دهنش همراه گروه موزیک میزد.
من ایرادگیرم یا این کارها تو سالن نمایش واقعا عجیبن؟

من متن نمایشنامه رو خیلی بیشتر از خود نمایش دوست داشتم. هرچند بازی خانم گلستانی جالب بود اما دو بار در صحنه نمایش زمین خوردن جوریکه انگار اصلا روی حرکاتشون تمرکز نداشتن. ضمنا من دکور رو دوست نداشتم. در حقیقت باید بگم رنگ آمیزی دکور رو دوست نداشتم. چرا همه چیز آبی بود؟ من وقتی نمایشنامه رو خوندم احساس میکردم در اتاق یه آدم معمولی هستم که داره خیالبافی میکنه. اما اینجا از اول انگار میخواستن فضای احساسی رو به تماشاچی القا کنن. واقعا با رنگ آبی دکور ارتباط برقرار نکردم به خصوص که لباسهای زن داستان هم آبی بود.
اونجایی که آقای مولایی به پیغام دختر گوش میکرد خیلی خوب از آب در نیومده بود. قرار بود مرد با نامه ها وارد اتاق شه. هرچند آقای مولایی اولش یه جور خوب سرگردونی مرد داستان رو نشون داده بود اما بعد کل صحنه خیلی جذاب نشد. به خصوص پوشیدن دستکشها رو دوست نداشتم. اون صحنه نوازش با دستکشها رو. دستکش فنسی بیشتر زنها دست یه مرد نمیره و قرار هم نبود نوازش اون صحنه رنگی از واقعیت داشته باشه.
ایده استفاده از ال ای دی ها و حبابها جالب بود. ولی صحنه خواستگاری نه. خواستگاری پشت اون درها برای ردیفهای اول باکسهای کنار خیلی دیده نمیشد. صحنه ورود همسایه ها هم باید شاعرانه تر میشد. بوی سیب، صدای ساز؟ پس اینا چی شد؟
فکر میکنم به صحنه بردن این متن کار جسورانه ای باشه. چون وقتی اون شاعرانگی متن خیلی خوب منتقل نشه نمایش خسته کننده میشه.

این نمایش یک کار خیلی قشنگ بود. برادرزاده من و خودم هر دو لذت بردیم :)

به نظر من طنز کار نسبتا سطح پایین بود. علی رغم بازی خوب سیاه و ارباب، کل نمایش اصلا من رو راضی نکرد. ضمنا نمایش بیش از حد طولانی بود.

این نمایش خیلی تمیز و شسته رفته بود. واقعا ایده بامزه ای داشت که به خوبی پرورش داده شده بود. چیزی که واقعا من رو جذب کرد بازیهای خوب و پرانرژی گروه بود. طراحی صحنه و لباس هم خیلی مناسب بود. اما نقطه قوت نمایش یکی داستان روان و جالب و یکی بازیهای عالی بود. واقعا ممنونم و امیدوارم که نمایش تمدید بشه تا بیشتر دیده بشه.

باید صمیمانه از گروهی که تونستن با امکانات خیلی کم کار مناسب و قابل قبولی ارائه کنند تشکر کنم. به نظر من نقطه قوت نمایش, بازی خوب بازیگرها و کارگردانی عالی بود. به نظر میرسید گروه اجرایی درک خیلی خوبی از زیر و بم نمایشنامه دارن. علیرغم کمبودهای سالن نمایش مثل فضای محدود, نورپردازی تک زاویه ای و حداقلی و صندلیهای نامناسب نمایش جذابی از آب در اومده بود.

نمایش سربسته از طهران فضایی رو نشون میده که درش بازیگر زن به حضور اشخاص دیگری آگاه شده و یا توهمی داره که همچین اشخاصی وجود دارند. در تمام نمایش این بازیگر داره تلاش میکنه این آگاهی یا توهم رو به بازیگر مرد هم منتقل کنه. تماشاگر باید تصمیم بگیره که میخواد با کدوم بازیگر همذات پنداری کنه. با بازیگر زن که به حضور تماشاگر آگاه شده و حتی اون رو مخاطب قرار میده یا با بازیگر مرد که معتقده زن دچار توهمه. این انتخابی که تماشاگر باهاش روبروئه جالبه. اما در عین حال فضای فاقد قصه و پر تنش نمایش کمی برای تماشاگر خسته کننده است. به نظر من نمایش بیننده رو به دنبال خودش نمیکشید و باهاش ارتباط کافی برقرار نمیکرد.
نکته دیگری که برای من جالب بود آرامش بازیگرها و کارگردان در فضای میان اکتهای نمایش بود. آرامشی که در چیدن صحنه توسط یک شخص سوم وجود داشت و همینطور آرامش بازیگرها در هنگام ترک صحنه برای من خیلی جالب بود. کلا این آرامش باعث میشد احساس کنم بازیگرها واقعا بخشی از اون فضایی هستند که ما در حال نگاه کردن به بخشهایی از اون هستیم.
ضمنا به نظر من اینکه این نمایش به شهر تهران پرداخته بود هم قابل توجه بود. اشاره بازیگر زن به ازدحام مردم در مترو یا اینکه مردم حتما وقتی اون رو با چاقویی توی دستش دیدند ازش فیلم گرفتند جالب بود.

تئاتر باد شیشه را میلرزاند نوشته مهدی کوشکی و کارگردانی مصطفی کوشکی و هستی حسینی.

به نظر من نقطه قوت این تئاتر نمایشنامه اون بود. من انتقالهای بین فضاهای مختلف رو که در آخر نمایش از حالت خطی خارج شده بود دوست داشتم. اون حالت مالیخولیایی که در آخر نمایش برای شخصیت شهروز اتفاق افتاد و باعث شد اون صحنه سرگیجه عالی خلق بشه هم خیلی جالب بود. خروج شهروز از حالت عادی خیلی خوب ترسیم شده بود. توی یکی از صحنه های پایانی شخصیت شهروز رو به دخترتوی وان آب نشسته بود و این به عهده مخاطب گذاشته شده بود که متوجه بشه تنها کسی که دختر توی وان رو میبینه شهروزه و شخصیت شاهد که توی همون صحنه حضور داره نمیتونه دختر رو ببینه چون اون دختر فقط توهم شهروزیه که دچار فروپاشی عصبی شده. فروپاشی عصبی شهروز چرا رخ داده بود? چون شهروز بعد از خارج شدن از آپارتمان دوستش شاهد تجاوز آقای کریمی به دختر داستان و قتل آقای کریمی با چاقو بود. بعد از این اتفاق شهروز دچار توهمی شده بود که توش آقای کریمی با چاقویی توی قلبش این ور و اون ور میرفت و دختر داستان توی حمام دوش میگرفت.
با اینکه مردهای داستان در موقعیت خشونت و ظلم قرار گرفته بودند و تنها زن نمایش که دو تا شخصیت مختلف زن رو بازی میکرد تحت ظلم این مردها واقع شده بود, آخر نمایش احساس میکردم که همه شخصیتهای داستان در حقیقت قربانی های خشونت هستند. فکر میکنم این اتفاقیه که واقعا در یک جامعه مریض و خشونت زده میافته و توی این نمایش به خوبی نشون داده ... دیدن ادامه ›› شده بود.
این تئاتر کلا در ایجاد فضای ترس و تنش و انتقالش به تماشاگر خیلی موفق بود. هرچند دیالوگهاش به نظر من کمی خسته کننده بودند اون حالت بیهودگی و حماقت حاکم بر شخصیتها رو خیلی خوب منتقل کرده بود.
بازی شخصیت شاهد خیلی برای من جالب بود. به نظرم بازیگر شاهد هم توی نقش شاهد و هم توی نقش آقای کریمی خیلی خوب بازی میکرد. اما شخصیت دختر هرچند بازی سنگین و پرزحمتی داشت به دل من ننشست. فکر میکنم مهمترین علتش هم طراحی لباس و مدل موهای دختر بود که هیچ جوری با فضای داستان هماهنگی نداشت.
طراحی صحنه تئاتر خیلی جذاب و خلاقانه بود. دکور سه وجهی گردان با گردشهای گاه به گاهش نه فقط تماشاگر را از اتاق شهروز و شاهد به موتورخانه آقای کریمی میبرد بلکه ریتم کند دیالوگها را قابل تحمل میکرد.
نورپردازی کار خیلی ضعیف بود که البته من فکر میکنم اشکال از سالن نمایش بود. فکر میکنم سالن مستقل تهران اصلا مناسب این نمایش نبود. دکور تئاتر بیش از اندازه به تماشاگرها نزدیک بود و بی نظمیهای معمول تئاتر مستقل تهران مثل دیر شروع شدن نمایش و اینکه افراد روی شماره صندلیهای خودشون ننشسته بودند هم خیلی آزاردهنده بود.

باید بگم که وقتی نمایش رو دیدم و از تماشاخانه بیرون اومدم کلا راضی بودم. به نظر من اینکه کارگردان و بازیگران بتونند صحنه‌های زیبا خلق کنند امتیاز قابل‌توجهی براشون به ارمغان می‌آره که در این نمایش صحنه‌های زیبایی هم وجود داشت. نمایش سه قسمت داشت: قسمت اول مربوط به سیاوش، قسمت دوم مربوط به رستم و سهراب و قسمت سوم مربوط به ضحاک و شهنواز و ارنواز بود. من شخصا با اپیزود دوم ارتباط خیلی خوبی برقرار کردم و فکر می‌کنم که علت این موضوع بیان تهمینه بود. نکته‌ای که در تمام نمایش وجود داشت این بود که بازیگرها، خصوصا بازیگرهای زن برای اینکه به لحن و صداش قدرت کافی و حالت حماسی بدن صداشون رو خیلی بم کرده بودند و فریاد می‌زدند. این موضوع باعث می‌شد که شنیدن صدای بازیگرها که متن سنگینی رو هم بیان می‌کردند سخت بشه. من فکر می‌کنم اطلاعات بیشتری که داستان رستم و سهراب و متن بیضایی در این اپیزود داشتم و اینکه تهمینه تک‌گویی قابل فهم و شنیدنی داشت خیلی کمک کرد که بتونم با این قسمت ارتباط برقرار کنم. اپیزود اول اما به نظرم چندان کارامد و پخته نبود. من نمی‌تونستم با هیچ‌کدوم از شخصیتها ارتباط برقرار کنم و حتی به نظرم میزانسن یا اجرای بازیگرها هم چندان قابل توجه نبود. در اپیزود سوم با اینکه با شهنواز و ارنواز خیلی ارتباط برقرار نکردم اما بسیاری از صحنه‌ها برام جذاب بودند. مثلا اینکه بازیگرها با دستهاشون مارهای روی شونه‌های ضحاک رو می‌ساختند برام خیلی جالب بود.
نکته دیگه‌ای هم هست که نمی‌دونم چه‌طوری باید بیان بشه که هیچ‌کدوم از خوانندگان رو ناراحت نکنه. نکته اینه که من چندی قبل نمایش «وقتی ما مردگان بر می‌خیزیم» رو دیدم که البته به نظرم نمایش ناپخته‌ای بود و باهاش ارتباط خوبی برقرار نکردم. اما اون نمایش به طرز عجیبی به نظرم مشابه نمایش «بیضایی» بود (یا برعکس). در هر دو نمایش اجرای بازیگرها تا حد زیادی اغراق‌شده بود. در هر دو نمایش صحنه با استفاده از سه تا جسم شبیه به هم (که تا حدی به کوه شباهت داشتند) طراحی شده بود و با حرکات این اجسام ساخته می‌شد. ضمنا هر دو نمایش از صدا و بیان خاص بازیگرها خیلی بهره می‌‌بردن. نظر شخص من اینه که صدا و بیان بازیگرها (خصوصا بازیگرهای زن) در نمایش وقتی ما مردگان بر می‌خیزیم بهتر بود. اما طراحی صحنه و نور و گریم، روند و یکدستی نمایش و بی‌شک متن نمایش در تئاتر ... دیدن ادامه ›› «بیضایی» بسیار بهتر بود.
به طور کلی باید به دست اندرکاران این نمایش خسته‌ نباشید گفت و ازشون تشکر کرد که سراغ متن‌های سنگین بیضایی و اصلا خود اسم بیضایی رفتن.