دیروز به تماشای نمایش اپیزودیک "ترس از مکان‌های شلوغ" نشستم که به چند اجرای آخرش رسیده. این‌ها نکاتی هستند که به سرعت و بی هیچ ترتیبی به ذهنم می‌رسند:


یک، پیش از این‌ها من یکی دو نقش سگ با بازی انسان، روی صحنه دیده بودم. بی اغراق سگ اپیزود آخر با بازی خیره‌کننده‌ی "هستی حیاتی" از هر دوی آن‌ها تئاتری‌تر و سگ‌تر بود. از همان دیروز طرفدار جدی بازیگری پرقدرت به نام "هستی حیاتی" شده‌ام که اولین اجراهای دوران حرفه‌ای خودش را تجربه می‌کند. چه تماشایی‌تر خواهد بود فرداهای چنین بازیگری.

دو، تا جایی که به یاد می‌آورم(چون الان متن در مقابلم نیست) در متن ویسنی‌یک چندان شرح صحنه‌ای برای اکت‌های سگ وجود ندارد، در کار "هانیه کاراندیش" آن حالت مونوتن و یکنواخت متن با چابکی و تنوع اکت‌های بازیگر شکلی دوطرفه‌تر و جاندارتر به خود گرفته.

سه، خورشیدهای فردای تئاتر این ... دیدن ادامه ›› سرزمین (فعلا خورشیدک‌هایش) را در همین سالن‌ها و انواع فضاهای کوچک و در جمع‌های جستجوگر و جسور باید جستجو کرد.

چهار، شاعرانگی و دو پارتنر خوب در اپیزود سوم، طنز پررنگ‌تر در اپیزود دوم و موزیک به اندازه و درست در جای‌جای این اجرا به راحتی قابل مشاهده است.

پنج، دیشب نیاز به اجرای زنده‌ی موسیقی روی صحنه احساس نکردم، به درستی نیاز به شلوغ‌کاری حسی و صوتی و بصری روی صحنه نیست. کمپوزیسیون صحنه و طراحی‌ها مینیمال، کاربردی و مخصوص مدیوم تئاتر بود.

شش، همیشه به خودم یادآوری می‌کنم که حتما ایگوی مهارنشدنی و پیش‌داوری‌هایم را اگر دارم پشت در سالن جا بگذارم. اصولا آزادانه پرواز کردن و سفر در جهان متن، میزانسن‌ها و ذهن طراح و موقعیت اجراگرها کار لذت‌بخش‌تری است تا منویات مخاطبانه و نقد یکسویه‌ی خود را به هر اجرایی تحمیل کردن. صحنه‌ی تئاتر آیینه نیست و اگر هم باشد تماشای خود من مخاطب با این چهره ثابت و تک زاویه‌ی دیدم را نباید در آن متوقع باشم.

هفت، در اپیزود آخر شاید بد نباشد اگر فقط دو سه جا در کوتاهی و بلندی جملات ترجمه دست برده شود و از یکنواختی چندین جمله‌ی کوتاه و کوبنده و پشت سر هم به ریتم بهتری هم رسید. اگرچه در یک متن چهل‌و‌پنج دقیقه‌ای با چهار اپیزود این موضوع چندان به چشم نمی‌آید.

هشت، خوشحالم که کارگردان، متنی را که دوست داشته و کمتر کسی به سراغش می‌رود را با جسارت به روی صحنه برده. متنی که نیمی از مخاطبان آن را بسیار دوست خواهند داشت و نیمی هم ابرو بالا خواهند انداخت. این نسبت‌ها مخصوص کارهای تجربه‌گراست. کار تجربی به درد آدم‌های محتاط و همه‌چیز از قبل‌دان! نمی‌خورد. هنر، چیزی نیست به جز تجربه‌ی آزادی.

با درود و خسته نباشید، چند پیشنهاد و نکته جنبی به نظرم می رسه به خصوص در مورد جاهایی که خانم پاوه نژاد عزیز نظر مخاطب رو در مورد موضوعاتی می پرسن:

1- فکر می کنم بهتر باشه وقتی سوالی از مخاطب در مورد موضوعی پرسیده میشه که در چهار پنج جای اجرا این اتفاق می افته و کامنت ها باز میشه؛ یکی دو جمله در راستای اون پرسش و موضوع به متن اجراگر اضافه بشه تا مخاطب چند ثانیه فرصت فکر کردن و تایپ کردن داشته باشه و دو سه ثانیه خلأ بوجود نیاد (بخصوص بار آخر).
2- امشب صدا و تصویر لااقل برای من دو ثانیه دیلی داشت و سینک نبود؛ گرچه انرژی و حضور خانم پاوه نژاد بسیار جذاب و همراه کننده بود.

3- به نظرم اجراهای تعاملی لازمه که کمی طولانی تر باشه و پرسش ها کمی بیشتر در نیمه دوم اجرا جای بگیره که مخاطب از نظر ذهنی کاملا متمرکزه بر اونچه که داره اتفاق میفته در اون مقطع. دیگه اینکه شاید اگر قبل از اولین دیالوگ اجرا چند ثانیه موزیک، تصویر یا سکوت و اکت بدون دیالوگ باشه مخاطب خیلی متمرکزتر مواجهه رو شروع می کنه

4- اون جایی که به ماجرای قتل های ناموسی و خشونت خانگی اشاره میشه شاید بد نباشه پشت سر اجراگر مثلا تصویر روزنامه ها ... دیدن ادامه ›› و تیترها و تصاویری مرتبط گذاشته بشه، میشه از تکنولوژی بیش از این هم استفاده کرد

5- یک پرسش بنیادی چند ماهه در مورد بطور کلی تئاتر آنلاین با منه و اون اینه که اگر شیوه تعاملی رو از یک اجرای آنلاین جدا کنیم؛ چه عواملی اجرا رو همچنان یک تئاتر آنلاین(یک تئاتر) نگه خواهد داشت؟ چیزی فراتر از یک فیلم تئاتر یا به نوعی لایو اینستاگرام، آیا صرف زنده اجرا کردن جلوی دوربین به تئاتر می انجامه؟

باری، هر تجربه ی تازه ی تئاتری و هر خطر کردن رفتن به یک کلاس بالاتره برای مخاطب و تیم های اجرایی، پرفورمنسی که دیشب از آنتیگونه توسط آقای کیومرث مرادی دیدم هم در همین مقال می گنجه و از اون هم خیلی لذت بردم. فکر می کنم متن حرف اول رو در اجرای آنلاین می زنه

تر و تازه و سلامت باشید