پتانسیلی که بر باد رفته است ...
گاه تنها ایده (هرچقدر هم بکر) عنصر کافی برای یک اجرای موفق نیست ، پرداخت از آن هم میتواند مهم تر باشد که تقریبا ... دیدن ادامه ›› همیشه بوده.
برای فضاسازی ، برای ایجاد لحظه های بدیع و تاثیر گذار میتوان به جای زور در تلفیق موسیقی و حرکات عجیب (هرچقدر زیبا ولی توخالی) که هر فردی با تمرین میتواند انجامش دهد، جو بهتری از هر لحاظ هم ایجاد کرد کما اینکه در یک لحظه پرفورمنس حاضر به این ایده ال نزدیک شده و آن هم صحنه درخشانش در جایی بود که یکی از بازیگران زن در گوش تک تک بینندگان خانم واژه «کمک» را زمزمه میکرد. بعد از آن هم تازه داشت خوب پیش میرفت و انگار به قول معروف راه خود را پیدا کرده بود تا زمانی که فضای اثر با استفاده از عنصر نمادین «گوشی موبایل» به قهقرا رفت. کاش که ایده ای به این زیبایی جور دیگر اجرایی میشد. ظاهری که زیبا است ، آغازی که سعی میکند جای پایش را محکم کند ، اما در باطن حرفی برای گفتن ندارد.
امتیاز من ۲ از ۵

مشکلی با ساختار شکنی ندارم ، حتی ازش خوشم هم میاد و استقبال میکنم ، مشکلی با شکستن مدیوم معمول تئاتر هم ندارم و این کار رو در اجراهایی که با دوستان و استادان خود داشتیم انجام هم دادیم ولی نمایش حاضر اثری است به غایت مزخرف! البته که مزخرف میتواند برای پنج دقیقه اش باشد!
چرا باید آشنایان خود را دعوت به صرف حتما به زور خندیدن میان صحنه نمایش کرده تا شما را آزار دهند؟
مشکلی با خود ایده «اجرای هر شب یک داستان» که اتفاقا ایده خوبی هم هست ، نداشتم. فقط به این فکر میکنم اگه مولوی و نوید محمد زاده همچین اثری را گردن گرفتند پس عزیزان و هنرجویان ما که در کلاس های تئاتر و بازیگری اتودهای خیلی بهتر از این میزنند حقشان باید گیشه و سالن های نمایش و یک سوپراستار برای تهیه کنندگی باشد ولی اکثرشان در حال خاک خوردن هستند. تازه آن ها بر خلاف این بازیگران از اجرای خود خنده شان هم نمیگیرد! حیرت زده ام که تندیس کارگردانی و بازیگر نقش اول دقیقا به کدام بازیگری و کارگردانی داده شده.
حتی تیکه ها و شوخی ها خنده دار هم نبود. یکی دو جا لبخند به لب آورد اون هم به خاطر سخیف بودن و مسخرگی بیش از اندازه.
امتیاز من: ۱ از ۵

پوزه چرمی پتانسیل دارد ، هرچند که پتانسیلش به شکوفایی نرسیده است. خوب داستان را روایت میکند هرچند که جاهایی شعار زده عمل کرده و قادر نیست حس انزوا ، نفرت و ملال کاراکترهای خود را به طور کامل به مخاطب ارائه کند. «اره برقی» داستان ما شخصیت دارد ، عمق دارد و تنها وسیله ای دم دستی برای قطع عضو یا بریدن پایه های صندلی نیست. بلکه حکم سرپناه امنی را داشته که به کاراکتر مرد اعتماد به نفس و باور قدرت می‌دهد. برای عقده های او مرهم میشود و صدای زوزه اش موسیقی گوش نوازی برای آرامش او است. حتی در ادامه ، کاراکتر زن هم آن را به عنوان تازه وارد قدرتمندی میان خانواده میپذیرد و دیگر به چشم وسیله ای بی ارزش و بی مقدار به آن نگاه نمیکند.
مرد ناتوان است ، ترس زیادی دارد و محیط امنی غیر از اره برقی برای خود باقی نگذاشته است ، همدمی هم غیر از آن ندارد ، حتی زن هم برای او ارزشی به اندازه اره برقی دوست داشتنی اش نداشته چرا که احساسات به ظاهر خوشایندی که شخصیت پر از عقده و کمبودش مدام به دنبالشان است تا خلأ های روحی خود را بوسیله آن ها پر کند ، جز در ماشین کشتار و تهدید محبوبش وجود ندارد. زن هم او را تحقیر میکند ، خودشیفته اش میخواند و به او سرکوفت میزند. پس چه چیزی یا به عبارت بهتر ، چه کسی بهتر از مهمان ناخوانده خریداری شده شان؟ موجود با عقل و شعوری که رحم نداشته و دست آخر از مهمان تبدیل به میزبان همان خانه میشود!
دنیای مملو از کثافت ، شک ، تردید و ناامنی نمایش در قالب کوچکتری در شخصیت کاراکترها خلاصه شده. هر کدام از آن ها وظیفه غیرمستقیمی در به رخ کشیدن بخشی از جامعه را بر عهده دارند که شاید از نظر من در القای این امر کمی تا قسمتی لنگ میزنند. ولی در کل موفق هستند.
بازی خانم مقصودی به چشم من شتاب زده می آمد و نسبت به وحید جباری از انسجام کمتری برخوردار بود. شاید نتیجه تمرین کم باشد شاید هم امشب روی صحنه ... دیدن ادامه ›› نمایش برای بنده اینطور بود. تسلط و درک وحید جباری از نقش ، بهتر از خانم مقصودی و احاطه بیشتری از او در طول نمایش جلوه گری میکرد.
دکور و میزانسن چشم نواز و پویا بودند ، هرچند که دوست داشتم استفاده بیشتر و بهتری از آن ها در راستای نمایش میشد.
کارگردانی اثر در خور توجه بوده و زحمتی که برای موسیقی و صدا کشیده شده بود شایسته ستایش است. کاش که اثرگذاری کاراکترها و فضاسازی پوزه چرمی اندکی بُرّنده تر میبود!
در آخر این را هم اضافه کنم که پوزه چرمی را حتما ببینید. حتی بیشتر از یک بار!
امتیاز من: ۳ از ۵

لطفا توجه کنید: اثری که باید بیشتر دیده شود!...
بیشتر مواقع ما هنر ششم را برای لحظاتی فراغت از دنیای واقعی انتخاب میکنیم، شاید برای نظاره کردن یک دنیای واقعی تر! به تماشای آن میپردازیم، در آن غوطه ور شده و زمانی که وارد آن میشویم، اینقدر دست و پا میزنیم که ناگهان به خود آمده و میبینیم در این مرداب دوست داشتنی و وسوسه انگیز فرو رفته ایم و دیگر هیچ گریز و پشت بند آن گزیری نیست.
شاید هم تمام موارد ذکر شده به آن شکلی که بیان شدند، نبودند، نیستند و نخواهند بود و اسمشان این نیست... اهمیتی ندارد که از کجا آمده اند، چه کسی روزی آن ها را نوشته است و اینکه چقدر تغییر داشته اند... اهمیت از آنجا حاصل میشود که شما روح را در قالب آن حس میکنید، چه فردی، چه جمعی، کاری که کمتر از دست کسی بر می آید و این معجزه در روزگار اندک نمایش های خوب، نمایشی است که اسمش هم این نیست.
بازیگران، این نیستند، کارگردان این نیست، بازی ها، دکور، دیالوگ ها و چه و چه، هیچکدام اسمشان این نیست، تمام آن ها گروهی واحد و یکدست را برای شگفت زده کردن، زبان به ستایش گشودن شما و تشویق حاصل از ایجاد حس خوب بعد از دیدن در شما، به نمایش میگذراند، به هر حال یک سال و دو ماه تمرین، چیزی نیست که هر کسی به آن تن دهد، گزاره ای که جای بسی تبریک به تمامی اعضا و تشویق ایستاده برای آن ها دارد. اثری قابل تحسین، میخکوب کننده و آشنا... بی نهایت آشنا. گویی اینجا دنیای قریب دیگری است و شما در حال دیدن صحنه ای از زندگی خود هستید، تنها تفاوتش این است که اسمش این نیست.
امتیاز من: ۵ از ۵