کلمات،
برای بیان احساساتم درباره تئاتر «منگی» بسیار محدوداند.
وجه متفاوتی که نظرم رو جلب کرد فرم فوق‌العاده این نمایش بود. بازیگرانی که از طریق بدن میتونستن با مخاطب ارتباط برقرار کنن.

تمام مدت مبهوت بازیگران، فرم و خلاقیت‌های صحنه بودم.کاری که میشد از تک تک صحنه‌هاش فهمید چه قدر تلاش، خلاقیت و عشق پشتش بوده، از لحظه تولدش تا روی صحنه، پایان اجرا و آخرین فریمی که برای من از این نمایش به جا موند: لبخند قشنگ بازیگر فرم و صحبت‌های جناب سعدی، کارگردانی شریف و بی‌نظیر!

ای کاش کنار این نمایش می‌نوشتید دانشجویی است،
اما چون مثل یه کار جدی به نمایش گذاشته شد، به عنوان یه کار جدی میتونم بگم اصلا ارزش دیدن نداشت؛ متن بد و کارگردانی بدتر.
تا آخر نمایش منتظر بودم ولی حقیقتا هنری ندیدم، بیشتر شبیه جمع کردن رزومه برای استاد دانشگاه بود.

تنها نقطه مثبتی که دیدم مؤسسه «کمک» و حمایت از کودکانی که مورد آزار قرار میگیرن بود.

امشب به تماشای این اجرا نشستم؛ بعد از مدت‌ها یک اجرای قوی با کارگردانی بی‌نظیر و بازی‌های درخشان!
با این که بسیار خوش‌ساخت بود و طراحی خود داستان کلاسیک مکبث پر از خلاقیت بود، بعد از کشته شدن پادشاه دانکن و به تخت نشستن مکبث اتفاقات سورپرایز کننده‌ و جالبی افتاد که به‌ وجد اومدم.
حرکات فرم، انتخاب بازیگر، فریز‌شدن‌ها و طراحی لباس‌ها عالی بودند. خیلی خسته نباشید و تبریک میگم.
نقدی که به اجرا دارم اینه که تضاد نقش‌های لیدی مکبث در نقش یک زن اغواگر و بدجنس در صحنه مهمانی و یک زن پر از احساس گناه و بیچاره در آخر اجرا فاصله کمی داشت. میتونست در پارت اول بدجنس‌بودن رو بیشتر به مخاطب القا کنه.

سلام و خسته نباشید خدمت همه عوامل پشت صحنه و روی صحنه. به نظرم این نمایش یک فرد سایکوز که از واقعیت زندگی جدا شده بود و ساختار روانیش تجزیه و دچار گسست شده بود رو نشون میداد و دیدن فانتزیاش، فروپاشی‌هاش، ناامیدی‌ها و در کل افکارش به شکل عینی برای من به شخصه جالب بود و درگیرم میکرد.
دیالوگ‌ها، تسلط بازیگران بر آن‌ها و طراحی لباس‌ها بی‌نظیر بودند. اما جایی متوجه شدم متن انگار بیش از حد دچار گسست شده و در یکی دو صحنه‌ با ریتم کلی داستان هم‌خوانی نداره. حرکتی که در صحنه آخر هم اجرا شد جالب بود.
در کل از تماشای این تئاتر لذت بردم و خوشحالم که اومدم و دیدمش.