در ابتدا به گروه بازیگران اثر خسته نباشید میگم
از نظر من به عنوان یک ببینده بار عظیم نمایش بر دوش بازیگران اثر بود، بازیگران جلوتر از صحنه، نور و دیگر المانها هستند، تلاش بسیار زیاد جوانان جذاب بود، عادت ندارم و هیچ وقت گروه فرم و بازیگران را جدا از هم نمیدانم، به همین دلیل در ابتدا و با احترام به چهار بازیگر نقش خانواده و هاله، دست تمام بازیگران جوان اثر را می فشارم، هاله در واقعیت نقش تک تک شماست، که عرق ریزان روی صحنه جان می دهید، حتی اگر در تاریکی صحنه باشد، شما دیده می شوید و می درخشید بی شک

بازیگر نقش هاله در بخش هایی به کاراکترش نزدیک می شود، اما این نزدیک شدن رها می شود، شاید کاراکتر در پیرنگ به پختگی نرسیده و به همین دلیل بازیگر با وجود سابقه درخشان تا مرز درخشش پیش می رود ولی بال پریدن به او داده نشده است، با این وجود ریحانه سلامت بازیگر اثبات شده ای است، روی صحنه جسور است و مشخصا تماما با انرژی مثبت روی صحنه ... دیدن ادامه ›› می رود

کاراکتر خاله (رها حاجی زینل) فیزیکی و شیمی کاراکتر را به خوبی دریافته و به نوعی رابطه درستی به سه بازیگر پیرامون خود ایجاد می کند، به قول معروف پاسکاری وی با پسرش، شاگرد و کاراکتر هاله به درستی رخ می دهد، او حتی با بازیگران دیگر هم رابطه درستی شکل می دهد، ترکیب وی و شاگرد قهوه چی کاملا دلچسب است، این دو بازیگر از واضحا از پس یکدیگر بر می آیند، بداهه های شیرینی رقم می زنند و در بسیاری مواقع ریتم اثر را بالا نگه می دارند

شخصیت پسر (رضا جهانگیری) رابطه خوبی با شاگرد قهوه چی و خاله حفظ کرده است، او در بخش هایی به لحن درست کاراکترش به درستی نزدیک می شود، اما درباره او هم کاراکتر واقع در پیرنگ برایش کمی کمرنگ است، به این معنا که گاها انگار ناگفته های زیادی دارد، ناگفته هایی که بیان نمی شود، به همین دلیل با وجود کیفیت بازی بازیگر، نقش از او عقب می ماند، انگار بازیگر سوار بر کاراکتری است که کامل برایش نوشته نشده است

هادی عطایی، ترکیبش با کاراکتر خاله بسیار شیرین است، از نظر من حال خوب بازیگران خارج از صحنه به داخل صحنه منتقل می شود، حال خوب این کاراکتر با کاراکتر خاله و پسر از همین جنس است که از میان تماشاگران هم احساس می شود، مونولوگ وی و دو بازیگر در جلوی صحنه در مدار درستی است، بالا و پایین درستی دارد، اما کاش نور بهتری برای این مونولوگ جذاب در نظر گرفته می شد تا من مخاطب بازیگران را می دیدم و در اکثر مواقع صورت ها را در تاریکی غیر عمد نمیدیدم، این مونولوگ ها گره گشا هستند

‌به طور کلی هر چهار بازیگر در قامت خود با انرژی و جذاب هستند، همین انرژی است که من مخاطب را درگیر می کند، با خودش می کشاند و افت ریتم در بخش بازیگر سفیدپوش را جبران می کند، البته شاید اگر خرده اشارات بیشتری به این کاراکتر سفید پوش می شد برای مخاطب تا این حد گنگ نبود و چرایی منطقی تری را بیان می کرد، شاید این طور مجبور نمیشدیم با یک دیالوگ او را می شناختیم و در حرکات پی می بردیم او امید است

خوشحالم که امکان تماشای این نمایش را داشتم، شخصا باز هم می گویم که هاله روایت دوری از این نمایش نیست، روایت همان بازیگران مرسوم به بازیگران فرم است که در تاریکی گوشه های صحنه نور واقعی را بر ما می تابانند

مهسا تدین، محمد ‌ایمان ‌راعی، آهو ‌حاجی ‌رضایی، یوسف ‌رحیم ‌وند، ساحل ‌زمانپور، سید نیما سپهرار، یلدا ‌سیدتبار، افسانه شکوفه روان، مهدیه ‌شهرام، ساقی ‌صابریان، محمدجواد ‌عارف ‌اصیل، سپیده ‌لطفی، وحید ‌موسوی، محمد ‌نادی، آتنا ‌نیکنام… شما همگی هاله واقعی هستید

به کل تیم خسته نباشید میگم
با احترام