نکات منفی:من بخش کمدی و شوخی های این اجرا رو دوست نداشتم،به نظر خیلی سطحی و کودکانه بود(اگر جناب فدائی این متن رو میخونن باید بگم واقعا لفظ بچه‌گانه کاربردیه گاهی و این به معنای توهین به سلیقه مخاطب نیست حقیقتا😁😅)و خیلی پایین تر از حد انتظار و بعضی دیالوگ ها اصلا معنی نداشت یا حداقل من متوجه بعضی دیالوگ ها و تاثیرشون در جذابیت کمدی نمایش نشدم!

نکات مثبت:موسیقی و رقص بازیگران رو بسیار دوست داشتم خصوصا رقص اول زن قرمز پوش و مرد ویولن زن رو و به نوعی دوئلشون رو با هم در قالب حرکات موزون و موسیقی اون بخش از نمایش بسیار برام لذت بخش بود.

با احترام به تمام عوامل این اجرا در کل این نمایش از نظر من بازی های خاصی نداشت اکثرا معمولی بودن و بعضا هم بد،به جز بازی قابل قبول خانم آرام نیک بین که من بازیشون رو دوست داشتم.

دوستانی که اجرا رو دیدن اجرا در زمان شروع تاخیر داره؟

فارغ از هرچیز در این نمایش بازی های خوب برام از هر نکته‌ی دیگه ای دوستداشتنی تر بود و همه انگار با تمام وجود نقششون رو درک کرده بودن و به بهترین شکل ایفاش کردن.
و برام چیزی که خیلی جالبه اینه که در این چندوقت اخیر سه اجرا دیدم که هر سه دغدغه‌ی زبان و کلمات رو داشتن که اساسا کلمات چقدر میتونن تو عمق روابط و بیان احساسات تاثیرگذار باشن سه اجرای:۱.بونکر ۲.با خشم به گذشته نگاه کن ۳.انگلیسی
برام خیلی جالب بود که سه نمایشی که همزمان این روزها اجرا میرن دغدغه‌ای که دارن هم در این ارتباط با یک مسئله‌ست و مسئله‌ی مهمی هم هست حقیقتا...✨️🎭

دکمه‌ی افشا رو میزنم چون ممکنه بخشی از نوشته‌م از غافلگیر شدنتون حین شروع نمایش کم کنه.
درباره‌ی نمایش با خشم به گذشته نگاه کن:
چیزی که خیلی ... دیدن ادامه ›› برام جالب بود و تا به حال این شکل از شروع نمایش و خلاقیت رو ندیده بودم این بود که نمایش قبل از ورود کامل تمام تماشاگران به شکل مکالمه محور بین بازیگران شروع شده بود و قبل از شروع علنی نمایش داشتن فضاسازی میکردن و نشانه ای از این بود که این یک نمایش نیست و بخشی از زندگی واقعی همه‌ی ماست و هر روز باهاش روبروییم خیلی این شکل از شروع برای من جذاب بود و باهاش ارتباط گرفتم بدون بیان دیالوگ خاصی در این قسمت بیشتر فضاسازیه برام جذابیت داشت.
پدر الیسون:شاید اگه هردوتون تو گذشته تون نمیموندین بهتر میتونستین زندگی کنین با هم.
با خشم به گذشته نگاه کن،حکایت از آدمها داره که ببینیم چطور گذشته ای که تجربه‌ش کردیم چقدر تو زندگی مشترکمون یا هر ارتباط با دیگران تاثیر میذاره پس قبل از شروع هر نوع رابطه‌ای باید خودمون و نیازهامون رو بشناسیم که دقیقا از یک ارتباط چه چیزی رو میخوایم و آیا واقعا حالمون کنار یک فرد میتونه بهتر باشه یا صرفا برای تنها نبودنمون باهاش ارتباط میگیریم.
در ارتباط با بازی ها به نظر من همه‌ی بازی ها در یک سطح کافی و به اندازه بود انگار واقعا چند دوست کنار هم معاشرت میکنن و از زندگی هم میگن و مسائل زندگیشون و باورپذیر بود نمیتونم تفکیک کنم بازی ها رو همه خوب بودن،همه...
ولی دوست داشتم علاوه بر عبدو به شخصیت دیگر کارکتر ها هم پرداخته بشه از زندگی آلیس و ایندرا و کارو،به نظرم جا داشت از زندگی کارو هم بیشتر گفته بشه که بدونیم چجوری با وجود تفاوت های بسیاری که دارن خط فکریشون با عبدو تو یک مسیر بوده و رفاقت طولانی داشتن گرچه کارو هم از یکجایی به بعد از این دوستی یکنواخت و نقش برادر کوچک تر داشتن و دلسوز بودن برای عبدو خسته میشه و به یک بهونه و پیشرفت کاری رهاش میکنه با اینکه بهش دلبسته بود.
رابطه عاطفی بین عبدو و ایندرا اصلا برای من قابل درک نبود شاید چون عبدو همیشه حس تنهایی میکرد دنبال هرکسی غیر از الیسون میگشت که تنهایی های اون رو فقط پر کنه و رهاش نکنه بخاطر همین فقط وانمود میکرد که ایندرا رو دوست داره که فقط تنها نباشه.

کاش فیلم تئاتر این اجرا منتتشر بشه واقعا لایق بارها دیدنه من با وجود دوبار تماشا کردنش همچنان که به تیوال سر میزنم به دیالوگ ها فکر میکنم.

خیلی خوب میشد اگه تیوال گزینه دوست ندارم هم برای نظرات نوشته شده قرار میداد😅

پیش فروش بلیط روزهای جدید کی آغاز میشه؟

دوستان یک سوال کاربرد گزینه خواندم در ذیل نظرات چیه من هیچوقت متوجه این موضوع نشدم که چه کاربرد و معنی داره

درود،امکانش هست سانس ساعت زودتر هم بذارین؟

در وصف نمایش بونکر و مجموعه تئاتر لبخند:فضای مجموعه برام جالب بود و همونطور که دوستان پیش از این نوشتن یک بخشی مختص تماشاگران به عنوان سالن انتظار تعبیه شده بود که برام جالب بود به خصوص عکس هایی که روی دیوار سالن انتظار بود جهت یادآوری انسان هایی که تاثیرگذار بودند در هنر تئاتر و ازشون خاطرات ارزشمندی برای علاقه‌مندان تئاتر به جا مانده.
در ارتباط با نمایش:بونکر روایت آدم هاست و روابطشان،قصه‌ی کلمات است و تاثیراتشان در گفتار آدمها با هم،فکر میکنم لازمه و ارزشش رو هم داره که یکبار دیگه به تماشای این نمایش بنشینم تا به دیالوگ ها عمیق تر نگاه کنم تا بهتر بفهمم که هدف دکتر چی بود از این شیوه از روانکاوی به نطرم احتیاجه که دوبار بونکر رو دید.بازی ها رو دوست داشتم بازی حمیدرضا آذرنگ بیشتر برام باورپذیر بود چون جنس بازیش همیشه سلیقه‌ی من بوده ولی سارا رسول زاده هم خوب ظاهر شد،به نظرم دیالوگ ها کمی نیاز به تعمق و تامل بیشتری داشت و تا میخواستی رو یک دیالوگ عمیق فکر کنی و برداشتی ازش داشته باشی دیالوگ بعدی ذهنت رو مشغول میکرد و به قولی مثل موضوع نمایش رَم بُردم میزد بیرون و نمیتونستم همه این دیالوگ ها رو با هم در ذهنم پردازش کنم😅
در کل از تماشای این کار راضی بودم و همونطور که در نظر قبلی گفتم دوست دارم بازی های بیشتری به خصوص در تئاتر از حمیدرضا آذرنگ ببینم و به تمام عوامل نمایش درود و خسته نباشید میگم✨️🎭

اول:صلاح میدانم قبل از هر چیز نکاتی که راجع به بازیگر نمایش نوشتم را بگویم و بعد از نمایش خواهم گفت،الان فقط همین که نمایش را بسیار دوست داشتم.
و اما در وصف حمیدرضا آدرنگ:سالهاست که کارهای آذرنگ را دنبال میکنم اولین بار توانایی و مهارت بازیگری اش را در سریال شاهگوش دیدم و بعد در آاادت نمیکنیم،در آذر،در آباجان،در قاتل اهلی، در نون خ،و...،و این تنوع کاری در ژانر ها و شخصیت هایی که آذرنگ ایفا کرده نشان از آن دارد که او بازیگر قابلی است و برای کیفیت کار خود اهمیت قائل است که چه کاری را بازی کند و چه کار را خیر و در چند سال اخیر به دید من آذرنگ بازیگری است قدر نادیده که به شخصه من از هنری که دارد بی نصیب ماندم حمیدرضا آذرنگ کم کار میکند،خیلی کم آنقدر که اصلا بهتر است بگویم که کار نمیکند!چرا؟!من هنوز این مسئله برایم سوال است،چرا؟
آخرین کاری که قبل از بونکر از او دیدم *خداحافظی نکردی با نجمه سورچی*بود که همان هم بخاطر نویسنده‌گی حمیدرضا آذرنگ به دیدن نمایش رفتم و بسیار راضی از سالن بیرون آمدم.
و در آخر حیف است که آذرنگِ بازیگر،آذرنگِ بسیار بازیگر حداقل از نظر من،انقدر کم کار است.حیف...