تمام مدت تئاتر سروان شایگان من رو یاد پدرم می انداخت. سخت گیری هاش، داد زدنش، نظمش و شوخ طبیعیش ولی از این ها مهم تر تعهد، دلسوزی و دل رئوفش که پشت این نقاب اخم آلودش داره. دلم می خواست باهام به این تئاتر می اومد. کاش تجلیل هم از ارتشی ها و کسانی که خون دل ها خوردن بلکه ایران خانه خوبان بشه، می شد و یا کار بهشون تقدیم می شد.
کار بسیار گیرا بود. تک تک بازیگرها ستاره بودن، همونطور که بلد بودن کل سالن رو ببرن هوا، همونطور عالی همه رو تو بحت و سکوت فرو می بردن. همونقدر غمگین و همونقدر دردناک. به شخص بخاطر تلخی موضوع دوس نداشتم بخندم اما خندم می گرفت (بعضی خنده ها هم از جنس غم هستن، این رو می نویسم برای دوستانی که براشون سوال میشه بقیه به چی می خندن و با خودم تکرار می کنم لطفا کسی رو قضاوت نکن)
با اینکه زمان تئاتر طولانی بود اما روی صندلی های نامناسب سالن تئاتر مستقل، احساس ناراحتی نکردم و اصلا دلم نمی خواست تموم شه.
عاشق اون پنکه سقفی بودم تو دکور، چقدر ساده و خوب (حتی صداش) ازش استفاده شده بود و نکته دیگه ای که برام جالب بود که بهش توجه شده بود که بعد از ارتقاع درجه سروان شایگان (سه ستاره)، سرگرد شد چیزی که در ارتش زمان پهلوی مرسوم بوده.
دستمریزاد به نویسندگی این نمایشنامه بابت خلق این اثر، باید بگم خوشحالم که به جای سرگرد شایگان مجبور نیستم مثلا بنویسم سرگرد رایان!!
وقعاً چرا ما آدم ها باید بهم هرجوری شده گیر کنیم؟ چرا سرمون به کار خودمون نیست؟

خب قبل هرچیزی تشکر کنم بابت اینکه من روزی که بلیط داشتم دیر رسیدم چند دقیقه اما مسئولین سالن لطف کردن بلیطم رو برای نمایش دو روز بعد تمدید کردن.
این نمایش ساده و دلنشین دیدنش خالی از لطف نبود. آخرش با خودتون می گید کاش انقدر زود تموم نمی شد.
باید اعتراف کنم که مطالبی رو که از سایت تیوال در مورد این نمایش خوندم باعث شد به این تئاتر جذب بشم ولی همون اطلاعات باعث کم شدن جذابیت تئاتر برای من شد. روانشناسی و روانکاوی به نظرم موضوعیه که جامع امروزیمون بیشتر باید ازش مطلع بشه اما برای من به شخصه ، نمایشنامه خیلی عمق نداشت. یعنی از دیروز دارم فکر میکنم که این تئاتر چه چیز تازه ای می تونست برام داشته باشه جز مرور یکسری دانسته های روانشناسی مثل اینکه اول باید خودمون رو دوست داشته باشیم و خودمون رو فراموش نکنیم، احساس های اصیلمون رو حس کنیم، مرور درد تنهایی و غیره شایدم انقدر حجم اطلاعات زیاد بود که با یه بار دیدن نمی شد همه رو فهمید. فکر میکنم یک زن بیشتر بتونه با شخصیت ها ارتباط برقرار کنه اینکه خودش رو توی این شخصیت ها ببینه و تلنگری بشه برای ادامه زندگی.
بعضی از نظرات پیرامون بازی خانم رشیدی به نظرم بی انصافی بود با توجه به کارکتری که بازی می کردن. کارگردان محترم نمایش قبل شروع نمایش گفتن دو کار مجاز هستش، خنده و سکوت. پیش خودم گفتم بیچاره اشک که حتی تو همچین نمایشی مجاز نیست.
آخرشم یه عکس دست جمعی گرفتیم که حرکت دوست داشتنی بود.

وسطای تئاتر پشیمون شدم که چرا با مادرم این تئاتر رو اومدم. چون خودمم از این کلاف سردرگم و گرمای سالن کلافه بودم. اما کلافگی من دلیل دیگه ای هم ... دیدن ادامه ›› داشت. دروغ دغدغه اصلی من هم بود و هست. اینکه آدم باید همه چیز رو بگه به زوجش یا که نه!
جواب مادرم رو می دونستم نه! جوابی که دنبالش بودم این نبود و تا اواخر این تئاتر هم جواب دلچسبم رو پیدا نمیکردم. جواب سوالم رو در جایی از متن پیدا کردم که متاسفانه به خاطر ندارم پس خودم می نویسم: ((دروغ جایز نیست، اما مراعات چرا!))
بازی آقای هاشمی عالی، باید بگم گرچه باقی خندیدن به طنازی آقای هاشمی اما من همراه بازیگر مرد درد کشیدم. اونجایی که اقای هاشمی پخش زمین شد، منم باهاش آب شدم.