دی نوش مومنی رخ فعال هنری

امشب به تماشای نمایش «مثلث» نشستم؛ نمایشی که فعل خلاقیت را صرف میکند.

تلفیق کردن، هنری دشوار و پیچیده است که نیازمند شناخت عمیق هنرمند از حوزه‌هایی است که قصد دارد آن‌ها را به یکدیگر پیوند دهد. ترکیب صرف، تنها «مخلوط» ایجاد می‌کند، در حالی که عناصرش ممکن است به دلایل مختلف، توی ذوق بزنند و هنوز «محلول» نشده‌ باشند

. اگر شناخت هنرمند نسبت به موضوعاتی که می‌خواهد ترکیب کند، کافی نباشد، خلاقیت می‌تواند تیشه به ریشه اثر بزند

هنرمندان «مثلث» با درکی عمیق از تئاتر و مهارت در عروسک‌گردانی، بیان قوی و توانایی جان‌بخشی به اشیا، نه تنها خلاق و شیرین هستند، بلکه با شگفتی و شوق، تماشاگران را به دنیای خود دعوت می‌کنند.

امشب، شما یک محلول خوشمزه به ما تقدیم کردید که با همراهی بانو برومند و جناب طهماسب عزیز، لذت آن دوچندان شد.

امشب به همراه پدر و مادرم به تماشای نمایش «مضحکه سیاه» نشستم و از شما به خاطر لبخندهایی که بر لبان عزیزانم نشاندید، صمیمانه سپاسگزارم.

تماشاگر ممکن است ابتدا به راحتی با شما ارتباط برقرار نکند، اما انرژی مثبت شما هر گاردی را میشکند

اما درباره نمایش؛

سیاه بازی به‌طور خاص، ژانری‌ نیست که من شخصاً به دنبال پیگیری آن باشم.
انتظار من از این نوع نمایش، بیان معضلات اجتماعی و نقد مسائل سیاسی و به نوعی به چالش کشیدن قدرت است که برای من کمرنگ بود

اگر تعدادی ... دیدن ادامه ›› از بازیگران کمتر بود، به نظر نمی‌رسد که به کیفیت کار لطمه‌ای وارد شود، زیرا حضور مداوم آنها در تمام صحنه‌ها کارکرد چندانی نداشت.

طراحی صحنه و موسیقی مناسب بود، اما نورپردازی به شدت نیاز به اصلاح داشت.

بخش «فلش بک» برای من به عنوان یک نقطه عطف تلقی شد و انتظار داشتم از آنجا به بعد، نمایش به اوج خود برسد، اما متاسفانه، روند داستان ثابت ماند.
(حتی شاید جالب می‌بود اگر هر یک از بازیگران را تا پایان با ورژن عروسکی مشاهده می‌کردیم؛ این می‌توانست ورق را به کلی برگرداند)

در نهایت، بابت خلاقیت، ذوق، ادب و احترام و انرژی مثبتی که به نمایش آوردید ،به شما خدا قوت می‌گویم.و برای تک تک شما عزیزان بهترین ها را آرزومندم

چند هفته پیش، نمایشی را تماشا کردم که قصد ندارم آن را نقد کنم. در عوض، می‌خواهم درباره شیوه‌ای که آن را تجربه کردم صحبت کنم، زیرا این تجربه برایم جدید و متفاوت بود و می‌خواهم تلاش کنم آن را توصیف کنم.

«دیدن» به‌عنوان یک مفهوم، شامل افعالی است که هر یک نشان‌دهنده سطح متفاوتی از آگاهی و توجه هستند. هر یک از این افعال در فرآیند مشاهده یک نمایش، می‌توانند به شیوه‌ای متفاوت تجربه شوند و بسته به شرایط، تأثیرگذاری آن‌ها تغییر می‌کند.

- **دیدن (See):** فرآیندی ابتدایی و ناخودآگاه که به‌سادگی با باز بودن چشم‌ها اتفاق می‌افتد.
- **نگاه کردن (Look):** عملی است که با انتخاب و توجه خاص به یک موضوع همراه است.
- **تماشا کردن (Watch):** به معنای دیدن طولانی‌مدت و عمدتاً با هدف لذت بردن یا سرگرم شدن است.
- **مشاهده کردن (Observe):** فرآیندی دقیق ... دیدن ادامه ›› و تحلیلی برای درک جزئیات است.

من معمولاً هنگام تماشای هر نمایشی سعی می‌کنم بیشتر به شیوه *مشاهده کردن* (observe) آن را ببینم، تا بتوانم جزئیات و معناهای پنهان را درک کنم.
اما در مورد نمایش «امشب به صرف بورش و خون»، تجربه من به سطحی بالاتر رفت. راستش را بخواهید، کاملاً مسحور و هیپنوتیزم شدم.

- **هیپنوتیزم شدن:**
حالتی است که در آن فرد به شدت درگیر تجربه بصری می‌شود و تمام توجه‌اش به اثر معطوف می‌گردد، در لحظه‌ای که چشم‌ها می‌بینند اما جان می‌نگرد؛ جایی که مرز میان واقعیت و خیال محو می‌شود و زمان از حرکت می‌ایستد.
این تجربه جدید از دیدن، برای من یک کشف بود. تجربه‌ای که باعث شد به نمایش نمره ۵ از ۵ بدهم.

از نخستین دقایق نمایش، احساسی در من شکل گرفت که گویی کارگردان یک کتاب ۳۰۰ صفحه‌ای را به دستم داده و با هایلایتر زرد فسفری، مرا وادار کرده است که زیر هر کلمه‌ای، حتی عبارات ساده‌ای مانند "مثل"، "حتی"، "و"، "یا" و "از"، خط بکشم. به گونه‌ای که گویی قرار است فردا در امتحان بیاید!

در پایان نمایش، کتابی ۳۰۰ صفحه‌ای در دست دارم که مملو از هایلایت‌های زرد فسفری است. دیگر هیچ تمایلی به خواندن آن ندارم و حتی اگر بخواهم، نمی‌توانم، چرا که شلوغی و افراط در هایلایت کردن، مانع از درک صحیح مفهوم می‌شود و برایم نامشخص است که «اصل مطلب» چیست!

شوخی‌ها چندان به دل من ننشستند و در بسیاری از صحنه‌ها، با اینکه در ردیف اول نشسته بودم، دیالوگ‌ها را به درستی نمی‌شنیدم. با این حال، به طور کلی بازی‌ها قابل قبول بودند و طراحی صحنه نیز مناسب به نظر می‌رسید. طرح اولیه جذاب بود و واضح است که زحمات زیادی برای این اثر کشیده شده است.

اما این نمایش به گونه‌ای بود که از هر یک از عناصر به میزانی فراتر از حد لازم استفاده شده بود و این عناصر در خدمت اثر قرار نگرفتند. خلاقیت اگر «موج» بزند، می‌تواند اثرگذار باشد، اما اگر به شکل «سونامی» بروز کند، کشتی نمایش را واژگون می‌کند.