دیالوگ خوانی انجام شده هیچ ارتباطی با TA (تحلیل رفتار متقابل) ِاریک بِرن که مبتنی بر ایده های اصلیِ "حالات خود"، "نوازش ها" و خصوصا "تئوری بازی ها" است نداشت. همچنین هیچ خوانشی از نظریات کارل گوستاو یونگ (روانشناسی تحلیلی، کهن الگو ها، عقده روانی، ناخودآگاه جمعی، آنیما و آنیموس) در آن دیده نمی شد.
این دیالوگ خوانی ها به جد عاری از مفاهیم روانشناختی که هسته مرکزی آن ناخودآگاه، پیش نویس ها و تعارضات هیجانات فروخورده و فرو خفته انسان می باشد بود. اگر قصد یک ارائه روانشناسانه را داشتند باید با سواد بیشتری متون و روایت ها را تدوین می کردند و یا از مشاوره روانشناسان هنرمند و هنردوستی مثل جناب آقای دکتر علی بابایی زاد که در تدوین نمایشنامه های موفق روانشناسانه همکاری داشته اند بهره می گرفتند.
متاسفانه کار ارائه شده به شدت ضعیف و تهی از آموزه های علمی روانشناسانه بود.