شاید برایتان پیش آمده باشد که بعد از خواندن یک قصه یا دیدن یک فیلم تا مدتی بعد از آن و یا شاید هرازگاهی با خود فکر کنید که شخصیت های آن در چه حالند و سرنوشتشان چطور میشد اگر داستان ادامه پیدا میکرد،
شخصا یکی از علایق من به تیاتر و سینما و رمان و در یک کلام "داستان" روحی است که شخصیت ها بعد از تمام شدن از خودشان باقی میگذارند، لذتی که یک بار در فیلم قصه های رخشان بنی اعتماد تجربه اش کردیم و چقدر لذت بخش بود دیدن شخصیت های یک جورهایی نوستالژیک بعد از این همه سال. و البته بعدتر از آن من به امید تکرار آن تجربه به دیدن "مرسولات سن پترزبورگ" رفتم و چقدر افسوس خوردم که چه فرصتی برای ترکیب داستان ها از بین رفته!
همه‌ی این ها را به عنوان مقدمه گفتم که برسم به این جا و کلاهم را برای پارسا پیروزفر از سر بردارم، بدون شک #ماتریوشکا یکی از بهترین کارهای نیمه اول سال است، نحوه اجرایش انقدر خوب و درست است که واقعا تک تک شخصیت هایی که در کسری از ثانیه تغییر میداد را میدیدی و حس شان میکردی! و از همه مهم تر، ترکیب خلاق هشت داستان و نحوه اتصال شخصیت ها به یکدیگردر روند داستان چه در کل و چه در جز بسیار درست است، از درون هر داستان شخصیتی جدا متولد میشود و همه با هم یک داستان را شکل میدهند و میشوند ماتریوشکا یا همان عروسک های معروف روسی که دردل هم فرو میروند!

بدون شک ایوانف آنتوان چخوف بهترین نمایشی بود که تا این لحظه در سال 95 دیده ام. صحنه پردازی فوق العاده و نورپردازی و دیالوگ ها و همه و همه کاملا درست و به جا رعایت شده بود.
از همه مهم تر نزدیک به دو ساعت و چهل و پنج دقیقه زمان اجرای نمایش است ولی با ریتم مناسب داستان،اصلا زمان احساس نمیشود.
خلاصه که دیدن یک کار تکراری ولی خوب به صد اجرای ضعیف و اعصاب خردکن می ارزد. اگر دلتان برای یک نمایش خوب تنگ شده ، تماشای ایوانف آنتوان چخوف را از دست ندهید.

معتقدم "مرسولات پترزبورگ" این پتانسیل رو داره که تبدیل به کار خیلی خوبی بشه. بازی با نور و بعضی دیالوگ های بعضا با ارزش از نقاط قوتشه، قبل از دیدن نمایش کنجکاو بودم ببینم نمایشی که از برمبنای 4 داستان کوتاه چیده شده چطور میتونه باشه.(از اینجا به بعد ممکنه قسمتی از داستان لو بره )
باید بگم در وضعیت موجود اگر قرار باشه کار برهمین مبنا پیش بره بعیده اتفاق خارق العاده ای غیر ازمواردی که اشاره کردم بیوفته.بیشتر دلم میخواست از ترکیب داستان های گفته شده در معرفی اثر، داستان جدیدی خلق بشه. اما استفاده از متن های مختلف یک جاهایی کار رو از ریتم میندازه که با توجه به گرمای بیش ازحد سالن مولوی یک جاهایی آزاردهنده س و حتا حذف یک سری سکانس ها مخصوصادر داستان در کام تمساح واقعن ضربه خاصی به کار نمیزنه، بلکه بهش کمک هم میکنه.
و نکته دیگه اینکه سالن مولوی با چیدمانی که برای اینکار براش درنظر گرفته شده امکان پشت صحنه رفتن بازیگر رو فراهم میکنه. مشخصه که تصمیم کارگردان این بوده که بازیگرها جلوی تماشاچی رفت و آمد کنند اما واقعن نکته مثبتی در این تصمیم دیده نمیشه و امیدوارم گروه اجرایی دلیل مناسبی برای این حرکت داشته باشه و حداقل اگر ایده ای برای این کار هست تقویت بشه.
در نهایت مشخصه که برای کار زحمت کشیده شده و شاید در اجراهای پیش رو کار بهتر جا بیوفته.