الگوبرداری ناموفق از " بانوی محبوب من" ؛ دوستش نداشتم!

این مسئله که این کار دائما من را یاد کار خانم آدینه می‌انداخت، اذیتم می‌کرد. داستان، اصلا قوی نبود. دکور، ظرافت و زیبایی نداشت و طراحی لباس‌ها هم چنگی به دل نمی‌زد.

متاسفانه ناهماهنگی‌های زیادی در بازیگرها دیده می‌شد که مشخص بود تماشاگران متوجه آن می‌شوند و تمرکزشان به آن سمت می‌رود.

و از جایی به بعد، مدام ساعت‌ها چک می‌شدند تا اجرا به پایان برسد. داستان، بیش از اندازه طولانی شد و از لحظه‌ای که گذشت، دیگر نمی‌دانستم دقیقا نمایش چه هدفی را پیش می‌برد.

تنها نقطه‌ی قوت این نمایش، هنرمندی و بازیگریِ آقای امینی و خانم نازی بود؛ که می‌توان گفت یک‌تنه ، بار جذابیت گاه‌گاهیِ این نمایش را به دوش کشیدند.

یک نمایش فو‌ق‌العاده جذاب، با داستان و کارگردانی و بازی‌های جذاب‌تر.
واقعا حرفی برای گفتن باقی نیست؛ می‌توان یک ساعت به تماشا نشست و فقط لذت برد! داستان و کارگردانی، بسیار هوشمندانه بود؛ بسیار ظریف و زیبا. اینجا حتی سایه‌ها هم به بازی گرفته شده بودند.
ترکیب ۳ بازیگر، بسیار عالی بود! خانم عباسی چنان روی صحنه درخشید، که نمی‌توان قدرتش در این هنر رو با جملاتِ من معرفی کرد. چقدر خوب بودید خانم عباسی، دست مریزاد به این ذوق و هنر و هوش و توانمندی‌های بسیار شما !
آقای محدث و آقای دل‌افکار هم که عالی‌تر از هر نمایشی بودند که سابقا از آن‌ها دیده بودم.
شاید تنها انتقادی که به نظرم می‌رسید، این بود که گاهی فروید با بی‌انصافی، گوشه رینگ افتاده بود؛ اما وقتی به جنبه دیگری نگاه کردم و او را در همان اتاق روانکاوی‌اش قرار دادم، به نظرم آمد که منطقی بوده‌ست که مشاهده و شنیدنش، مانند یک روانکاو، بیشتر از دفاعش باشد. که البته سلیقه و نظر شخصی هرکس، می‌تواند این موضوع را خوش بیاید یا بالعکس.

در کل، بروید و تماشا کنید و لذت ببرید؛
با حالی نه‌چندان خوب به تماشا نشستم؛ اما به نقل از یکی از بزرگان تئاتر ، یک اجرای خوب مانند یک پزشک عمل می‌کند؛ با حال بد وارد می‌شوی و با شور و سلامت، بیرون می‌آیی.

وقتی شهروز دل افکار می‌شود نجات‌دهنده‌ی یک اجرا !
دیالوگ‌ها به شدت نامفهوم، قصه به شدت ضعیف، و از اول تا آخر اجرا چهره‌هایی را در مخاطب می‌دیدم که مشخص بود نمی‌فهمیدند چه چیزی روی صحنه در جریان است.
آقای دل‌افکار، معدود طنازی هایی داشتن که باعث می‌شد گاهی مردم بخندن... و مطمئنم اگر ایشان نبود، نمایش به اولین تمدید هم نمی‌رسید
واقعا زیبا نبود! پیشنهاد نمیکنم برای تماشا !
بده و بستان دیالوگ بین بازیگرها در جریان نبود، مشخص بود آن‌قدر تکرار شده که فقط از ناخودآگاه آن‌ها بیرون می‌آید و هیچ تلاشی صورت نمی‌گیرد که واژه‌ها برای مخاطب تفهیم شود!

ای کاش سطح این اجرا بالاتر بود!

زیاد خندیدیم! اما با چه دغدغه‌ای و به چه قیمت؟

اجرای خوب و دلنشینی بود؛ اما با نمایشنامه‌ای معمولی و قصه‌ای ضعیف.
نمایشنامه و داستان: جذب‌کننده بود اما دغدغه‌ای نداشت. صرفا برای افزایش مخاطب نوشته شده بود؛ یعنی همان ترفند همیشگی که یک تِم از خانواده ایرانی بیرون می‌کشند و کمی با مبالغه می‌پرورانند و تماشاگر را از این هم‌سویی و هم‌جهتی، جذب می‌کنند. بعضی شخصیت‌ها اضافی بودند؛ مانند نوه و دایی بزرگ. کاراکتر‌ها گاهی به شدت سیاه و گاهی شدیدا سفید بودند. هرچند، هر کاراکتر به خوبی ساخته شد. به طوری که می‌شد رفتار هر شخص را پیش‌بینی کرد. و همچنین نقد های اجتماعی ظریفی هم داشت که زیبا بود.

کارگردانی: خوب و هوشمندانه و هنرمندانه بود. شاید همین کارگردانی نجات‌دهنده و بالابرنده سطح نمایش بود. حضور و احترام آقای قادری به مقام بیننده و تماشاگر هم قابل ستایش بود.

بازی‌ها: از خوب‌ها شروع می‌کنم. خانم صدرایی خوب بودن اما بهتر از این هم از ایشون دیده بودیم. خانم ایرانیان و آقای عبدی درخشیدند. و خانم ... دیدن ادامه ›› مهناز نوروزی زیباتر از هر کدام بازی کردن.به خوبی می‌شد فهمید که تمام وجود خانم نوروزی روی صحنه‌س و اوج‌هایی که به دست ایشان و خانم ایرانیان سپرده شده بود، عالی درمی‌آمد. و آقای بهداد قادری، خانم مبینا هادی و آقای گلچین، ضعف زیادی در بیان داشتن! و به نظرم اصلا نتونستن شخصیتی که بهشون سپرده بود رو درست دربیارن.
در مجموع، نمایش ارزش دیدن داره و میشه سرگرم شد و کمی هم خندید.

حرف برای گفتن کم نیست؛ از هر جنبه‌ای به این نمایش نگاه کنی، سرشار از حرف‌های نهفته‌ست؛ که شاید بخشی از اون حرف‌ها رو بشه از نطق آخر اجرا و چشم‌های خیس آقای فلاح در لحظات رورانس، بیرون کشید.
برداشت‌ها متفاوته؛ اما به نظرم این اجرا سخت در تلاش بود تا هنرمندانه و رندانه تفهیم کنه که سهم ما در قصه چیست؛ ما مردم. و جایگاه هر شخص در یک جامعه کجاست؟ و مسائل بیشتری که از حوصله این مطلب خارجه...
درباره بازی‌ها، جناب فلاح که معمولا حرفی برای گفتن باقی نمی‌گذارن. اما من محو بازی ۳ عزیز دیگه شدم؛ علیرضا اخوان عزیز با اون صدای رسا و گیرا ! آقای سعید پارسا و حامد نوبخت؛ که نقش‌های کوتاه و موثر خودشون رو به خوبی اجرا کردن. و در لحظاتی که روی صحنه بودن، چشم‌ها رو به درستی و هنرمندانه جذب خودشون می‌کردن!
پیشنهاد میکنم دوستان این اجرا رو از دست ندن؛ چون چیزی‌ست که همه ما به تماشای اون نیازمندیم؛ و حتما قبلش کمی مطالعه درباره زندگی دهخدا داشته باشن.
نکات منفی هم گاهی ذهن رو درگیر می‌کرد؛ برای مثال لهجه‌هایی که در اون‌ها کلمات خوب شنیده نمیشد و مفاهیم نامشخص بود! و تکه‌هایی که انگار جزو قصه نیست و اضافه بر داستان، در گوشه و کنار صحنه، به نمایش در‌میومدن و سخت میشد ازشون چیزی بیرون کشید؛
در کل، خسته نباشید.

«+میم ، سین ، کاف ، نون
-وای،م س ک ن چیه دیگه؟؟؟؟؟ ، یااااافتم ، مَسکَن میخواد ، مَسکَن... مَسکَن برای همممه +نه ایگور احمق،مُسَکِّن لازم داره