محمد حسن درباغی فرد فعال هنری

روایت عشق ژوکاست و حسرت ادیپ
نوشته : محمد حسن خدایی

درود بر مخاطبان فهیم هنر نمایش .

جهت رفاه حال عزیزانی که درخواست اجرای نمایش ادبیات در ساعتی متفاوت را داشتند ، نمایش ادبیات به نویسندگی مهام میقانی وکارگردانی محمود امین و بازیگری رامین سیار دشتی و الهه شه پرست در روز شنبه ۰۳/۰۷/۲۱ در ساعتی متفاوت ( ساعت ۱۹) به روی صحنه خواهد رفت .

پیش فروش روزهای جدید پنج شنبه ، جمعه و شنبه ( اجرای ویژه در ساعت متفا‌ت ) امروز ساعت ۱۲ ظهر در سایت تیوال آغاز خواهد شد .


منتظر حضور پر مهر شما هستیم 🙏🏼

ترانه های تب طغیان علیه شرایط کنونی تئاتر


تهران-ایرنا- مرتضی رنجبران

نمایش «ترانه‌های تب: داستان‌های عبرت آموز برای خوابیدن کودکان امروز» را می توان طغیان یکی از افراد دغدغه مند علیه شرایط کنونی تئاتر و نمایش های در حال اجرا دانست.
به گزارش ایرنا، «ترانه‌های تب: داستان‌های عبرت آموز برای خوابیدن کودکان امروز» یک طغیان است. طغیان علیه فراموشی. درباره این نمایش و ساختار آن، حرف ها و سخن ها بسیار است اما آنچه این نمایش را از دیگر آثار در حال اجرا به تافته ای جدا بافته تبدیل می کند بازگشت به اصالت تئاتر است.
در روزگاری ... دیدن ادامه ›› آثار بیضایی ها زینت بخش صحنه های تئاتر بود. عرصه هنرهای نمایش حرمت داشت. تئاتر قرار بود از ابتدا با سینما تفاوت های بسیار داشته باشد؛ قرار بود خاک صحنه حرمت داشته باشد و قانون و قاعده خاک خورده های تئاتر همواره این بود که سختی های این عرصه، عمیق بودن آثار و وزن متون و جایگاه روایت، آنرا از سینما تمییز دهد اما امروز شرایط به نحو دیگری رقم خورده است.
امروز اولین پرسشی که از کارگردانان حتی کارگردانان نامی برای در اختیار قرار دادن سالن ها پرسیده می شود این است: بازیگر چهره دارید؟ چهره؟ منظورمان یک بازیگر سینمایی است؛ یک بازیگر معروف که فیلم های متعددی از آن به اکران رسیده یکی از آن پرفروش ها!
در عرصه تئاتر بازیگرانی سالیان سال روی صحنه بودند بدون آنکه نیازی به قرار گرفتن جلوی دوربین داشته باشند؛ چهره های تئاتر همواره از چهره های سینمایی تفکیک می شدند اما چه بر سر امروز تئاتر آمده که برای اجرا، دیگر کسی نمی پرسد این متن چرا سطحی و بیشتر شبیه یک تله فیلم یا یک اثر تلویزیونی است؟
کافی است چند چهره از همین چهره هایی که در آثار طنز یا حتی فضاهای مجازی دیده می شوند حضور داشته باشند تا سالن ها به شما نوبت اول اجرا و بیشترین زمان را بدهد.
ایوب آقاخانی با اقتباس آزاد از اسطوره ی ادیپ و با ادای احترام به سه‌برخوانی استاد بیضایی، اینبار به سراغ رنج ژوکاست رفته است. پیشتر در این قصه هرچه شنیدیم از رنج ادیپ بود؛ صحنه در عین سادگی و جذابیت، در خدمت کار است؛ آقاخانی تلاش کرده در سادگی بیشتر نگاه مخاطب را به بازی ها و روایت خودش جلب کند.
از منظر دیگر آقاخانی دست به ریسکی بزرگ زده و اینبار به سراغ قصه مادری رفته که ما تنها شنیدیم او خودکشی کرده و از رنج او چیزی نمی دانیم. در کنار متن وزینی که مخاطب را بعد از مدت ها با یک اثر اصیل تئاتری روبرو می کند؛ در اثر چندبار درباره اندیشه ورزی سخن به میان آورده می شود و گویی ایوب آقاخانی رنج خودش را از اندیشه ورزی و مصائب آن در تئاتر امروزی، از زبان ادیپ با مخاطبانش درمیان می گذارد؛ مخاطبانی که آمده اند تا در کنار او اثری را ببینند که خود تئاتر است.
بازی های بسیار خوب بازیگران از نقاط قوت این اثر است؛ ترانه های تب بدون توقف از صحنه برخلاف دیگر نمایش ها از بازیگران خود بازی می گیرد یک بازی دشوار و بدون توقف؛ بدون جای هیچ تنفسی و بدون هیچ استراحت کوتاهی بازیگران مونولوگ هایی را بیان می کنند که ترکیب آن با زبان بدن برنده است. بخصوص بازی محسن بهرامی که فراز و فرودهای آن در مواجهه با ژوکاست و روایت رنجی است که ایوب آقاخانی قطره چکانی در یک روایت کامل به خورد مخاطب می دهد تا او را برای یک شوک عظیم آماده کند.
آنچه مبرهن است امروز اگر قرار است به اصالت تئاتر برگردیم باید از آثاری همچون «ترانه‌های تب: داستان‌های عبرت آموز برای خوابیدن کودکان امروز» حمایت کنیم تا تئاتر به روزهای خوب خود برگردد. این امیدواری وجود دارد با اجرای این نمایش، شاهد سرآغازی بر اجرای دوباره نمایش های اصیل با نمایشنامه های اندیشه ورز باشیم آنچیزی که امروز به حلقه مفقوده هنرهای نمایشی تبدیل شده است.

مخاطبان فرهیخته ارجمند تئاتر ،

پیش فروش سانس ویژه ای برای نمایش ادبیات در روز شنبه مورخ ۱۴ مهر ماه در سایت تیوال باز شده .
پردیس تئاتر شهرزاد بدون هماهنگی با صاحب اثر و‌ گروه اجرایی این سانس رو باز کرده و متاسفانه سایت تیوال هم بدون تایید گروه اجرایی و بنا به درخواست سالن شهرزاد تایید کرده . و مخاطبانی در این سانس بلیت تهیه کرده اند .
لطفا در این سانس بلیت تهیه نکنید .

بلیت های خریداری شده ضمن پیام عذرخواهی از پردیس تئاتر شهرزاد به خریداران مرجوع خواهد شد .

…
این قلب ما تشنه ی جوش و خروش است و به کمی حوادث زندگی کوتاه و یکنواخت ما راضی نمی شود، باید دایم از خوشی و ناخوشی تازه ای بتپد و در جوش و خروش باشد، دلمان میخواهد هر آن باز عاشق و معشوق باشیم، به اختیار پیر و جوان و بچه بشویم، شاه و درویش، عالم و بی خبر، پرهیز کار و عیاش، گوشه نشین و جهان گرد باشیم، می خواهیم هر چه حادثه برای بشر ممکن است بر ما عبور کند و ما را دایم به خوشی و ناخوشی و وحشت و آرامش مشغول کند و یک لحظه بیکار و بی اضطراب نگذارد. این است که اغلب زندگی خودمان را فراموش کرده در ذهن، حوادثی آمیخته با خوشیها و رنج ها و اشکالات بی شماری برای خود ایجاد می کنیم زیرا این زندگی حقیقی که ما داریم کوچک و کم حادثه و بی مزه است، به خصوص که اجبارات و مقتضیات زندگی نیز کمی اختیارات طبیعی را که داریم از ما گرفته و ما را در دستگاه بزرگ اجتماع مهره و چرخ کوچکی کرده. به تخیل و تصور هم راضی نمی شویم و باز وسیله ی دیگری برای طولانی کردن عمر و چشیدن خوشی ها و بدی ها و شور و آشفتگی های حوادث پیدا کرده ایم و آن شرکت در زندگی دیگران و احساس غم و شادی آنهاست. دایم از حال و حکایت دیگران می پرسیم و جویای سرگذشت تاریخیم. می خواهیم بدانیم بر دیگران چه ها گذشته، می خواهیم غم و شادی و وحشت و اضطراب و سختی و راحتی دیگران را حس کنیم و ناراحت بشویم یعنی مانند آنها زندگی می کنیم. این احتیاج ضروری و شوق و حرص ما به شنیدن سرگذشت و خواندن افسانه و دیدن نمایش زاییده ی این غریزه ی فطری است. غریزه ی دیگری که سبب میل ما به آگاهی از حوادث زندگی دیگران می شود احتیاج به تکمیل نفس است: می خواهیم دنیا دیده و با تجربه باشیم و این دنیا دیدگی و تجربه را برای بهتر کردن زندگی خود به کار بریم خواندن افسانه و دیدن نمایش همان گردش آفاق و نفس ها است، چشم و دل را بینا و شخص را در فهم افکار و خواهش های دیگران و آسان کردن مشکلات ماهر و توانا می کند. اما نمایش بهتر از خواندن و شنیدن ما را به هدف می رساند زیرا از خواندن و شنیدن در حوادث گذشته و مرده شرکت می کنیم و حال آنکه در نمایش؛ به چشم می بینیم و با زندگان در زندگی شریک می شویم. شنیدن مثل دیدن نخواهد بود. از آن چه بشر برای درک دید نامحدود در زندگی و زیاد کردن عمر و تکمیل نفس اختراع کرده هیچ هنری کامل ... دیدن ادامه ›› تر و مؤثرتر از تآتر نیست، هیچ کاری به این اندازه جلوه ی حقیقت ندارد و دل را از درک احساسات و هیجان زندگی به این شدت متأثر و به این اندازه راضی نمی کند زیرا تاتر مانند زندگی است. …
آئینه؛ محمد حجازی.
بخشی از مقاله «تئاتر»

بار گرانِ تاریخ معاصر بر صحنه نحیف تئاتر
“روزنامه اعتماد”
محمدحسن خدایی

«ادبیات» به نویسندگی مهام میقانی و کارگردانی محمود امین
متنی که مهام میقانی در جایگاه نمایشنامه‌نویس خلق کرده، همان حال و هوایی را دارد که در این سال‌ها پی گرفته و به میانجی فرم «خطابه-اجرا» تلاش کرده نقبی بزند به تاریخ معاصر و رویت‌پذیر کردن دقایق فراموش‌شده‌ زندگی سیاسی و اجتماعی مردمان بحران‌زده ایران. ناخودآگاه سیاسی نمایشنامه‌هایی که از مهام میقانی در این ژانر نوشتاری شاهد هستیم، واجد نوعی امیدواری ناممکن اما تا حدودی سیاسی و رادیکال است. از یاد نبریم که به تعبیر فیلسوفی چون «کیت جنکینز» تاریخ از نقطه‌ای در گذشته آغاز نمی‌شود تا اکنون و آینده ادامه یابد بلکه همه تاریخ، تاریخ زمان حال است و یک مورخ وظیفه دارد به هنگام پرداختن به گذشته تمامی پیش‌فرض‌های ایدئولوژیکی، روش‌شناختی و هستی‌شناختی خویش را همراه داشته باشد چراکه گریزی از این دیدگاه شخصی از برای فهم حوادث تاریخی وجود ندارد. ... دیدن ادامه ›› همچنان‌که یک سند تاریخی، چیزی نیست به غیر از یک متن، شامل کلمات و عبارات و بازنمود زبانی گذشته. علاوه بر این، عزیمت مورخ از حال به گذشته کمابیش کنشی است دلخواهانه. پس نقطه آغازی برای رخدادهای تاریخی در دسترس ما نیست و مورخ می‌تواند تا هر کجا که بخواهد به عقب برود و هر تعداد که در امکانش بود ریشه رخدادها را جست‌وجو کند.
مهام میقانی به عنوان یک نویسنده پرکار، در این سال‌ها تا حدودی ژست مورخ بودن را هم به اجرا درآورده و با پشتکاری شورانگیز و مثال‌زدنی، به اسناد و متون پیدا و پنهان تاریخ معاصر، پرداخته است. اجرایی چون «ادبیات» محصول این جست‌وجوگری مدام است و با رویکردی نوتاریخ‌گرایانه، در پی روایت‌مندی گذشته‌ای سرکوب‌شده. دال مرکزی این متن اپیزودیک، «نهاد ادبیات» است و تقابل همیشگی‌اش با سانسور. حال چه این سانسور سیاسی باشد و چه اقتصادی یا حتی مبتنی بر روح زمانه، فرق چندانی در اصل ماجرا نمی‌کند. به هر حال در این روایت تئاتری متشکل از چند خرده داستان که قرار است یک کلیت واحد برساخته شود، می‌توان ردپای والتر بنیامین و ایده «منظومه‌سازی» را تا حدودی رصد کرد. به دیگر سخن چند فیگور آشنا و فراموش‌شده تاریخی، در اتصال با ایده نوشتن، در نمایشی به کارگردانی محمود امین بر صحنه تئاتر قدم گذاشته و در سالن ۳ شهرزاد میزبان تماشاگرانی هستند که آشنایی چندانی با این سرنوشت‌ها و سرگذشت‌ها ندارند. این تکه‌ها را می‌توان اجزای یک منظومه دانست و در اتصال با یکدیگر، برسازنده یک کلیت متناقض‌نما اما تبیین‌گر یک دوره تاریخی.
آن چیزی که این ساختار اپیزودیک را معنا می‌بخشد، مواجهه انتقادی استاد و دانشجو در ابتدای نمایش است. استاد هنرهای نمایشی با خواندن پایان‌نامه دانشجویش، بر او خرده می‌گیرد که راه را اشتباه پیموده است و نتیجه کارش تقلید کم‌رمقی از استادان نامی این عرصه. این دیالوگ تنش‌آلود نکته مهمی را در فهم نظام آموزشی این روزهای ما در دانشکده‌های تئاتری عیان می‌کند. مباحثی چون تاریخ تئاتر، شیوه‌های اجرایی و رشته دانشگاهی مطالعات اجرا، محل مناقشه استاد و دانشجو است که تا مدت‌ها حل و فصل نخواهد شد. نقش استاد را که «رامین سیاردشتی» با مهارت بازی می‌کند می‌توان از نقاط قوت اجرا دانست. همچنان‌که «الهه شه‌پرست» به خوبی توانسته نقش دانشجو را اجرایی کند و فهم مخاطبان از این کلیت اپیزودیک را تعین مادی بخشد. بنابراین ادامه اجرا، تماشای آن چشم‌اندازی است که دانشجو در پایانه‌نامه‌اش ترسیم کرده و مورد عتاب جناب استاد قرار گرفته و حال ما در حال رویت‌پذیر شدن‌ آن هستیم. اما شوربختانه این منازعه تئوریک دانشگاهی در ادامه رها شده و نمایش ادبیات به بازنمایی قطعاتی می‌پردازد که دختر دانشجو آن را نوشته است.
در کل می‌توان اجرایی چون «ادبیات» را صدایی تازه دانست در این برهوت نمایشنامه‌نویسی وطنی. مهام میقانی به خوبی توانسته تضادهای سیاسی و زیباشناسانه دوران پهلوی اول و دوم را از طریق شخصیت‌های کمابیش آشنای تاریخی به میانجی ادبیات روایت‌مند کند. همچنان‌که کارگردان تازه‌کاری چون محمود امین با ممارست تلاش دارد ایده‌های نویسنده را اجراپذیر کند. او که در کلاس‌های مهام میقانی آموزش دیده و با کمک همکلاسی‌هایش، اجراهایی محدود با فرم «خطابه-اجرا» داشته، اینجا ریسک بزرگی کرده و با جسارت میل آن دارد که عرصه نمادین تئاتر بدنه را تا حدودی با اجرای خویش بحرانی کند.
به لحاظ بازی‌ها هر دو بازیگر نمایش ادبیات، به خوبی در خدمت اجرا هستند و در یک هماهنگی مثال‌زدنی، فضاهای متفاوت هر اپیزود را به نمایش می‌گذارند. از این باب، بازی رامین سیاردشتی و الهه شه‌پرست را می‌توان به اندازه و در خدمت اجرا دانست و بدیلی برای حضور آن دسته بازیگران آماتوری که با پول و رابطه، صحنه تئاتر را به تسخیر قدوم نامبارک خویش درآورده‌ و مبلغ موفقیت‌های فست‌فودی شده‌اند.
امید است محمود امین در ادامه راهی که انتخاب کرده این امکان را بیابد که شکلی از درام تاریخی معاصر را پی گرفته و به فضاهای فراموش‌شده سرکوب‌شدگان و محذوفان بپردازد. اما یکی از ضعف‌های اجرا استفاده بی‌دقت از تصاویر مستند تاریخی است که بیرون از کادر به نمایش درآمده و وضوح لازم را ندارد. امید که این کاستی‌ها مربوط به شب‌های اول اجرا باشد و نمایش ادبیات تجربه فراموش‌نشدنی را برای تماشاگران این ژانر مهم تدارک کند. جایی که تاریخ از منظر یک اکنونیت رادیکال، محذوفان گذشته را احضار می‌کند تا شاید رهایی آینده ممکن شود. در جمهور جهانی ادبیات که پاسکال کازنووا آن را صورت‌بندی کرده است.

از تئاتر چه می ماند؟
کسی از عاشق شدنش عکس می‌گیرد؟
از نا امید شدن می‌شود عکس گرفت؟
عکس‌های تئاتر نگه داشتن مومیایی آرزویی است که مثل کرم‌های شب‌تاب فقط چند شب عمر کرد؛ نور شفقی‌اش را در تاریکی پراکند و چون تنها چند متری می‌توانست بپرد فریاد زد “غم این خفته‌ی چند خواب در چشم ترم می‌شکند” و سپس نیست شد.
اما
خاطره‌ی خون و عرقی که روی صحنه دیده نمی‌شود، تمام جملاتی که حذف شدند، چرخش‌های خام‌ دستانه‌ای که جایشان را به تمرین‌های دقیق‌تر دادند در تاریکی ِ این عکس‌هاست؛ مثل لاروهای کرم شب‌تاب که ساکت و بی‌نور بر مرداب‌ها فرو می‌روند تا روزی بالغ شوند. عکس‌های واقعی اجرا در تاریکی میان نورها ثبت می‌شوند. در نفس آنها که میز و صندلی‌ها را در خاموشی میان صحنه‌ها جابه‌جا می‌کنند.

(مهام میقانی
نگاهی به عکس‌های جنگی که پایان یافت
ماهنامه دوربین عکاسی. شماره ۷۲. اسفند ۱۳۸۶)
.

درود و احترام

پیش فروش روزهای جدید نمایش ادبیات به نویسندگی مهام میقانی و کارگردانی محمود امین با بازیگری رامین سیار دشتی ، الهه شه پرست ، هم اکنون در سایت تیوال آغاز شده است .
لازم به یادآوری ست که بلیت نمایش ادبیات برای روزهای یکشنبه ، با ۵۰ درصد تخفیف،ویژه دانشجویان عزیز ارائه می شود .

منتظر حضور پر مهر شما هستیم .

کسی از هیچ زندان‌بانی انتظار قهرمان بودن ندارد. گویی همین‌که بویی از انسانیت برده باشد کافی‌ست. همینکه ابرو در هم فرو نبرده باشد و تحقیر در نگاهش باشد کافی‌ست وگرنه لبخند پیشکش است؛ جواب سلام خیال است و سلام رویاست. کسی از هیچ زندان‌بانی توقع لطف بی‌منت ندارد؛ چیزی که از او انتظار می‌رود چشم‌های پف کرده از اندوه و بی‌زاری ِسرنوشت اوست؛ گونه‌های تکیده از فقدان همدردی چون اگر نه هر طلوع و غروب اما چند روز یک بار مجال دیدن آن‌ها در آزادی را دارد؛ مجال وزیدن باد بر همان گونه‌ها را در جایی جز حیاط زندان دارد. اما تاریخ گه‌گاه در خاک‌گرفته‌ترین شکاف‌هایش زندان‌بان قهرمانی هم پرورانده است. و حکم کرده است که یکی از رئوف‌ترین‌هایشان به درد فراموشی دچار شود. ولی فراموشی را "تاریخ" برای "ایوب ساقی" که سالها رئیس زندان قزل‌قلعه بود خواست؛ "ادبیات" اما به جای او سخن می‌گوید؛ به جای او شهادت می‌دهد.


نمایش ادبیات
نویسنده : مهام میقانی

نمایش ادبیات ، به نویسندگی مهام میقانی و‌کارگردانی محمود امین و بازیگری رامین سیار دشتی و الهه شه پرست هر شب ساعت ۲۱:۳۰ در سالن شماره ۳ پردیس تئاتر شهرزاد به روی صحنه خواهد رفت .

پرسش‌هایی پیرامون اجرای «توافق‌نامه» در «تماشاخانه‌ی ملک»

آیا این اجرا یک رویداد بود؟
اگر بود چگونه می‌توان آن را بیان کرد؟

📝 منصور براهیمی


۱) آیا کلودل متنی بازنمایانه نوشته، یعنی روابط فردی سه نفر را به محملی بدل کرده است برای بازنمود شرایط اجتماعی و سیاسی فرانسه؟ (در حد ... دیدن ادامه ›› پی‌گیری‌های من، نقدهای تئاتری ما غالباً به این رویکرد توجه کرده‌اند).

۲) آیا کلودل به نقد گرایش‌های سوسیالیستی و نولیبرال در فرانسه علاقه نشان می‌دهد؟ آیا این گرایش‌ها را در ایران امروز هم، در جامه‌ای دیگر، می‌توان مشاهده کرد؟

۳) اگر رویکرد بازنمایانه را بپذیریم، آیا می‌توان «توافق‌نامه» را تمثیل دو سیاستمدار قدرتمند دانست که وقتی شخصیت آن‌ها پیش چشم ما گشوده می‌شود، درمی‌یابیم چه انسان‌های متزلزلی هستند؟ انسان‌هایی خودشیفته که تمامی ضعف‌های خود را به دیگری (یا دیگران) فرافکنی می‌کنند. انسان‌هایی مضطرب که تنها با متهم کردن دیگران آتش درون خود را آرام می‌کنند. آیا برای این انسان‌ها خلاصی معنایی دارد یا آن‌ها هیچ‌گاه از دریای تشویش‌های خود نجات نخواهند یافت. این رویکرد، نگاه بازنمایانه را با نوعی کاوش درونی به هم می‌آمیزد، به نحوی که برای ما هم جنبه‌ی فردی و هم  اجتماعی برجسته می‌شود. برای تماشاگر ایرانی کدام جنبه از جاذبه‌ی بیشتری برخوردار است؟

۴) اگر با تغییرات پیوسته‌ای که اجرا به نمایش می‌گذارد همراه شویم، آن چه به تجربه‌ی ما درمی‌آید این است که رابطه‌ی دُنی و مارتَن با نوعی دوستی چاپلوسانه آغاز می‌شود و آن دو کم‌کم به تسلی و دلداری یکدیگر روی می‌آورند، بعد تمسخر و حتی آزار بروز می‌کند، و سرانجام این رابطه به اتهاماتی که طرفین مثل تیر به سوی یکدیگر پرتاب می‌کنند، بدل می‌شود. خریدار (دووال) هم در آغاز مثل داور ظاهر می‌شود، بعد، هم چون یک تماشاگر، به تماشا می‌نشیند و سرانجام قربانی می‌شود. در پایان، قربانی توافق‌نامه را امضا می‌کند، در حالی که، به گونه‌ای کنایه‌آمیز، توانسته است سازش یا توافقی لرزان و شکننده هم میان این دو دوست(؟) پدید آورد. برای من این تغییرات پیوسته در موقعیت دو نفره و بعد سه نفره، با کنایه‌های طنزآمیز و گاه تلخش، جذاب‌ترین کششی بود که اجرا ایجاد می‌کرد. من، در مقام تماشاگر، با درگیر شدن در این فرایند، از لاک خود بیرون آمدم و دریافتم که اجرا خودفریبی‌های مرا چنان آشکار کرد، که من برای خودم افشا شدم. گویی دیگر توان فریب و خودفریبی ندارم. در سکوتی شکننده، به عنوان پایان، باید سرم را به زیر بیندازم تا از خودم خجالت نکشم. بی آن که بخواهم رویکردهای دیگر را نادیده بگیرم، بر این افشا تأکید دارم، این افشا هم فردی است و هم اجتماعی، و وقتی برای من به عنوان تماشاگری ایرانی وقوع می‌یابد، طبعاً مصادیق آن هم مخصوص من خواهد بود.
ژیسکار دستن و میتران فقط نام‌هایی هستند که این افشا را حمل و امکان‌پذیر می‌کنند. این رویکرد بازنمایانه نیست، به ما اجازه می‌دهد که در طی اجرا و تجربه‌ی آن جهان خود را بنا کنیم و در برابر افشا گشوده باشیم.

#مطالعات_اجرا #تئاتر #نمایشنامه #توافق #براهیمی #سلیمانی #باشگاه_اندیشه
@ejraaschool
@bashgahandishe

درود بر مخاطبان فرهیخته تئاتر

پیش فروش روزهای جدید و پایانی ( یکشنبه ۰۲/۳۰ ، دوشنبه ۰۲/۳۱ ، سه شنبه ۰۳/۰۱ ) نمایش توافق نامه به کارگردانی کورش سلیمانی و بازیگری بهنام تشکر ، کورش سلیمانی و رامین ناصر نصیر ) در سایت تیوال آغاز شد .

درود و احترام
پیش فروش روزهای جدید ( چهارشنبه ۰۲/۲۶، پنج شنبه ، ۰۲/۲۷ ، جمعه ۰۲/۲۸) نمایش توافق نامه، به کارگردانی کورش سلیمانی و بازیگری بهنام تشکر ، کورش سلیمانی و رامین ناصر نصیر امروز ، ساعت ۱۲ ظهر در سایت تیوال آغاز خواهد شد .

در پی استقبال کم نظیر تماشاگران محترم و در پی میزبانی از حدود سیزده هزار تماشاگر در مجموع اجراهای ایرانشهر و ملِک تاکنون، اجرای دوره ی دومِ نمایش توافق نامه در تماشاخانه ملِک تمدید شد.

درود و احترام
.
پیش فروش روزهای پایانی ( پنج شنبه ۰۲/۲۰ و جمعه ۰۲/۲۱ ) نمایش توافق نامه به کارگردانی کورش سلیمانی و بازیگری بهنام تشکر ، کورش سلیمانی و رامین ناصر نصیر در سایت تیوال آغاز شد.

درود بر مخاطبان فرهیخته و عزیز نمایش توافق نامه .
لازم با یادآوریست که نمایش توافق نامه ، امشب ( جمعه ، ۰۳/۰۲/۱۴ ) در ساعتی متفاوت ( ۱۸:۳۰) به روی صحنه خواهد رفت .
.
پیش فروش روزهای پایانی این نمایش به کارگردانی کورش سلیمانی و بازیگری بهنام‌تشکر، کورش سلیمانی و رامین ناصر نصیر در سایت تیوال آغاز شده است .